ஆறு மாதங்கள் கழித்து :
கல்கத்தா: ஹல்திராம்ஸ் ரெஸ்டாரண்ட்டில் பொதுவாகவே கூட்டம் அலைமோதும். மார்வாடி, பெங்காலி உணவு வகை தவிர, டப்பா டப்பாவாக ரசகுல்லா வாங்கிப்போகும் பயணிகள் வந்தவண்ணம் இருப்பார்கள்.
‘நல்லவேளை நீ முன்னாடியே போன் பண்ணினே. ராஞ்ச்சி-ஹவுரா ட்ரெயின் டிக்கட் கிடைக்கிறது அவ்வளவு ஈஸியில்ல, முத்துக்குமார்’ விக்ரம் சின்ஹா, சோளே பட்டுராவை சுவைத்துக்கொண்டே பேசினார்.
‘ரெண்டு நாள்தான் கல்கத்தா டூர். அதான் ராஞ்சி வரமுடியல, சாரி’ என்றான் முத்துக்குமார்.
‘நோ ப்ராப்ளம்.’ என்றவர் ஒரு நிமிட மவுனத்தின் பின் ‘ஒண்ணு கேக்கலாமா?’என்றார்.
முத்துக்குமார் உள்ளூறப் புன்னகைத்து ‘கேளுங்க’ என்றான்.
‘எதுக்கு, என்கிட்ட அந்த ஐந்து குண்டுகளைக் கொடுத்துட்டு, தவறான குண்டுகளை வைக்கச் சொன்னே? மதுரை ஏர்ப்போர்ட்டுல வந்து என்னை பிக் அப் பண்ணிட்டு கார்ல வர்றப்போ, நீ அந்த குண்டுகளைக் கொடுத்ததை இன்னும் நான் மறக்கலை’
‘வீட்டுல பிரச்னை வந்திருக்கும் சார். அது உங்களுக்குப் புரியாது. சாரி, அது கொஞ்சம் பெர்சனல்’
‘இருக்கட்டும்’ என்றார் விக்ரம் ‘நான் ராஞ்சியிலேர்ந்து கிளம்பறதுக்கு முன்னாடியே போன் போட்டு, வெப்லி மார்க் 4ல இருக்கற மாதிரி, ஆனா வேறு குண்டுகள் கொண்டு வாங்க’ன்னு சொன்னபோது எனக்குப் புரியலை. நல்லவேளை காருக்குள்ள சி.சி.டிவி இல்ல, சுளூவா மாத்திட்டேன்.’
இரு நிமிட மவுனத்தின்பின் அவர் தொடர்ந்தார் ‘அந்த ஒரிஜினல் குண்டுகள்.. அவை உனக்கு வேணுமா? ஏன் கேக்கிறேன்னா, அந்த காலக்கட்ட குண்டுகள் என் கலெக்ஷன்ல இல்ல. ஒரு தொகை பேசி முடிச்சிக்கலாம்’
‘எவ்வளவு தருவீங்க?’ என்றான் முத்துக்குமார்
‘என்ன … ரெண்டு லட்சம்.. ஓகே மூணு.. அதுக்கு மேல கேக்காதீங்க’
எட்டு மாதம் கழித்து
சென்னை: அடையார்பார்க் ஓட்டலில் லாபியில், முத்துக்குமார் லிண்டாவைப் பார்த்து கை உயர்த்தினான். அவள் புன்னகைத்து, கையசைத்தாள். இருவரும் ஒரு ஓரமாக இருந்த ஒரு மேசையில் அமர்ந்தனர்.
‘லிண்டா, மெலிந்திருக்கிறாய்’ என்றான் அவன்.
‘இதைவிட ஒரு பெண்ணிற்கு இனிமையான சொல் இருக்க முடியாது’ என்றாள் லிண்டா
‘எனக்கு சமீபத்தில்தான் பொய் சொல்லும் பழக்கம் வந்திருக்கிறது’
‘உனக்கு எப்போதோ வந்துவிட்டது. அந்த குண்டுகள்… எனக்கென்னமோ அதில் உன் சதி வேலை இருப்பதாகப் படுகிறது. ஆனால் ஏன்?’
‘விடு. ஆய்வு வேலைகள் எப்படிப் போய்க் கொண்டிருக்கின்றன?’
‘வெகுவாக முன்னேறி வருகிறோம். அது தொடர்பாகத்தான் சென்னையில் இரு நாட்களாக ஒரு கருத்தரங்குக்கு வந்திருக்கிறேன். இன்று எனது பேப்பர் விவாதிக்கப்படும்.’ என்றவள் நிறுத்தினாள்
‘முத்துக்குமார்’ என்றவாறு அவன் கைகளைப் பற்றினாள் ‘ நான் வரும்போது அந்தத் தொகையை எனக்கு எடுத்துக் கொள்ளவே நினைத்திருந்தேன். ஆனால், அந்தப் பாடல்கள், நடேசபிள்ளையின் நாட்குறிப்பு…என்னை அசைத்துவிட்டன. அந்தத் தொகை ஆனி என்ற ஒரு பெண்ணின் தூய அன்பிற்கும், முத்துராசாவின் மரியாதை கலந்த அன்பிற்குமாக காலம் கடந்து நிற்கப்போகும் பாலம் என உணர்ந்தேன். எப்படியும் அதனை உங்கள் குடும்பத்திற்குக் கொடுத்துவிட இறுதியில் முயற்சித்தேன்.. ஆனால் அந்த ஐந்து குண்டுகள்…. எப்படி போலியாக முடியும்? அனைத்தும் உண்மையான அந்த அன்பு, மரியாதை, நட்பு, மரபு… அதை மாசுபடுத்தும் அளவிற்கு எப்படி போலிகள் அங்கு நுழைய முடியும்?’
‘அவர்களின் உணர்ச்சிகளும், வாழ்வும் போலியில்லை என நிரூபிக்க போலி குண்டுகள் வரவேண்டியிருந்தது’
‘புரியவில்லை’
‘ஆனி செய்த பொருளுதவியை முத்துராசா தனக்கு என ஏற்கவில்லை. மருத்துவமனையாக, சத்திரம் கட்ட நினைத்தார். அப்படிப்பட்டவர் குடும்பமும் அதே போல் கொடையை மறுத்ததில் என்ன தவறு இருக்கிறது? உங்களது புற்றுநோய் ஆய்வுக்கு அந்த பணம் பயன்படுகிறதே? இல்லாவிட்டால், இங்கு பட்டுப்புடவைகளும், நகைகளும், கார்களுமாக நின்றிருக்கும். இப்போ, உறவுகள் புதிதாக முளைத்துப் பலப்பட்டிருக்கின்றன. எனவே… எல்லாம் நல்லதுக்கே என நினைத்துக்கொள்’
அவள் அவனை உற்றுப் பார்த்தாள். ‘ஸோ.. நீ அந்த குண்டுகளை…’
‘இந்தப் பேச்சை இத்தோடு நிறுத்திக்கொள்வோம்.’
‘நான் ஆனி வம்சத்தவள். அவள் போல நானும் எதாவது உன் குடும்பத்திற்கு உதவி செய்தேயாக வேண்டும். நீ ஏற்றுக்கொண்டே தீரவேண்டும்’
‘நான் முத்துராசா வம்சத்தவன். எனக்கென எதையும் ஏற்க மாட்டேன். ஆனால்..’
‘சொல்’ என்றாள் க்ரீன் டீயை உறிஞ்சியவாறு
‘அந்த கன்னியம்மாள் சத்திரத்தை ஒரு மருத்துவமனையாக மாற்றத் திட்டமிட்டிருக்கிறோம். நாற்பது லட்சம் தேவைப்படுகிறது. எங்களிடமிருந்து பத்து லட்சம் போட்டிருக்கிறோம். விக்ரம் சின்ஹா மூன்று லட்சம் நன்கொடை கொடுத்திருக்கிறார்..’
பொத்தைதான் பெருங்கல்லோ, பொதிகைதான் பெருமலையோ?முத்தையன் மனசுறுதி; அதுக்குத்தான் அளவுண்டோ?
முற்றும்