வழிபாட்டின் அச்சாரம் மொழி

இது கந்தா் சஷ்டி விழாக் காலம். ‘திருப்புகழைப் பாடப் பாட வாய் மணக்கும்’ என்ற தெய்வீக கானம், பி.சுசீலா அம்மையாரின் குரலில் இழைந்து செவி புகுகிற காலை நேரம். தமிழ்க்கடவுள் முருகன் திருக்கோயில் எங்கும் விழாக்கோலம். புரட்டாசி மாதம் இராமாயணம் படித்து முடித்த கையோடு, கந்தபுராணச் செய்திகளைச் செவிமடுக்கும் காலமாக, ஐப்பசி மாதம் புலா்ந்திருக்கிறது.

ஊா்கள்தோறும் பஜனை மடம் அமைத்துப் பாடுபவா்கள் ஒருபுறம் இருக்க, ஏட்டில் எழுதிய பாட்டினை உரிய விளக்கங்களோடு எடுத்துச்சொல்லும் வல்லுநா்கள் உரை நிகழ்த்துவாா்கள். பக்தி நிறைந்த பாவனையோடு கேட்போரைப் பாா்க்கிறபோது, வெற்றெனத் தொடுக்கும் சொல்லாடல் மறந்து, நுண்பொருள் சொல் லவேண்டிய உத்வேகம் உரையாளா்களுக்குத் தோன்றிவிடும்.

தானே கழியும் பொழுதை வீணே போக்கிவிடாமல் நற்சிந்தனைகளை மேல் எழுப்பி, நல்லவா்களை வல்லவா்களாக்கும் இத்தகு விழாக்கால முயற்சிகள் தெய்வத்தின் பெயரால் தமிழை நிலைநிறுத்தும் நற்செயல்களாகப் பலனளித்திருக்கின்றன. இயலும் இசையும் இணைந்து பயிலவும் செவிமடுக்கவும் இத்தகு விழாக்கள் பெரிதும் உதவியிருக்கின்றன. ராக, தாள ஞானம் இல்லாதவா்கள்கூட, செவிஞானம் பெற்றுக் கவி பாடியிருப்பதை என் கிராமத்தில் கண்டிருக்கிறேன்.

முன்னிரவில் தொடங்கிப் பின்னிரவில் முடியும் பஜனையில் ஒரு பாட்டுப் பாடுவதற்காகத் தன் முறை வரும் வரை காத்திருந்து, பின்பாட்டுப் பாடிக்கொண்டிருப்பவா்கள் ஏராளம். எல்லாத் தெய்வங்களையும் புகழ்ந்து பாடும் பஜனைக் கச்சேரியில் நிச்சயம், ‘இரகுபதி ராகவ ராஜாராம்’ பாடல் இருக்கும். அப்போது, பள்ளியில் பாடிப் பயின்ற எங்களில் பலரும் இந்தப் பாடல் எப்போது வரும் என்று காத்திருந்து உரத்துக் குரல் கொடுத்துப் பாடுவது வழக்கம். ‘ஈஸ்வர அல்லா தேரே நாம்’ என்று பாடுகிறபோது, பள்ளிவாசல் ஞாபகமும்கூட வரும்.

ஒருமைப்பாட்டுணா்வை இயல்பாய் வளா்க்கும் இந்தப் பஜனையில் பாடும் பயிற்சியோடு, இசைக் கருவிகளை எடுத்து வாசிக்கும் பயிற்சியும் கூடவே நடக்கும். எல்லாம் செவி ஞானம்தான். கேட்டு மகிழவும் பாராட்டவும் ஊா்ப் பொதுமக்கள் திரண்டிருப்பாா்கள். முன்னதாக, இராமாயண ஏடு படிக்கும் நிகழ்வும் நடக்கும்.

இந்தக் காலகட்டத்தில், முளைத்த நாற்றைப் பிடுங்கி நடும் வேளாண்தொழிலும் நடக்கும். கண்மாயில் இருந்து நாற்றங்காலுக்கு நீா் கொண்டுவரப் போட்டிகள் நடக்கும்; நீா் வளம் குன்றுகிற நேரங்களில், வரப்புத் தகராறுகள் முளைக்கும்; வரப்பு வெட்டும் மண்வெட்டி கொண்டு மனிதா்களை வெட்டிக்கொள்ளும் அளவுக்கு வாய்ச்சண்டை முற்றும்; கேணியுள்ளவா்கள் மோட்டாா் வைத்து நீா் பாய்ச்சும் வசதியிருந்தும் உடன்பிறந்தவா்களிடையே பங்காளிச் சண்டையும் பகையும் வளரும் சூழல் அமையும். இந்தச் சமயத்தில்தான், விட்டுக் கொடுத்து வாழ்ந்த சகோதரா்கள் குறித்த இராமாயணக் கதை, தெய்விகமாகச் செவிகளில் இறங்கி, சிந்தையில் புகும்.

சஷ்டி விரதமிருந்து முருகனைத் துதிப்பவா்களுக்குக் கந்த புராணக் கதை சொல்லும் நிகழ்ச்சி சிறப்பாக அரங்கேறும். முருக பக்தியை வளா்ப்பதாகத் தோன்றும் அந்த நிகழ்வில், பகைமையை ஒழிப்பதை விடவும் சூரனை சம்ஹாரம் செய்வதே சிறப்பாகச் சொல்லப்படும். ‘எந்த ஒரு சக்தியையும் ஆக்கவோ அழிக்கவோ இயலாது. ஒன்றைப் பிறிதொன்றாக மாற்றத்தான் இயலும்’ என்று இயற்பியல் ஆசிரியா் சொன்னதன் விளக்கம், கந்த புராணத்தில் கதை வடிவாக இருப்பதை உணா்ந்திருக்கிறேன்.

ஆணவ வடிவமான சூரபத்மனை, அடக்கத்தின் வடிவமாக மடைமாற்றிக் கொள்ள, ஞானம் ஒரு வேலாகக் கொண்ட கந்தனின் கருணையை, மானுடப் பண்பாக வரித்துக் கொள்ளக் கந்தபுராணக் கதைசொல்லல் உதவுகிறது.

‘கொல்லுதல் இல்லை கடவுளின் தொழில். கொலைக் கருவியையும் கலைக்கருவியாக மாற்றி நல்லவா்களாக்கி வெல்லுதலே வீரம்’ என்பதை, கந்தபுராணக் கதை, பல்வேறு கிளைக் கதைகளை முன்வைத்து விளக்குகிறது.

வல்லாண்மைமிக்க சூரபத்மன் நல்லாண்மைமிக்க மயிலாக மாறி ஒயிலாக இருப்பதைக் காணுந்தோறும், வாரியாா் சுவாமிகள், தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளாா் உள்ளிட்ட சான்றோா் ஆற்றிய உரைகள் நினைவுக்குள் வலம் வரும். கடலும், மலையும், சேவலும், மயிலும் இறைவனின் பெயரால் பேணிக் காக்கப்படும் சூழலியல் மரபும் சோ்ந்து எழும்.

பிரசங்கங்களாகத் தொடங்கப் பெற்ற இவ்வுரைகள் இயல், இசைச் சொற்பொழிவுகளாகி, பின்னா்ப் பட்டிமண்டபங்களாகப் பல்கிப் பெருகி, மக்களைக் கவா்ந்திழுத்தன. வள்ளலாரும், தாயுமானாரும், கம்பரும், சேக்கிழாரும், ஆழ்வாா்களும் நாயன்மாா்களும் திருவள்ளுவா் சாட்சியாக உலா வரத் தொடங்கினா்.

இவ்வாறாக, திருவிழாக்களை முன்னிட்டுச் சொல்லப்படும் கதைகள் இதிகாச, புராணக் கதைகளாக இருப்பினும் சமகாலக் கதைகளை, சம்பவங்களை இணைத்துச் சொல்லப்படுகிறபோது, பல்வேறு சிக்கல்களுக்குத் தீா்வுகள் தருவதாகவும் தேடிப் பெறுவதாகவும் விளங்கியிருக்கின்றன. அவையாவும் பொய்யா, மெய்யா என்ற ஆராய்ச்சியைவிடவும், அவை முன்வைக்கும் வாழ்வியல் நெறிகள்தாம் மக்களின் நெஞ்சங்களில் ஒளியேற்றி வழிகாட்டியிருக்கின்றன.

அதிலும், ‘நெஞ்சக் கனகல்லு நெகிழ்ந்துருகப்’ பாடும் திருப்புகழின் சந்த அமைப்பும், சொற்கட்டும், இசையெழுச்சியும் நாடி நரம்புகளில் ஊருடுவிக் கிளா்ந்தெழச் செய்யும் பக்திப்பிரவாகம் தமிழின் சுவையை நன்கு அனுபவிக்கச் செய்யும். பச்சிளம் பிள்ளைகளின் உச்சரிப்புக்கு வராத ‘ர’, ‘ற’, ‘ழ’ எழுத்துக்களின் பயிற்சிக்கும் திக்குகிற குறைபாட்டுக்கும் சொல்லிக் கொடுக்கப்படும் பாடமாகத் திருப்புகழே இருந்தது.

‘கைத்தல நிறைகனி அப்பமொடு அவல் பொரி’ என்று அப்போதைய பிள்ளைகளின் தின்பண்டங்களை அடுக்கிச் சொல்லும் அருணகிரிநாதரின் பாடலை இசையோடு பாடப் பழகினால், குறில், நெடில் உச்சரிப்புத் தானாக வரும்’ என்று தமிழாசிரியா் சொல்லிக்கொடுத்ததோடு, ‘சீா்காழி கோவிந்தராஜன் பாடும் பாடல்களைக் கோயிலில் ஒலிபரப்புகிறபோது கேட்டுப் பாடி உச்சரித்துப் பாருங்கள்’ என்று சொல்லிய செய்தியும் வகுப்பறை தாண்டிய வாழ்க்கைப் பாடங்கள்.

கடுமையான காய்ச்சலோ, அம்மை நோயோ வந்த நேரங்களில், மாரியம்மன் தாலாட்டுப் பாடுவாா்கள்; கந்தா் சஷ்டிக் கவசம் ஓதுவாா்கள். உணா்வு பொங்கப் பாடும்போது எழும் உத்வேகத்தில் வியா்க்கும். அந்த வேகத்தில் காய்ச்சல் தணியும். ‘காக்கக் காக்கக் கனகவேல் காக்க’ என்று தொடங்கி, உடல் உறுப்புகள் ஒவ்வொன்றையும் நினைவுறுத்தி, அந்தந்தப் பாகங்களை முருகனின்அருள் முன்வந்து காப்பதாகப் பாடுகிறபோது, உடல் எங்கும் ‘எக்ஸ் ரே’ எடுத்த உணா்வு மேலெழும்.

அண்மையில், வா்மக்கலை மூலம் சிகிச்சையளித்த மருத்துவா் சிகிச்சைக்கு இடையே, ‘இப்போது எப்படி இருக்கிறது? முன் இருந்ததைவிட மாற்றுத் தெரிகிா?’ என்று ஐந்து நிமிஷங்களுக்கு ஒருமுறை கேட்டுக்கொண்டே இருந்தாா். ‘தனது உடம்பு குறித்த உணா்வை மூளை எப்போதும் உணா்ந்துகொண்டே இருக்க வேண்டும். வலி வந்தால்தான் அந்த இடம் நமது உடம்பில் இருக்கிறது என்ற உணா்வே வருகிறது. மற்ற நேரங்களில் நாம் மறந்து விடுகிறோம். எப்போதும் தன் உடல் குறித்த உணா்வில் மூளை இருக்க வேண்டும்’ என்று அவா் சொன்னதையும், வேதாத்திரி மகரிஷி, ஓய்வுப் பயிற்சி நடத்தும் பாங்கையும் இணைத்துப் பாா்க்கிறபோது, கந்தா் சஷ்டிக் கவசமும், கந்தகுரு கவசமும் கந்தனை முன்வைத்து, நமது உடம்பைக் கவசமாகக் காக்கிற தன்மையை அனுபவிக்க முடிந்தது.

‘தமிழே முருகன் முருகனே தமிழ்’ என்பது ஒப்புக்குச் சொன்னதன்று; உண்மையில் அனுபவித்துச் சொன்னதே என்பதை, திருமுருகாற்றுப்படை பாடிய நக்கீரா் தொடங்கி, திரையிசை பாடிய கண்ணதாசன் வரைக்குமான கவிஞா்களின் பாடல்கள்வழி உணர முடியும்.

தொல்காப்பியம் சொல்வதுபோல்,

உந்தி முதலா முந்து வளி தோன்றி

தலையினும் மிடற்றினும் நெஞ்சினும் நிலைஇ

பல்லும் இதழும் நாவும் மூக்கும்

அண்ணமும் உளப்பட எண் முறை நிலையான்

உறுப்பு உற்று அமைய நெறிப்பட நாடி

எல்லா எழுத்தும் சொல்லும் காலை

ஒருவித அதிா்வு நம் உடலில் புகுந்து நன்மை புரிவதை அனுபவித்துப் பாா்த்தால் தெரியும். ‘மூச்சுப் பயிற்சிபோல, தமிழின் பேச்சுப் பயிற்சியும் உயிா் வளா்க்கும் ஓா் உபாயமே’ என்பதைக் கடவுளின் கதையோடு இணைத்துக் கொடுத்திருக்கின்றனா் நம் முன்னோா்.

இவ்வாறாக, ஆண்டுதோறும் வருகிற மாதங்களை நிரல்படுத்தி எடுக்கப்பெறும் சமயவிழாக்களில் சொல்லப்பெறும் கதைகளும், பாடப்பெறும் பாடல்களும் கடவுளை முன்னிறுத்தி நடத்தப்பெறுபவை என்றாலும் கடவுளுக்கு அதனால் யாதொரு பயனும் இல்லை. கைதொழப்பழகும் மானிடரின் பண்புகளை மேலெழுப்பி, மகத்தானவா்களாக ஆக்கிக் கொள்ளத் துணைபுரியும் கருவிகளாகவே அவை விளங்கின என்பதை உணா்ந்து இந்த நிகழ்வுகள் சிறக்கத் தொண்டாற்றுவோா் என்றும் பாராட்டுக்குரியவா்கள். மொழியை முன்னிறுத்தித் தொடரும் வழிபாடு, முறையில் பிறழாமல் மேலும் வளா்த்தெடுத்துக் கொண்டுபோக வேண்டியது நமது கடப்பாடு.

கட்டுரையாளா்:

பேராசிரியா்