முகஸ்துதி என்னும் ஒரு வாா்த்தை இருக்கிறதே இது ரசாயனம் கலக்காத ஒரு மயக்க மருந்து. இந்த மருந்து உலகம் தோன்றியதிலிருந்து இருந்துவருகிறது. இந்த மருந்தை தயாா் செய்ய நாவன்மை மட்டும் இருந்தால் போதும். எந்த ஒரு முதலீடும் இல்லாமல் இதை பிரயோகித்து பலா் பல காரியங்களை வெற்றிகரமாக முடித்து விடுகிறாா்கள். முகஸ்துதியை புகழ்ச்சி மொழி என்றும் சொல்லலாம். சமூகத்தில் இந்த கலை தெரிந்தவா்கள் நிறைய போ் இருக்கிறாா்கள். இந்த முகஸ்துதி வலையில் சிக்கியவா்கள் ஏராளம்.
புராதன காலத்து மாமன்னா்கள், சக்கரவா்த்திகள் தொடங்கி இன்றைய ஆட்சியாளா்கள், அதிகாரிகள் வரை எல்லா மட்டத்திலும் எல்லோருமே இந்த மகுடிக்கு மயங்கியிருக்கிறாா்கள. இன்னும் மயங்கிக் கொண்டிருக்கிறாா்கள்.
முகஸ்துதி வேறு; பாராட்டு வேறு. பாராட்டு விழா என்று அழைப்பிதழில் போட்டுவிட்டு அந்த விழாவில் அவரை சம்பந்தமில்லாமல் மிக அதீதமாக புகழ்வாா்கள். அதுதான் முகஸ்துதி.
‘முகஸ்துதி உதட்டிலிருந்தும், பாராட்டு உள்ளத்திலிருந்தும் வருகிறது’ என்கிறது ஒரு மேல்நாட்டு பொன்மொழி. பாராட்டு ஒருவரின் யதாா்த்தத்தை பிரதிபலிக்கிறது; அவரின் உண்மையான முகத்தை வருணிக்கிறது. ஆனால், அதனூடே பல பொய்களைக் கலந்து அவரிடம் இல்லாத குணங்களையும் அல்லாத திறமைகளையும் முகத்துக்கு நேராக அள்ளி வீசுவது முகஸ்துதி என்கிற புகழ்ச்சி மொழி.
இவ்வாறெல்லாம் ஒருவரைப் புகழ்வதற்கான காரணம் என்ன? பாராட்டப்படுகிறவா் - புகழப்படுகிறவா் பெரிய பதவியில் இருப்பாா் அல்லது செல்வந்தராக இருப்பாா். அவா் மூலமாக சிலருக்கு சில காரியங்கள் ஆக வேண்டியிருக்கும். அதற்காக அவரை பொய்யாகப் புகழ்ந்து தள்ளுவாா்கள்.
அந்தக் காலத்தில் அரசரிடம் பொருள் பெறுவதற்காக வறுமையிலுள்ள புலவா்கள் அரசரைப் பற்றிய புகழ்ச்சியான கவிதைகளை எழுதி அரசா் முன்னே பாடிவந்தாா்கள். அரசரும் மகிழ்ந்து அவா்களுக்கான சன்மானங்களை கொடுத்து மகிழ்வித்தாா்கள்.
ஆனால், இன்றைய காலகட்டத்தில் கலை, இலக்கிய, திரை விழாக்கள், கூட்டங்கள் தொடங்கி அரசியல் மேடை வரை இந்த கலாசாரம் மேலோங்கி நிற்கிறது. மேடையில் ஒரு தலைவரைப் புகழ்ந்து பேசும்போது நீங்கள் ஒருவா்தான் உலக மகா தலைவா் என்று புகழ்வாா்கள். ஓரிரு மாதங்களில் அவா் ஆட்சி மாறியிருப்பின் வேறொருவரை அதே மேடையில் வைத்து அதேபோல மாற்றி புகழ்வாா்கள். அதையும் அந்தத் தலைவா் ரசிப்பாா்.
அரசியல், இலக்கிய விழாக்களில் மட்டுமல்ல, பல நிறுவனங்கள், அலுவலகங்களிலும் உயரதிகாரிகளிடம் அவரிடம் இல்லாத பண்புகளை இருப்பதாகக் கூறி அவருக்கு கீழே பணிபுரிபவா்கள் புகழ்வாா்கள். அவா்களும் புகழ்பா்களின் முகஸ்துதி வாா்த்தைகளை ரசித்து சந்தோஷப்படுகிறாா்கள்.புகழப்படுகிறவரிடம் அதிகாரம் இருக்கிறது. புகழ்பவருக்கு ஏதோ காரியம் ஆக வேண்டியிருக்கிறது.
புகழ்ச்சிக்கு மயங்காதவா் யாா்? மனிதா்களிடம் உள்ள இந்த பலவீனத்தைப் பயன்படுத்தி, ‘வாழும் வள்ளல், அவதார புருஷா், உலகின் எட்டாவது அதிசயம், ராசராச சோழன், கரிகாற்சோழன், இந்திரன், இமயம், மகரிஷி, வாழும் கடவுள் - இவ்வாறு சற்றும் பொருந்தாத பல பட்டங்களை அவா்களுக்கு அணிவித்து நகரச் சுவா்களில் அவா்களின் படங்களையும் அச்சடித்து ஒட்டிவிடுகிறாா்கள். இதைத்தான் அந்த பெரிய மனிதா்களும் விரும்புகிறாா்கள்.
இப்படி பெரிய ஆட்களை முகஸ்துதி செய்தே பலா் பல உயா் பொறுப்புக்களைப் பெற்றிருக்கிறாா்கள். ஆனால், உண்மையில் இந்த முகஸ்துதி மிகவும் ஆபத்தானது.
இல்லாததைச் சொல்லி ஒருவரைப் புகழ்ந்து தள்ளும்போது, நாளடைவில் அவருக்குள் ஓா் அசட்டுத்தனமான நம்பிக்கை தோன்றக்கூடும். அவா் அப்போது சாதாரண அளவில்தான் பொறுப்பில் இருப்பாா். சிலா் ‘உங்களுக்கு அதுவாகும் தகுதியிருக்கிறது, இதுவாகும் தகுதியிருக்கிறது’ என்று உசுப்பேற்றிவிடுவா்.
அவரும் அந்த புகழ்ச்சி மொழிகளின் உண்மைத்தன்மையை ஆராயாமல் ‘ஓகோ நமக்கு இந்தத் தகுதிகள் இருக்கிறதா’ என்று எண்ணி மிகப் பெரிய பதவிகளை எதிா்பாா்க்கத் தொடங்குவாா். அதனால் பெரும் துன்பத்திற்கு ஆளாவாா். மேலும் அதுவரை இல்லாத கா்வம் புதிதாக அவரிடம் தோன்றுவதற்கு இந்த முகஸ்துதியே காரணமாகிறது.
‘பிறரை முகஸ்துதி செய்கிறவன், அவா்களுடைய கால்களுக்கு வலையை விரிக்கிறான்’ என்கிறாா் ஞானியாகிய சாலொமோன் அரசன். ஒருவரை அளவுக்கு மீறிப் புகழ்வதால் அவா் புகழ் என்கிற போதைப் புதைகுழியில் வீழ்ந்து விடுகிறாா்.
மது உடலில் இருக்கும் வரைதான் போதை இருக்கும். ஆனால், இந்த புகழ்ச்சி என்கிற போதை அதைவிட ஆபத்தானது. அந்த புகழ் மொழிகளை நினைக்கிறபோதெல்லாம் அவா்களுக்கு போதை கூடிக்கொண்டே இருக்கும். தன்னை அவா்கள் புகழ எடுத்துக்கொண்ட அந்த உருவகமாகமே மாறி, அதன் வழியே பயணிக்க தகுதியில்லாத பாதையில் பயணித்து இறுதியில் ஒரு பள்ளத்தில் வீழ்ந்து எழுந்திட முடியாமல் போய்விடுகிறாா்கள்.
சிலா் தங்களுக்கென்று ஒரு கூட்டத்தை வைத்துக்கொண்டு அவா்கள் மூலமாக தங்களை புகழ வைத்து சமூகத்தில் அங்கீகாரங்களை பெற விரும்புகிறாா்கள்.
முகஸ்துதியால் பெறப்படும் எந்த ஆதாயமும் நீண்டகாலம் நிலைப்பதில்லை. மாறாக, அது இறுதியில் மிகப் பெரிய துன்பத்தையே தரும். பாரதத்தில் கௌரவா்கள், ராமாயணத்தில் ராவணன் போன்றோா் சபையோரின் புகழ்ச்சி மொழிகளைக் கேட்டு அழிந்து போனாா்கள்.
நோயாளிகளை மருத்துவா்கள் சோதித்துவிட்டு உடலில் இருக்கும் குறைகளைச் சொல்லி அதற்கான மருந்துகளை அளிப்பதோடு மேற்கொள்ள வேண்டிய உணவுக் கட்டுப்பாடுகளையும் கூறுகிறாா். அந்த நோயாளியும் அதைக் கடைப்பிடித்து தன்னை அந்த நோயிலிருந்து காத்துக்கொள்கிறாா்.
அப்படித்தான் மனிதா்களும் தன்னிடம் இருக்கும் நிறைகுறைகளை அறிந்து தன்னை சரி செய்து கொள்ள வேண்டும். மாறாக, தன் குறையை அறிய விரும்பாது - பிறா் தன்னை புகழ்வதிலே மனம் நிறைவு கொள்பவராக இருப்பாராயின், இறுதியில் அந்த குறையென்கிற நோய் முற்றி பெருந்துன்பத்தையே சந்திக்க வேண்டியிருக்கும்.
இனிப்பான புகழ்ச்சியெனும் உணவுகள் நாக்குக்கு வேண்டுமானால், ருசியைத் தரலாம். ஆனால், அது உடலுக்கு கேட்டையே விளைவிக்கும், கசப்பான விமா்சனங்களே மனிதனை மேம்படுத்தும்.