ஓர்ஊரில் பிச்சைக்காரன் ஒருவன் வீடு வீடாக உணவுக்காக அலைந்தான். அவன் மிகவும் அசிங்கமாக கிழிந்த உடைகளோடு இருந்தான். ஒரு பழைய கோணிப்பையே அவனது உடமையாக இருந்தது. ஒவ்வொரு வீடாகப்போய் பார்த்து விட்டு எதுவும் கிடைக்காவிட்டால் அந்த வீட்டின் முன்னே போய் நின்று, ""வீடு மிகப் பெரியது!... ஆனால் இங்குள்ளவர்களுக்குப் பணம் நிறைய இருந்தும் இன்னும் அதிகமாகவே எதிர்பார்க்கிறார்கள். கடைசியில் எல்லாவற்றையும் இழப்பார்கள்'' என்று சொன்னான்.
இன்னொரு வீட்டுக்குப் போனான். உணவு கிடைக்கவிலை. ""இந்த வீட்டில் உள்ளவன் கோடீஸ்வரன். ஆனால் இருக்கிற பணத்தில் திருப்தியடையாமல் சூதாடினான். கடைசியில் எல்லாவற்றையும் இழந்தான். எனக்கோ கொஞ்சப் பணம் கிடைத்தால் போதும். திருப்தி கொள்வேன். அதிக ஆசைப்படமாட்டேன்!'' என்று அந்த பிச்சைக்காரன் சொன்னதும் அதிர்ஷ்ட தேவதை அவன் முன்னே தோன்றியது.
""நான் உனக்கு தங்க நாணயங்கள் கொடுத்து உதவுகிறேன்'' என்றது தேவதை. பிச்சைக்காரன் உடனே கோணிப்பையை விரித்தான். அப்போது அதிர்ஷ்ட தேவதை, ""கோணிப்பைக்குள் விழுகின்ற நாணயங்கள் தங்கமாக இருக்கும். அவை நிலத்தில் விழுந்தால் தூசியாகிவிடும் என்று சொல்லியது.''
பிச்சைக்காரன் மிகுந்த மகிழ்ச்சியோடு இருந்தான். அதிர்ஷ்ட தேவதை கோணிப்பை நிரம்பியதும் தங்க நாணயங்களைக் கொட்டுவதை நிறுத்தியது.
""உன் கோணிப்பையில் இருக்கிற நாணயங்கள் உன்னை அரசனை விட பணக்காரனாக்கும். அது போதும் தானே?'' என்றது, அதிர்ஷ்ட தேவதை. ""போதாது. இன்னும் வேண்டும்!'' என்றான் பிச்சைக்காரன். அதிர்ஷ்ட தேவதை மேலும் சில தங்க நாணயங்களைக் கொடுத்துவிட்டு ""உன் கோணிப்பை இதற்கு மேல் தாங்காது'' என்றது. பிச்சைக்காரன் ""இன்னும் கொஞ்சம் வேண்டும்'' என்றான். தேவதை மேலும் தங்க நாணயங்களைக் கொடுத்தது. பிச்சைக்காரன் கோணிப்பையைத் தூக்க முயன்றான். மறுவிநாடி கோணிப்பை கிழிந்தது. அதனுள் இருந்த நாணயங்கள் கீழே விழுந்து தூசியானது. தேவதையும் மறைந்தது. பிச்சைக்காரன் திகைத்துப் போய் நின்றான்.
நீதி : கிடைத்ததை வைத்து வாழவேண்டும். பேராசைப்பட்டால் உள்ளதும் போய்விடும்.