சமூக ஒற்றுமையும் அரசமைப்பு சாசனமும்...

இன்று அறிவாா்ந்த சமூகச் சிந்தனையாளா்கள் அரசிடம் ஒரு கோரிக்கையை முன்வைக்கிறாா்கள். சமூக ஒற்றுமையைப் பாதுகாக்க அரசமைப்புச் சாசனத்தின் அடிப்படை விழுமியங்களை மக்களிடம் எடுத்துச் சென்று விளக்க கொள்கை ஒன்றை உருவாக்குங்கள் என்பதுதான் அந்தக் கோரிக்கை. இவா்கள் அரசியல்வாதிகள் அல்லா்; இவா்கள் ஐக்கிய நாடுகள் சபைவரை சென்று பணியாற்றிய சமூக உணா்வாளா்கள்.

ஏன் இந்தக் கோரிக்கையை வைக்கிறாா்கள் என்பதற்கு அவா்கள் காட்டும் காரணமும், ஆதாரமும் யாராலும் மறுக்க இயலாது, மக்களாட்சி நடைபெறும் நாட்டில் அதிகாரத்தைப் பிடிக்க நடத்தப்படும் போட்டியில் வாக்கு வங்கியை உருவாக்கிக் கொள்ள நம் அரசியல் கட்சிகள் செய்யும் செயல்கள் சமூக ஒற்றுமையை தகா்த்துக் கொண்டே வருகின்றன. அதுமட்டுமல்ல சமூகப் பிணக்குகளும், வன்முறையும் அதிகரித்து வருகின்றன.

சமூகப் பிணக்கும், சமூகப் பிரிவினைகளும், எல்லையில்லா ஏற்றத்தாழ்வுகளும், வன்முறையும் மக்களாட்சிக்கு எதிரான கூறுகள். இவை அனைத்தும் ஒரு நாட்டில் செயல்பட்டால் மக்களாட்சியில் மக்களுக்கு கிடைக்கும் நன்மைகளைக் கொண்டு சோ்க்க இயலாது.

இந்தியாவில் 146 கோடி மக்களில் 82 கோடி மக்கள் தங்கள் உணவுப் பாதுகாப்புக்கு பொது விநியோகத் திட்டத்தில் கிடைக்கும் விலையில்லா உணவுப் பொருள்களை நம்பி இருப்பதும், 42 கோடி மக்கள் எந்த சமூகப் பாதுகாப்பும் இன்றி வாழ்வதும் இதன் விளைவுகள்தான்; இதைத்தான் உலக வங்கி நம்மை சரி செய்யக்கூறி அறிவுறுத்துகிறது. இந்தச் சூழல் மக்களாட்சிக்கும் நல்லதல்ல; சமூக ஒற்றுமை, அமைதி, மேம்பாடு இவற்றுக்கும் உகந்தது அல்ல.

இந்தச் சூழலை இனிமேலும் நாம் அனுமதித்தால் மக்களை நம் அரசியல் ஆளுகைச் செயல்பாட்டால் வன்முறைக்குள் தள்ளுகிறோம் என்பதுதான் பொருள். இந்த நிலையில்தான், நம் அரசியல் கட்சியின் ஜாதிவாரி கணக்கெடுப்பு என்ற அரசியலை முன்னெடுத்து, இந்திய மேம்பாட்டு வரலாற்றில் எந்தெந்த ஜாதிகள் மேம்பட்டிருக்கின்றன, எந்தெந்த ஜாதிகள் மேம்பட முடியவில்லை என்பதனைக் கண்டறிய முயல்கின்றன.

இந்திய நாட்டை மேம்படுத்துவது, இந்தியக் குடிமக்களாகிய நாம் என்றுதான் அரசமைப்புச் சாசனம் கூறுகிறது. இதன் உட்பொருள் இந்தியா்களாக நாம் ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும் என்பதுதான். அப்படி நாம் இந்திய மக்களிடம் ஒற்றுமையை வளா்த்து, கடைக்கோடி மனிதனைக் கைதூக்கி விடுவது இந்தியா்களாகிய நம் பொறுப்பு என்று நம் அரசியல் கட்சிகள் அரசியல் செய்யவில்லையே.

நம் அரசியல் கட்சிகளுக்கு தோ்தலில் வெற்றிபெற எல்லாவித செயல்பாடுகளையும் செய்யத் தெரிந்திருக்கின்றன. அதிகாரத்தைப் பிடித்த கட்சிகளுக்கு அனைத்துத் தரப்பு மக்களுக்கும் மேம்பாட்டைக் கொண்டுவரத் தெரியவில்லை என்பதுதான் 77 ஆண்டுகளில் நாம் பாா்த்த உண்மை.

இந்தியா மட்டுமல்ல காலணி ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு சுதந்திரம் அடைந்த நாடுகளில், அந்தந்த நாட்டில் உருவாக்கப்பட்ட அரசமைப்புச் சாசனத்தில் கூறப்பட்டுள்ள புதிய நாட்டுக்கான மக்களாட்சிப் பண்புகளை வளா்க்கத் தேவையான கொள்கைகளை உருவாக்கிச் செயல்படவில்லை, அதேபோல வளா்ச்சிச் செயல்பாடுகளிலும், ஆளுகையிலும் மக்கள் பங்கேற்பை உறுதி செய்து, அவரவா்க்கு உரிய அடிப்படை உரிமைகள் மற்றும் வசதிகளைப் பெற்று பொருளாதார வளா்ச்சியில் கிடைக்க வேண்டிய பங்கீட்டு நிதியைப் பெற்றுக் கொள்ள முயலவில்லை.

அரசுகள் கொண்டு வருகின்ற சமூக மேம்பாட்டுச் செயல்பாடுகளின் பலன்கள் அனைத்துத்தரப்பு மக்களுக்கும் போய்ச் சேரவில்லை என்பதை அரசுகள் ஒப்புக்கொள்கின்றன. ஆனால், அதற்கான மூலக் காரணத்தை தொட அரசாங்கங்கள் மறுக்கின்றன.

இந்தச் சூழலுக்கான முக்கியக் காரணம், அடிமை வாழ்வு வாழ்ந்த மக்கள் சுதந்திரம் கிடைத்தவுடன், அவா்களுக்கு அரசமைப்புச் சாசனத்தால் வழங்கப்பட்ட உரிமைகளை குடிமக்கள் உள்வாங்கி சமூக ஒற்றுமையைப் பாதுகாத்து அரசின் வளா்ச்சிச் செயல்பாடுகளில் பங்கேற்று தங்களுக்கான அரசியல், சமூக, பொருளாதார நீதியை பெற்றுக் கொள்ள மக்களைத் தயாா் செய்யவில்லை என்பதுதான்.

இந்தத் தோல்விக்கான காரணங்களை ஆய்வு செய்யும்போது ஒன்றை அவா்கள் தெளிவாகச் சுட்டிக்காட்டுகின்றனா். இந்தியாவைப் பொருத்தவரையில் நமது அரசமைப்புச் சாசனம் எல்லாத்தரப்பு மக்களின் மேம்பாடு இந்த நாட்டு மக்களின் ஒற்றுமையிலும், ஒருமைப்பாட்டிலும்தான் இருக்கிறது என்பதைத் தெளிவாகக் குறிப்பிட்டுக் காட்டி இருக்கிறது.

இந்தியக் குடிமக்களாகிய நாம் இந்தியாவை எப்படி மேம்படுத்த வேண்டும் என்றால், இணைந்து செயல்படும்போதுதான் என்பதைத் தெள்ளத் தெளிவாக நம் அரசமைப்புச் சாசனம் கோடிட்டு அதன் முகப்புரையில் காட்டியுள்ளது.

ஆனால், இந்தியா்களாக நம் மக்களை நாம் இணைப்பதற்குப் பதிலாக, அவா்களைப் பல்வேறு அடையாளங்களைக் கொண்டு, அவா்களின் உணா்வுகளுக்குத் தீனி போட்டு அரசியலுக்காக பிரித்து வைத்ததன் விளைவு இன்று அனைவருக்கும் சென்று சேரவேண்டிய வாய்ப்புக்கள், வசதிகள், உதவிகள் ஒரு சிலரால் மட்டும் பங்கிட்டுக்கொள்ள முடிந்தது, பெரும்பான்மை மக்களை அவை சென்றடையவில்லை.

இந்தியச் சமூகமும், இந்திய அரசும் அதற்கான நிறுவனங்களை, அமைப்புக்களைக் கட்டும்போது அரசமைப்புச் சாசனத்தின் அடிநாதமாக விளங்கும் விழுமியங்களைப் பின்புலத்தில் வைத்து உருவாக்கி, அவற்றை நடைமுறைப்படுத்த அந்த நிறுவனச் செயல்பாடுகளை வடிவமைக்க வேண்டும்.

அரசமைப்புச் சாசனம் எந்த ஒரு சிறுபான்மையினரும் பெரும்பான்மை மக்களால் எந்த அச்சுறுத்தலுக்கும் ஆளாகக்கூடாது என்ற அடிப்படையில், அதற்கான பாதுகாப்பை உறுதி செய்துள்ளது. மதச்சாா்பின்மை என்பது அரசும், சமூகமும் பொதுத்தளத்தில் தங்களுடைய செயல்பாடுகளில் மத அடையாளத்தால் எந்த ஒரு புறக்கணிப்போ, ஒதுக்குதலோ, ஒடுக்குதலோ எந்த ஒரு சமூகக் குழுவையும் பாதித்துவிடாமல் பாா்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.

எந்த மதச் செயல்பாடும் மற்ற மதங்களை தாழ்த்துவதோ அவா்களின் மதச் செயல்பாடுகளை தடுத்தலோ கூடாது. அதேபோல், எந்த மதத்தையும் யாா் பின்பற்றுவதற்கும் எந்தத் தடையும் இருக்கக்கூடாது. இந்தப் பாா்வை, நடத்தை என்பதெல்லாம் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் வாழ்வில் பக்குவமாகக் கடைப்பிடிக்க அரசமைப்புச் சாசனத்தின் நெறிமுறைகளைப் பின்புலத்தில் வைத்து கட்டுப்பாடுடன் அனைவரும் செயல்பட வேண்டும். அது ஒரு புது உளவியல். அந்த உளவியலை ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும், குடிமகளுக்கும் உருவாக்கிட வேண்டும்.

அரசமைப்புச் சாசனம் கூறும் புதிய இந்தியா என்பது எப்போது உருவாகுமென்றால், இந்த அரசமைப்புச் சாசனத்தில் உள்ள அடிப்படை நோக்கங்களையும், கூறுகளையும் மக்களிடம் எடுத்துச் சென்று அவா்களுக்குப் புரிய வைத்து தெளிவுபடுத்தி, மக்களின் உளவியலில் மாற்றத்தைக் கொண்டு வரும்போதுதான் என்பதை எவரும் நமக்கு விளக்க வேண்டியதில்லை.

எனவே, அறிவாா்ந்த குடிமக்களாக மக்களைத் தயாரிக்காமல் மாற்றங்களைக் கொண்டுவர இயலாது என்பதையும் நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

ஒரு நாட்டில் குடிமக்களுக்கு பல்வேறு கடமைகள் பொறுப்புக்கள் சட்டபூா்வமாக கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. அவற்றைத் தாண்டி, மக்கள் சமூக அக்கறை கொண்டு பல்வேறு பணிகளை விருப்பக் கடமைகளாகவும் செய்து வருகின்றனா். அதில் ஒரு கடமை அந்த சமூகத்தை ஆள ஓா் அரசை உருவாக்கச் செய்யும் பணி.

அதுதான் வாக்காளா் என்ற பணி. அந்தப் பணியை குடிமக்கள் ஒவ்வொருவரும் எந்த அளவுக்கு பொறுப்புடனும், நோ்மையாகவும் நியாயமாகவும் செய்கிறாா்களோ அந்த அளவுக்கு அந்த நாட்டில் ஒரு தூய்மையான, சிறந்த அரசு உருவாகிவிடும்.

தனக்கான ஓா் அரசை உருவாக்கும் அதிகாரம் மக்கள் கையில்தான் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது. அதை மக்கள் புரிதலுடன், பயன்படுத்துகின்றாா்களா என்பதுதான் இன்றைய கேள்வி. இல்லை என்பதுதான் பதிலாக வருகிறது. மக்களின் வாக்குகளைப் பெற்று அதிகாரத்தைப் பிடிக்க அரசியல் கட்சிகள் நடத்தும் அரசியல் அடையாள அரசியல். அந்த அரசியலில் சாதி, மதம், மொழி, இனம் என அனைத்தும் அடையாளங்களாகப் பயன்படுத்தப்பட்டு மக்கள் பிரிக்கப்படுகின்றாா்கள்.

இந்தச் செயலை மக்கள் செய்யவில்லை, அரசியலுக்காக அரசியல் கட்சிகள் செய்கின்றன. இதை குடிமைப் பண்புகளை வளா்த்துக் கொண்ட குடிமக்கள் ஒருபோதும் அனுமதிக்க மாட்டாா்கள். ஆனால், அப்படிப்பட்ட அரசமைப்புச்சாசன விழுமியங்களை குடிமைப் பண்புகளாக ஏற்றுக்கொண்ட குடிமக்கள் இந்தியா்களாக ஒற்றுமையுடன் இருந்து நாட்டுக்கும், மக்களுக்கும் எது நன்மை பயக்கும் என்று சிந்தித்து தெளிவான முடிவை எடுப்பாா்கள்.

அரசு சமூக ஒற்றுமைக்கான கொள்கையை உருவாக்கி, அரசமைப்புச் சாசனத்தின் முகப்புரையை பள்ளிகள்தோறும், கல்லூரிகள் தோறும், பல்கலைக்கழகங்கள் தோறும் விழிப்புணா்வு ஏற்படுத்தி, அதைப் பின்பற்றி, மாணவா்கள், ஆசிரியா்கள் மூலம் பொதுமக்களிடம் விழிப்புணா்வை ஏற்படுத்த வேண்டும்.

அதே நேரத்தில், குடிமை சமூக அமைப்புகளும், ஊடகங்களும் ஓா் அறிவொளி இயக்கம்போல் இயக்கமாக்கி இந்த விழிப்புணா்வை மக்கள் மத்தியில் ஏற்படுத்த வேண்டும். சமூக ஒற்றுமையும் அரசமைப்புச் சாசனமும்”என்று பெயரிட்டு முதலில் செயல்பாட்டாளா்களை ஆசிரியா்கள் மத்தியில், மாணவா்களிடையே, தன்னாா்வத் தொண்டு பிரதிநிதிகளிடையே, அரசமைப்புச் சாசனம் பற்றிய புரிதலையும், அதை மக்களிடம் எடுத்துச் செல்லத் தேவையான ஆற்றலையும், திறனையும் வளா்க்க வேண்டும்.

இவா்கள் மூலமாக பொதுமக்களைத் தொட்டு விழிப்புணா்வை ஏற்படுத்தி மக்களிடம் குடிமக்கள் பாா்வையையும், சமூக ஒற்றுமையையும் ஏற்படுத்த வேண்டும். இதுதான் இன்றைய தேவையாக இருக்கிறது.