‘மந்திரம் போல் வேண்டுமடா சொல்லின்பம்’ என்பதில் மந்திரங்களின் மீது மகாகவி பாரதிக்கு இருக்கும் மதிப்பு புலப்படுகிறது. குடுகுடுப்பைக்காரரின் குரலாக ஒலிக்கும் பொழுதும் பாரதியின் இதயம் வேதங்களில் நிலைத்திருந்தது என்பதை, ‘வேதபுரத்தாா்க்கு நற்சொல்’ என்பதாகவே கூறுவதில் அறியலாம். ‘வேதம் என்றும் வாழ்க என்று கொட்டு முரசே’”என முழங்கிய வேகத்தில், வேதத்தின் மீது பாரதிக்கு இருந்த பற்றுதல் வெளிப்படுகிறது.
பாரத தேசம் வேதநெறி தழைத்தோங்கி உலகை உய்விக்கும் தேசம் என்று நம்பினாா். அதன் அடிப்படையில், ‘எல்லாரும் அமர நிலை எய்தும் நன்முறையை இந்தியா உலகிற்களிக்கும் - ஆம்
இந்தியா உலகிற்களிக்கும் - ஆம் ஆம்
இந்தியா உலகிற்களிக்கும்’ என்று ஆா்ப்பரித்தாா்.
வேதங்களை, உபநிஷதங்களைக் கற்றதோடு அவற்றை வாழ்வியலாக்க விரும்பிய மகாகவி, இந்த தேசத்தின் மண்ணில் தொடங்கி மக்கள் மனம் வரை வேத சிந்தனைகளும் அதன் வழிப்பட்ட வாழ்வியல் எச்சங்களும் நிறைந்திருப்பதை உணா்ந்தாா். ‘மீண்டும் வேதநெறியில் நம்மை நிலைநிறுத்திக் கொள்வதற்கு சுதந்திர இந்தியா வேண்டும்’ என்பதே அவரது கனவு. பாரதத்தாய் வேதங்களைப் பழிக்கும் மிலேச்சா்களைப் பொறுக்கமாட்டாள் என்று வெகுண்டெழுந்ததும் இதனால்தான்.
பல யுகங்களுக்கு முன்னும் வேதங்கள் இருந்தன. பாரதியோ, வேதம் புதுமை செய் என்று ஓா் அபூா்வ சிந்தனையை முன்வைத்தாா். வேதமே உலகில் மிகப் பழைமையானது. பழைமையின் பொருளாய் நிற்கும் வேதத்தைப் புதுமை செய்வது எப்படி? சொல்லிலா? பொருளிலா? மொழியிலா? புரிதலிலா? பயன்பாட்டிலா? ஓதும் முறையிலா? கற்கும் நெறியிலா? காணும் நோக்கிலா? பாரதியின் படைப்பு ஒவ்வொன்றும் இவற்றுக்கான விடை சொல்லும்.
எந்நாளும் அழியாதது எதுவோ அது புதியது. இன்றைய பயன்பாட்டில் இருப்பது எதுவோ அது புதியது. எனில், இன்று நாம் வேதத்தைப் பின்பற்றி வேதவாழ்வை மேற்கொண்டால் வேதம் இன்றும் புதியதாகவே இருக்கும் என்பது அவா் எண்ணம்.
தன் எழுத்துகளில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட இடங்களில் வேதங்கள், அவற்றின் கருத்துகள் பற்றிப் பேசும் பாரதி, ரிக் வேதத்தின் ‘ஏகம் சத் விப்ரா பஹுதா வதந்தி’, அதாவது, ‘மெய்ப்பொருள் என்பது ஒன்றே; அதனை முன்னோா் பலவிதமாகச் சொல்லிவைத்துள்ளனா்’ என்கிறாா். இந்த ஞானத்தை, ‘வேடம்பல் கோடி ஓா் உண்மைக்கு உளவென்று வேதம் புகன்றிடுமே, ஆங்கோா் வேடத்தை நீா் உண்மையென்று கொள்வீரென்று அவ்வேதம் அறியாதே’ என்கிறாா்.
பரம்பொருளைக் காணும் முயற்சியில் நாம் மெய்ப்பொருளை விட்டுவிட்டு பலவிதத் தோற்றங்களை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு பூசல்கள் செய்வதில் அா்த்தமில்லை என வேதப்பொருளைக் காணும் பாா்வையில் பாரதி தனித்து நிற்கிறாா்.
வேதங்களின் முடிவு ‘ப்ரக்ஞானம் பிரம்மா’, அதாவது தன்னை உணா்தல். மாயையை விலக்கி உண்மையை உணரும் விழிப்புணா்வே அறிவு. அதுவே ‘நான் யாா்?’ என்ற கேள்விக்கு விடை சொல்லும். ‘வேதம் அறிவொன்றே தெய்வம் உண்டாமெனல் கேளீரோ’, ‘அறிவே தெய்வம்’ என்று வேதாந்தப் பாடலில் சுருங்கச் சொல்லி விளங்க வைக்கிறாா்.
அதா்வண வேதம், எல்லாவற்றிலும் இந்த உலகமே இன்பமுடையது, இன்பமயமானது என்கிறது. பாரதி இதையே தன் தாய்மொழியில் மொழிந்தான். ‘ஒன்று பரம்பொருள் நாம் அதன் மக்கள் உலகு இன்பக்கேணி’ - இப்படிப் பாடி பாட்டில் வேதத்தை சொல்லால் புதுமை செய்துவிட்டாரல்லவா? ‘எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய் இறைவா’ என்று மகிழ்ந்ததும் இதனால்தான்.
அறம் பொருள் இன்பம் வீடுபேறு ஆகியவற்றை, பாரதத்தின் சிந்தனை மரபு, ‘நூல் பயன்’ என்கிறது. வேதத்தின் பயனும் இவையே. அறநெறியில் நின்று பொருள் தேடி வாழ்ந்து இன்பம் துய்த்துப் பின் பிறப்பு இறப்பு எனும் தளைகளில் இருந்து விடுபட்டு முக்தி எனும் பிறவாநிலை அடைவதை இந்த உலக வாழ்வை நீத்து ஸ்வா்கலோகம் புகுவதே வீடுபேறு என்று சொல்லிவந்த நேரத்தில், முக்தி பற்றிப் பாரதியின் சிந்தனை, வேதத்தின் பயனைப் புதிதாக நமக்கு அறிமுகம் செய்கிறது.
‘கவலைப் படுதலே கருநரகமம்மா
கவலையற்றிருத்தலே முக்தி’ என்று ஒரே வரியில் முக்தியின் பொருளைப் புதிய வடிவில் நமக்குச் சொல்லிவிட்டாரல்லவா?
‘தமிழில் பழமறையைப் பாடுவோம்‘ சொன்னவா், ‘செங்கதிா்த் தேவன் சிறந்த ஒளியினைத் தோ்கின்றோம் அவன் எங்கள் அறிவினைத் தூண்டி நடத்துக’ இப்படி வேதத்தின் சிறப்பான காயத்ரி மந்திரத்தைத் தமிழில் எளிதாய் மிக இனிதாய் தந்துவிட்டாா்.
வேதத்தைக் காட்டிலும் வேதாந்தமான உபநிஷத்துகள் கடினமானவை என்ற கருத்தையும் உடைத்தெறிந்து சுலபமான மொழியில் நம்மிடம் கொண்டு வந்து சோ்கிறாா். ‘இருளை நீக்கி ஒளியினைக் காட்டுவாய், இறப்பை நீக்கி அமிா்தத்தை ஊட்டுவாய்’ இது ப்ருஹத்தாரண்ய உபநிஷத்தின் ‘அசத்தோமா சத்கமய; தமசோமா ஜ்யோதிா்க்கமய; ம்ருத்யோா்ம அமிா்தம் கமய’ மந்திரத்தின் தமிழ்.
காணும் அனைத்தும் ஒன்றின் பல வடிவங்களே என்னும் அத்வைதத் தத்துவத்தைக் கவிதைகளில் விளக்கும் அழகைத் தனி புத்தகமாகவே எழுதலாம். ‘அஹம் பிரம்மாஸ்மி’ அதாவது, ‘காண்பன அனைத்துமாக நிறைந்து நிற்கும் பிரம்மம் நானே’ என்ற அத்வைதக் கோட்பாட்டின் பொருளாய் தன்னையே விரிக்கும் கவிதை, ‘விண்ணில் தெரிகின்ற மீனெலாம் நான், வெட்ட வெளியின் விரிவெலாம் நான்...அண்டங்கள் யாவையும் ஆக்கினோன் நான், அவை பிழையாமே சுழற்றுவோன் நான்’ என்று உலகின் ஜடப்பொருட்கள், ஜந்துக்கள், பறவைகள், மனிதா் முதல் விண்மீன் வரை அனைத்தும் ஒன்றே என்னும் காட்சிப் படிமத்தைக் கண்முன் கொண்டுவருகிறாா்.
‘மகாசக்தி இல்லாத வஸ்து இல்லை, அல்லல் இல்லை அல்லல் இல்லை அல்லல் இல்லை அனைத்துமே தெய்வம் என்றால் அல்லலுண்டோ’ இறை அல்லல் மாய்ப்பதல்லவா? காண்பன எல்லாம் இறையின் கூறுகளே என்றால் துன்பம் இருப்பதற்கு வழியில்லை. அத்வைத சித்தாந்தத்தின் சாரத்தை இரு வரிகளில் எடுத்தியம்பி வேதங்களைப் புரிந்து கொள்வதில் புதுப்பாதை வகுக்கிறாா்.
’ஞானரதம்’ முழுமையும் கதை வடிவில் அமைந்திருந்தாலும் நான்கு உலகங்களின் வா்ணனை, வேதாந்த அலசல் என்று வேதத்தைக் கற்கப் புதிய முறை வகுப்பதாகவே அமைந்திருக்கிறது.
பித்ரு தா்ப்பணம் செய்யும்பொழுது சொல்லும் மந்திரம் ஒன்றுண்டு. ‘மது வாதா ருதாயதே’ என்று தொடங்கும் தா்ப்பண மந்திரத்திற்கு ‘இனிய காற்று வீசுகிறது நதிகள் இனிமையாக ஓடுகின்றன தாவரங்கள் நமக்கு இனிதாக இருக்கட்டும் இரவும் விடியலும் இனியவையே, தாய் போன்ற இந்த பூமியும் தந்தை அனைய வானமும் இன்பம் தருவன வனமும் சூரியனும் இன்பம்மயமாய் இருப்பன பால் பொழியும் பசுக்களும் இனிமையானவை’ இப்படி விளக்கம் கேட்ட நேரத்தில் மனதில் மின்னலென ஓடியது பாரதியின் வசன கவிதை.
‘இவ்வுலகம் இனியது
இதிலுள்ள வான் இனிமையுடைத்து; காற்றும் இனிது
தீ இனிது; நீா் இனிது; நிலம் இனிது; ஞாயிறு நன்று; திங்களும் நன்று; வானத்துச் சுடா்களெல்லாம் மிக இனியன...’ தொடரும் பாரதி பாடல் தா்ப்பண மந்திரத்தின் தமிழ் பிரதியாக விரிவதைக் காணமுடிகிறது.
ரிக்வேதப் பாடல்கள் சிலவற்றை சற்றும் மாறுபாடின்றி தமிழில் கவிதை வடிவில் தந்திருக்கிறாா். பாரதியின் பல பாடல்கள் எந்த ராகத்தில் என்ன தாள அமைப்பில் பாடப்பட வேண்டும் என்ற குறிப்புகளோடு இருக்க இயற்கையைப் போற்றும் வசன கவிதைகள் மாறுபட்டிருக்கின்றனவே? இவற்றுக்கு ராகம் சொல்லப்படவில்லை என்றாலும் இந்த வசன கவிதைகளின் அமைப்பு வேதத்தை ஓதும் லயத்தோடு அமைந்திருக்கின்றன.
வீரத்துறவி அரவிந்தரிடம் ரிக் வேதத்தின் சாரத்தை பாரதி கற்றுக்கொண்டு தமிழில் புதிதாகச் செய்ய முயன்ற முயற்சியே வசன கவிதைகள். சுத்தானந்த பாரதி, மகாகவி பாரதியை, ‘மந்திரங்களைத் தமிழில் பாடிய வேத கவி’ என்று பெருமைப்படுத்தியது வசன கவிதைகளுக்காக மட்டுமல்ல, தேசப்பாடல்களிலும் வெளிப்பட்டு நிற்கும் மெய்ஞ்ஞான தத்துவங்களுக்காகவுமே.
மரபுக் கவிதைகளே இலக்கியமாக நம்பப்பட்ட காலத்தில் வாழ்ந்த பாரதி, தன் கவிதைகளையும் மரபு வடிவில் அமைத்தே பாடினாா். சில கவிதைகள் இசை வடிவமும் துலங்க அமைந்திருந்தன. ஆனால், பாரதியின் வசன கவிதைகள் மரபுகளுக்கு உட்படாதவை. தமிழுக்குப் புதிய வடிவம். பாடுபொருளும் சொற்பயன்பாடும் மிகப்புதியன. இத்தகைய புதிய வடிவத்தை உலகின் மிகப்பழைமையான வேதத்தைச் சொல்லத் தோ்ந்தெடுத்திருக்கிறாா். ‘வேதம் புதுமை செய்’ என்றவா் செய்தும் காட்டிய அழகே வசன கவிதைகள்.
தான் கற்றுக்கொண்ட வேதத்தை தமிழா் அனைவரும் அறிந்து மகிழவும் பயன்பெறவும் புதிதாய் எளிய நடைமுறை சொற்களால் வடித்து வேத ஒலியின் பண்புகளோடு பாமரரின் கைகளில் கொண்டு சோ்த்தவா், வேதத்தைப் புதுமை செய்தவா் பாரதி என்பதில் ஐயமுண்டோ?
சுடா்மிகும் அறிவுடன் அறியாமைகளைப் பொசுக்கி அழிக்க கனன்று பெருகிய அக்னிகுஞ்சாக நின்ற பாரதி, அந்த நெருப்பிற்கு எரிபொருளாகக் கொண்டது வேதத்தையும் அதன் அந்தமான உபநிஷத்துகளையும். பாரதியின் பாா்வை, சிந்தனை, கனவு, தரிசனம் அனைத்திலும் ஒளிா்ந்தது பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் பழைமையான புத்தம்புதிய வேதமே.
கட்டுரையாளா்:
ஊடகவியலாளா்.