பொது சிவில் சட்டம்: ஒரு பாா்வை!

சுதந்திர இந்தியாவில் பொது சிவில் சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்திய முதல் மாநிலமாக உத்தரகண்ட் மாநிலம் உருவெடுத்துள்ளது. உத்தரகண்ட் மாநிலத்தில் ஆளும் பாஜக அரசு கடந்த ஜனவரி 6-ஆம் தேதி அன்று மாநில சட்டப்பேரவையில் பொது சிவில் சட்ட மசோதாவை அறிமுகப்படுத்தியது. அந்த மசோதா, சட்டப்பேரவையில் குரல் வாக்கெடுப்பு மூலம் நிறைவேற்றப்பட்டது. மாநில முதல்வா் புஷ்கா் சிங் தாமி இந்த மசோதாவை பிப்ரவரி 6-ஆம் தேதி சட்டப்பேரவையில் தாக்கல் செய்தாா். இந்த மசோதா அமலுக்கு வரும்போது உத்தரகண்ட் மாநிலத்தில் வசிக்கும் அனைத்து மக்களுக்கும் விவகாரத்து, திருமணம் போன்ற அனைத்து விஷயங்களிலும் இந்த ஒரே சட்டம் பொருந்தும் என்பதுதான் இதன் முக்கியமான சாராம்சம். இந்த மசோதாவில் திருமணம், விவகாரத்து, வாரிசுரிமை, திருமணமின்றி சோ்ந்து வாழ்வது (லிவ் இன் ரிலேஷன்ஷிப்) ஆகியவை முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. மத்திய அரசு, மாநில அரசு ஊழியா்களுக்கும் இது பொருந்தும் என்றும், மத்திய அரசு, மாநில அரசின் திட்டங்களால் பயன்பெறும் பயனாளிகளுக்கும் இது பொருந்தும் என்றும் இம்மசோதா கூறுகிறது. ஆனால், பழங்குடியின மக்கள் இந்த மசோதாவுக்குள் வரமாட்டாா்கள் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. திருமணம் செய்துகொள்ளும்போது மணமகனுக்கு உயிருடன் இருக்கும் மனைவியோ, மணமகளுக்கு உயிருடன் இருக்கும் கணவரோ இருக்கக் கூடாது. திருமணத்தின்போது ஆணுக்கு 21 வயதும், பெண்ணுக்கு 18 வயதும் நிறைவடைந்து இருக்க வேண்டும். வெவ்வேறு மதத்தினா் தங்கள் மதச்சடங்குகளின்படி திருமணம் செய்து கொள்ளலாம். எந்த மதச்சடங்கின்படி செய்தாலும், திருமணத்தைப் பதிவு செய்வது கட்டாயமான ஒன்று. பதிவு செய்யப்படாவிட்டால் அத்திருமணம் செல்லாது. இந்த மசோதாவின்படி, கணவன்-மனைவியிடையே தகராறு ஏற்பட்டால் அவா்கள் நீதிமன்றத்தை அணுகலாம். அது சட்டப்படி தீா்த்துவைக்கப்படும். அதுமட்டுமின்றி, பரஸ்பர சம்மதத்துடன் விவகாரத்து பெற நீதிமன்றத்துக்குச் செல்ல வேண்டும். இந்த மசோதாவின் கீழ் ஒருவா் எப்போது விவகாரத்துக்கு விண்ணப்பிக்கலாம் என்பதற்கு பல விதிகள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. பெண்களுக்கு அதிகாரம் அளிக்கும் நோக்கில் இந்த மசோதா நிறைவேற்றப்பட்டிருக்கிறது என்று அம்மாநில முதல்வா் தெரிவித்திருக்கிறாா். ஆனால், நாட்டில் 17 மாநிலங்களில் பாஜக தலைமையிலான தேசிய ஜனநாயக கூட்டணி ஆட்சியில் இருக்கின்ற நிலையில், உத்தரகண்ட் மாநிலத்தில் மட்டும் இந்த மசோதா தாக்கல் செய்யப்பட்டது ஏன் என்ற கேள்வி சிலரால் எழுப்பப்படுகிறது. தொடக்கம் முதலே, பொது சிவில் சட்டம் என்பது பாஜகவின் முக்கிய குறிக்கோளாக இருக்கிறது. ஆக, சோதனை முறையில் இம்மசோதா நிறைவேற்றப்பட்டிருந்தாலும், இது பழங்குடியினா் மத்தியில் எதிா்ப்பை ஏற்படுத்தும் என்பதாலா, பழங்குடியினருக்கு இந்த மசோதாவில் இருந்து விலக்களிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பழங்குடியினா் பாஜகவில் கணிசமான வாக்குவங்கியாக இருப்பதால், அவா்களைத் தக்கவைப்பதற்கான முயற்சியே இந்த நடவடிக்கை என்று கூறப்படுகிறது. உத்தரகண்ட் மாநில மக்கள்தொகையில் இஸ்லாமியா்களின் பங்கு சுமாா் 13 சதவீதம்தான். இது உத்தர பிரதேச மாநிலத்துடன் ஒப்பிடும்போது 6 சதவீதம் குறைவு. இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் பொது சிவில் சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த உத்தரகண்ட் மாநிலத்தை பாஜக தோ்வு செய்திருக்கிறது. உத்தரகண்ட் சிறிய மாநிலம். அங்கு ஹிந்துக்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் உள்ளனா். அங்கு நகரங்களில் மட்டுமே இஸ்லாமியா்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் உள்ளனா். உத்தரகண்ட் மாநிலத்தில் பெரும்பாலான இஸ்லாமியா்கள் டேராடுன், ஹரித்துவாா், உதம்சிங் நகா் போன்ற சமதள மாவட்டங்களில் வாழ்கின்றனா். ஆனால், ஹிந்துக்கள், சமவெளி முதல் மலைப்பகுதி வரை அனைத்து இடங்களிலும் வாழ்கின்றனா். எனவே, அங்கெல்லாம் பாஜக தனது இருப்பை வலுப்படுத்தும் நோக்கில் இவ்வாறு செயல்படுகிறது என்கிற குற்றச்சாட்டும் எழுந்துள்ளது. பொது சிவில் சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்தினால் மக்களவைத் தோ்தலில் எளிதாக வெற்றி பெறலாம் என பாஜக நம்புகிறது. பாஜக, பொது சிவில் சட்டத்தைக் கையில் எடுப்பதால் ஹிந்து, முஸ்லிம் மக்களிடையே பிளவு உருவாகும் என்று கூறப்படுகிறது. இது ஹிந்துக்களின் வாக்குகளை ஒருங்கிணைக்க பாஜக மேற்கொண்ட முயற்சி என்ற குற்றச்சாட்டும் உள்ளது. வரவிருக்கும் மக்களவைத் தோ்தலை மனதில் வைத்துதான் பாஜக இப்படியெல்லாம் செயல்படுகிறது என்பது வெளிப்படை. ஆனால், மக்களவைத் தோ்தலை சந்திப்பதற்குள், தான் கொடுத்த வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்ற வேண்டியது பாஜகவின் கடமையல்லவா என்று பாஜகவினா் கூறுகின்றனா். இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை, ஒவ்வொரு மதத்திலும் திருமணம், விவகாரத்து, தத்தெடுத்தல், வாரிசுரிமை போன்ற நிகழ்வுகளில் ஒவ்வொரு முறை பின்பற்றப்படுகிறது. இவை அனைத்திற்கும் பொது சிவில் சட்டம் பொருந்திப் போகாது என்பதால், சிறுபான்மை மக்களும், இஸ்லாமிய மக்களும் இதற்கு எதிராக நிற்கிறாா்கள். இந்த சட்டத்தின்படி, பலதார மணத்திற்கு தடை விதிக்கப்பட்டுள்ளது. மறுமணம், விவகாரத்து குறித்து பொதுவிதிகள் அமலுக்கு வருகின்றன. திருமணம் செய்ய தடை விதிக்கப்பட்ட உறவுகள் என்ற பிரிவில் தந்தையின் சகோதரியின் மகன் அல்லது மகள், தாயின் சகோதரரின் மகன் அல்லது மகள், தாயின் சகோதரி ஆகியவை இடம் பெற்றுள்ளன. அதுபோல் திருமணங்களைப் போன்று லிவ்-இன் உறவு முறையில் இருக்க விரும்புபவா்கள் அரசிடம் பதிவு செய்வது கட்டாயமாக்கப்படுகிறது. இதை மீறுவோா் மீது சட்டப்படி நடவடிக்கை எடுக்கப்படும். அவா்களுக்கு மூன்று மாத சிறைத்தண்டனை, ரூ.10 ஆயிரம் அபராதம் விதிக்கப்டும். திருமணமாகி ஓா் ஆண்ட முடிவடையும் முன், விவகாரத்துக்கு விண்ணப்பிக்கக் கூடாது. விவாகரத்துக்கு ஏற்புடைய காரணங்களாக, கணவன் அல்லது மனைவியின் திருமணத்தைக் கடந்த உறவு, கொடூரமாக நடத்தப்படுதல், திருமணத்திற்குப் பிறகு, குறைந்தது இரு ஆண்டுகளாவது பிரிந்து வாழ்தல் ஆகியவை குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலும் நடைமுறையில் உள்ள திருமண நடைமுறைகளுக்கும் பொது சிவில் சட்டம் மூலம் தடை விதிக்கப்பட்டுள்ளது சா்ச்சைக்குள்ளாகியுள்ளது. ஆகவேதான், இந்த சட்டத்தை எதிா்க்க வேண்டியதாக இருக்கிறது என்கின்றனா் எதிா்ப்பாளா்கள். உத்தரகண்ட் மாநிலத்தைத் தொடா்ந்து ராஜஸ்தான் மாநிலத்திலும் பொது சிவில் சட்ட மசோதாவைத் தாக்கல் செய்ய அம்மாநில ஆளும் பாஜக அரசு திட்டமிட்டுள்ளது. ஆனால், பொது சிவில் சட்டத்தை சிறுபான்மையினா் ஏற்பதற்கான சூழல் வரும்போதுதான் அது கொண்டு வரப்பட வேண்டும். மாறாக, கட்டாயமாக அச்சட்டம் திணிக்கப்படுமேயானால், அது ஆபத்தை ஏற்படுத்தி விடும் என்பதை பாஜக அரசு உணரவில்லை. நாடு சுதந்திரம் அடைந்த காலகட்டத்தில் நமது அரசியல் தலைவா்களால் பொது சிவில் சட்டத்தைக் கொண்டு வர முடியவில்லை. ஏனென்றால், நாட்டில் பல்வேறு சிவில் சட்டங்கள் இருந்தன. ஹிந்துக்களுக்கு, முஸ்லிம்களுக்கு, கிறிஸ்தவா்களுக்கு என்று தனித்தனியே சட்டங்கள் இருந்தன. இவை அனைத்தும் ஒரே அளவில் எல்லோருக்கும் ஒன்று போல் இருக்கக் கூடிய வகையில் ஒரு சட்டம் கொண்டு வரப்பட வேண்டும் என்று அன்று சிலரால் கோரிக்கை எழுப்பப்பட்டது. அதன் அடிப்படையில்தான், சட்டப்பிரிவு 44 கொண்டுவரப்பட்டது. இப்பிரிவு சொல்லும் செய்தி என்னவென்றால், ஹிந்துக்களுக்கு, முஸ்லிம்களுக்கு, கிறிஸ்தவா்களுக்கென்று தனித்தனி சட்டங்கள் அன்றைய நாளில் அமலில் இருந்தன. எல்லா பிரிவினரும் அவற்றை அங்கீகரித்தாா்கள். எல்லோருக்கும் ஒரே மாதிரியான சட்டம் இருக்க வேண்டும் என்று அவா்கள் கோரவில்லை என்பதுதான். ஏனென்றால், ஒரே மாதிரியாக சட்டம் இயற்றப்பட்டிருந்தால் அன்று பெரிய கலவரம் ஏற்பட்டிருக்கக்கூடும். முஸ்லிம்களுக்காக பாகிஸ்தான் என்னும் தனி நாடே பிரியும் நேரத்தில், ஒரே மாதிரியான சட்டம் என்பது பூதாகரமாகி விடும் என்ற காரணத்தினால் அப்போது அது கிடப்பில் போடப்பட்டது. தங்களுக்கு தனிநாடு கேட்டுக்கொண்டு போன முஸ்லிம்களைத் தவிா்த்துப் பாா்த்தால், இங்கு இருந்தவா்கள் எல்லோருமே இந்தியா்கள்தான். எனவேதான், ஒவ்வொரு மதத்தவருக்கும் தனித்தனி சட்டங்கள் இருக்கிறது. அனைத்து மதத்தினருக்கும் ஒரே மாதிரியான சட்டம் எதிா்காலத்தில் அதற்குத் தகுந்த சூழ்நிலை உருவாகிற போது கொண்டு வரலாம் என்கிற வகையில் மட்டும்தான் பொது சிவில் சட்டம் குறித்து அன்றைய தலைவா்கள் கூறியுள்ளாா்கள். அப்படிப்பாா்த்தால், தற்போது அத்தகைய சூழல் உருவாகி விட்டதா? மதத்தைச் சொல்லி தனியாக ஒரு நாட்டைப் பிரித்துக் கொண்டு போனபின்னா், மீதம் இருந்த இந்தியா அளவில் குறைந்த நிலப்பரப்பாகவே இருந்தது. ஆகவே, இந்த நிலையில் புதிய சட்டம் என்பது எல்லோரும் ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடியதாக இருக்க வேண்டியது அவசியம். நாம் மத ரீதியாக வேறுபட்டாலும் நாம் எல்லோரும் இந்தியா் என்ற எண்ணம் மேலோங்கி நிற்க வேண்டும். நாட்டில் உள்ள சிறுபான்மையினரின் எண்ணம் எப்படி உள்ளது என்பதை அறியாமல், பெரும்பான்மையானோருக்குப் பலன் தரும் பொதுசிவில் சட்டம் சரி என்று எவ்வாறு நாம் தீா்மானிக்க முடியும்? அப்படி முடிவெடுப்பது ஆபத்தான போக்குக்கே வழிவகுக்கும்! கட்டுரையாளா்: முன்னாள் அமைச்சா்.