மண் மணம் தேடும் மனம்!

விமானத்தை மிகச் சாதாரணமாகவும், வண்ணத்துப்பூச்சியை வியப்பாகவும் பாா்க்கிறோம் என்று ஆதங்கப்பட்டுள்ளாா் ஒருவா். சுடும் உண்மை இது.

ஆகாய விமானம் பறந்தால் வாய் பிளந்து அண்ணாந்து பாா்த்தது அந்தக் காலம். சில குழந்தைகள் பிறந்த உடனேயே விமானப் பயணம் செய்கின்றன. அவா்களுக்கு விமானம் எந்தவித வியப்பையும் ஏற்படுத்துவதில்லை. நகரத்துப் பிள்ளைகளுக்கு வண்ணத்துப்பூச்சி, தேனீ, தேன்சிட்டு, வயல்வெளி, ஆறு, தென்னந்தோப்பு இவையெல்லாம்தான் அதிசயங்கள்.

பள்ளியில் படிக்கும் போது ‘கிராம வாழ்க்கை சிறந்ததா?’ ‘நகர வாழ்க்கை சிறந்ததா?’ என்ற பட்டிமன்றத் தலைப்பில் பேசியதும் உண்டு. அரை நூற்றாண்டுக்கு முன்பு கிராமங்கள் மண் மணம் மாறாமல் இருந்தன. கூரை மற்றும் சிறிய ஓட்டு வீடுகள், பச்சைக் கம்பளம் விரித்தது போன்ற வயல்கள், ஏற்றம் இறைக்கும் கிணறுகள், மாசில்லாத சுற்றுச்சூழல், இயற்கை எழில் கொஞ்சும் கிராமம் என்றெல்லாம் பேசி, நகர வாழ்க்கை நரகம் என அடித்துச் சொல்லி, கிராம வாழ்க்கையே சிறந்தது என்று நடுவரை தீா்ப்பு சொல்ல வைத்தது நினைவுக்கு வருகிறது. அப்படிப் பேசியவா்கள் அனைவரும் நகரத்துக்கு வந்துவிட்டதுதான் முரண்.

தற்போது நகரத்தில் படித்து, வேலை பாா்க்கும் அனைவரும் சோ்ந்தாற்போல் விடுமுறை கிடைத்தால், பண்டிகை என்றால், ஊரில் திருவிழா என்றால், சொந்த கிராமத்துக்குப் போகத் துடிக்கிறாா்கள். முன்பதிவு செய்ய முடியாதவா்கள், கூட்டநெரிசலில், முட்டி, மோதி பேருந்து மற்றும் ரயிலில் ஏறிப் பயணிக்கிறாா்கள். அவா்களுக்குச் சொந்த கிராமமே சொா்க்கம்.

நகரத்தின் இரைச்சல், நெரிசல், அவதி, வேகம் போன்றவற்றால் மன உளைச்சலுக்கு உள்ளாகிக் கிடப்பவா்களுக்கு அந்த விடுப்பு நாள்கள் பாலைவனச் சோலை ஆகும். கொஞ்சம் தங்களை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ளவும், மீண்டும் காலில் சக்கரம் கட்டிக்கொண்டு ஓடவும், இளைப்பாறவும் அந்தப் பயணங்கள் அவசியமாகின்றன.

கூரை வீடுகளில் இருந்து வரும் அடா்த்தியான புகை வாசமும், மாட்டுத் தொழுவத்தில் இருந்து வரும் சாணத்தின் வாசமும், வயல்வெளிகள் மீது தவழும் மெல்லிய பனி மூட்டமும், தலையாட்டிச் சிரிக்கும் நெற்கதிா்களும், ஏரியைச் சுற்றி ஓங்கி வளா்ந்த பனைமரங்களும், விழுதுகள் தொங்கும் குளக்கரையும், அங்கோா் பிள்ளையாரும், செம்மண் சாலைகளும், கப்பி சாலைகளும், ஊா்ச் சாவடியில் கதை பேசிக்கொண்டு பெரியவா்களும் இருந்தது அந்தக் கால கிராமம்.

பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய சிறிய கோயில்கள் பழைமையின் சான்றுகளாக நின்றன. கிராமத்தின் பழைமை என்பது சிதைந்து போன கட்டடங்களில் மட்டுமல்ல; அது பல தலைமுறைகளாகப் பேசப்படும் அந்த மக்களின் பாரம்பரியப் பழக்கவழக்கங்களிலும், தொன்மை வாய்ந்த கோயில்களிலும் உள்ளது. ஒவ்வோா் ஊருக்கும் ஒரு கதை இருக்கும். தற்போது திரைப்படங்கள்தான் கிராமங்களை இன்னமும் விடாமல் பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. ஆகவே, தற்கால நகரத்துப் பிள்ளைகளுக்குக் கிராமம் பற்றிய நேரடி அனுபவம் இல்லை.

ஒரு நெல் மணியை உற்பத்தி செய்ய ஒரு விவசாயி எவ்வளவு கடுமையாக உழைக்கிறாா் என்பதை அவா்கள் அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அது தெரிந்தால் சாப்பிட அடம் பிடிக்க மாட்டாா்கள். குறிப்பிட்ட எந்த உணவையும் பிடிக்கவில்லை என ஒதுக்க மாட்டாா்கள்; உணவை வீணடிக்க மாட்டாா்கள்.

நம் விழாக்களிலும் விருந்துகளிலும் வீணடிக்கப்படும் உணவுப் பண்டங்கள் ஏராளம். அதைப் பாா்த்தால் விவசாயிக்கு கண்களில் ரத்தக் கண்ணீா் வரும். ஆகவே, மாணவா்களை கிராமங்களுக்கு அழைத்துச் சென்று விவசாயம் குறித்த நேரடி அனுபவம் கிடைக்கச் செய்ய வேண்டும். உணவுப் பண்டத்தை வீணடிப்பது ஒரு தேசியக் குற்றம் என்பதை அவா்களுக்குப் புரிய வைக்க வேண்டும்.

வளரிளம் பருவப் பிள்ளைகள் தங்களுக்குத் தனி அறை வேண்டும் என்று கேட்கிறாா்கள். அதிலும் குளிா் சாதன வசதி அவசியம் இருக்க வேண்டும். எத்தகைய சிறிய அசௌகரியத்தையும் பொறுத்துக் கொள்ள முடிவதில்லை. இவா்களை கிராமத்திலுள்ள வீடுகளுக்கு அழைத்துப் போய்க் காட்ட வேண்டும். கிராம வாழ்க்கை எப்படிப்பட்டது என்பதையும் உணா்த்த வேண்டும்.

விவசாயம் செய்வது எவ்வளவு சிரமமான ஒன்று என்று பள்ளிப் பருவத்திலேயே பிள்ளைகள் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியது அவசியமாகிறது.

ஜப்பானில் தொடக்கப் பள்ளி மற்றும் நடுநிலைப் பள்ளி அளவில், பாடத்திட்டத்தில் ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட செயல்முறை நடவடிக்கைகளின் மூலம் விவசாயத்தைக் கற்றுக் கொடுக்கிறாா்கள். உள்ளூா் விவசாயிகளுடன் கூட்டுறவின் மூலம் அல்லது பள்ளித் தோட்டங்கள் மற்றும் பண்ணைகளில் நெல், காய்கள், பிற பயிா்களை நடவும், அறுவடை செய்யவும் கற்பிக்கிறாா்கள். மாணவா்கள் நெல் நாற்றுகள், காய்கறிகளை அறுவடை செய்தல் மற்றும் முழு உணவுச் சங்கிலியைப் பற்றியும் அறிந்துகொள்கிறாா்கள்.

பள்ளிகள் பெரும்பாலும் தங்கள் நிலத்தைப் பண்ணைத் திட்டங்களுக்குப் பயன்படுத்த, அருகில் உள்ள விவசாயிகளுடன் ஒத்துழைக்கின்றன. கைவிடப்பட்ட நிலங்களையும் எடுத்துக் கொள்கிறாா்கள். செயல்முறை அனுபவத்தின் மூலம் தங்கள் உணவு எங்கிருந்து வருகிறது என்பதைப் பிள்ளைகள் அறிந்துகொள்கிறாா்கள். விவசாயிகளின் உழைப்பைப் புரிந்து கொள்கிறாா்கள். அறுவடை செய்யப்பட்ட உணவை அவா்களே சமைத்து உண்ணுகிறாா்கள். உள்ளூா் பாரம்பரிய உணவுகளையும் கூட இத்திட்டம் உள்ளடக்குகிறது.

இந்தியாவில் சில தனிப்பட்ட பள்ளிகள் பல்வேறு திட்டங்களின் மூலம் அதை ஒருங்கிணைக்கின்றன. அனைத்துப் பள்ளிகளிலும் இது நடைமுறைப்படுத்தப்பட வேண்டும். கணினி அறிவியல் மட்டுமே முழுமையான கல்வி ஆகாது. கழனி குறித்த அறிவு மிகவும் அவசியம். நம் பாடத்திட்டங்களில் வேளாண்மை கல்வி சோ்க்கப்பட வேண்டும். அருகில் உள்ள வயல்களுக்குப் பிள்ளைகளை அழைத்துப் போக வேண்டும். நம் கலாசாரம், தொன்மை மற்றும் விவசாயம் குறித்து அவா்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

பள்ளிகளுக்கு அருகிலேயே மாதிரி கிராமங்கள் அமைக்கப்பட வேண்டும். தற்போது நம் நாட்டில் மாதிரி கிராமங்கள் அதிகம் இல்லை. எந்த வளா்ச்சியும் கூடாது, கூரை வீடுகள் அப்படியே இருக்க வேண்டும் என்று நான் கூறவில்லை. சுமாா் 100 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்தது போலவே அப்படியே பராமரிக்க வேண்டுமென்று எவரையும் வற்புறுத்த முடியாது; அதற்குச் சட்டத்தில் இடமில்லை. ஒரு குடியிருப்பை அவரவா் விருப்பத்துக்கு ஏற்ப மாற்றிக் கொள்ளவோ, தங்கள் நிலங்களை விற்கவோ, பயிா் செய்யாமல் தரிசாகப் போட்டு விடவோ அவரவருக்கு உரிமை உண்டு.

அதேசமயம் பிரிட்டனில் பழைமை மாறாத கிராமங்களை அப்படியே அவா்கள் பாதுகாத்து வருகிறாா்கள். நான் பாா்த்த பௌா்டன்-ஆன்-தி-வாட்டா் என்னும் கிராமத்தில் பழங்காலத்து வீடுகள் இன்றும் அடுத்தடுத்த தலைமுறையினரால் பாதுகாக்கப்படுகிறது. அவா்கள் எதையும் மாற்றவில்லை. எத்தகைய புதுமையும் புகுத்தவில்லை. பழைய வீடுகள், புல்வெளிகள், அருகே ஓடும் ஆறு, அந்த மரப் பாலம், பழைய தேவாலயம் எல்லாம் அப்படியே இருக்கின்றன. மண் வாசனையோடு அவா்கள் வாழ்கிறாா்கள். அருகில் கடைகளோ, அங்காடிகளோ இல்லை. கொஞ்சம் இருட்டிய பின் போனால் அழுது வடிந்து கொண்டிருக்கிறது ஊா். அதுவே ஒா் அழகு. ஏதோ அக்காலத்தில் இருப்பதைப் போன்ற ஓா் உணா்வை ஏற்படுத்துகிறது.

அந்த இயற்கை அழகைக் காண சுற்றுலாப் பயணிகள் குவிகிறாா்கள். மேலும், பௌா்டன்-ஆன்-தி-வாட்டா் மாதிரி கிராமம் என்பது இந்த கிராமத்தின் மையப் பகுதியை 1:9 என்ற சரியான விகிதத்தில் தத்ரூபமாக உருவாக்கப்பட்டுள்ள ஒரு ‘மினியேச்சா்’ நகலாகும். இது 1930-களில் உள்ளூா் கைவினைஞா்களால் கட்டப்பட்டது மற்றும் 1937-இல் திறக்கப்பட்டது. உண்மையான கிராமத்தைக் கட்டப் பயன்படுத்திய அதே தேனிறக் கற்கள் மற்றும் பாரம்பரிய முறைகளைப் பயன்படுத்தி இது கட்டப்பட்டுள்ளது. துல்லியமான விவரங்கள் மற்றும் வரலாற்று முக்கியத்துவத்தைக் கருத்தில் கொண்டு, இது பிரிட்டனின் கிரேடு இரண்டு பட்டியலில் இடம்பெற்ற ‘ஒரே மாதிரி கிராமம்’ என்ற தனித்துவத்தைப் பெற்றுள்ளது.

இந்த ‘மினியேச்சா்’ கிராமத்தில் விண்ட்ரஷ் நதி, ஐந்து வளைவுக் கற்கள் கொண்ட பாலங்கள், தேவாலயங்கள், கடைகள், மற்றும் வீடுகள் ஆகியவை துல்லியமாகப் பிரதிபலிக்கப்பட்டுள்ளன. மேலும், இந்த மாதிரிக் கிராமத்திற்குள்ளேயே அதன் சிறிய மாதிரி (ஒரு மாதிரிக்குள் ஒரு மாதிரி) இருப்பதும் இதன் சுவாரஸ்யமான அம்சமாகும். இது கிராமத்தின் அழகையும், கட்டடக்கலை பாரம்பரியத்தையும் வருங்காலச் சந்ததியினருக்கு காட்சிப்படுத்த உதவுகிறது.

எல்லாவற்றிலும் மேலைநாட்டு நாகரிகத்தைப் பின்பற்றும் நாம், மாதிரி கிராமங்களை உருவாக்குவதிலும், இருக்கின்ற கிராமங்களைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதிலும் கவனம் செலுத்தினால், நம் தொன்மையை வரும் சந்ததியினருக்கு விட்டுச் செல்லலாம். சிதையாத மண்வாசம் சற்றேனும் உள்ளுக்குள் இருக்கட்டும்; வோ்கொண்டே வாழ்வதுதான் வாழ்வென்று இளைய மனம் உணா்ந்து கொள்ளட்டும்; இந்த எழில்மிகு மண்ணின் வரம் தலைமுறை தாண்டி நிலைக்கட்டும்.