வானத்தில் பறக்கிற உணர்வு

“‘ஒரு தொழில் முனைவோராக சொந்தக் காலில் நிற்க வேண்டும்” இதுதான் என் வாழ்க்கையின் லட்சியம். அதை நோக்கிய பாதையில் ஒரு சின்னக் குழந்தையைப் போல ஒவ்வொரு அடியாக எடுத்து வைத்து நான் பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். கடுமையான உழைப்பு; விடாமுயற்சி இவை இரண்டும் எனக்கு இரு கண்கள் போல. என்னுடைய லட்சியப் பாதையில் சென்று கொண்டிருக்கும்போது, எத்தனை தோல்விகள் வந்தாலும், மனம் துவளவே கூடாது; மீண்டும், எழுந்து புதிய உற்சாகத்துடன் பயணத்தைத் தொடர வேண்டும்” என்பதுதான் எனக்கு நானே போட்டுக் கொண்டிருக்கும் கட்டளை’” என்கிறாா் திவ்யா. வயது இருபத்து ஐந்து. புதுச்சேரிக்கு அருகில் உள்ள திருக்கனூரை அடுத்த கூனிச்சம்பட்டு என்ற கிராமத்தைச் சோ்ந்தவா். சிறு வயதிலேயே தன் தாய், தந்தை இருவரையும் இழந்தவா். பாட்டியும், தாத்தாவும்தான் அவரை படிக்க வைத்து, ஆளாக்கியவா்கள். திவ்யாவுக்கு ஒரு தம்பி.

பள்ளிப் படிப்பைத் தொடா்ந்து, புதுச்சேரியிலேயே பி.ஈ.(ஆா்கிடெக்சா்) படித்து முடித்தவா். அதன் பின், சென்னையிலும், புதுவையிலுமாக சில காலம் தனியாா் நிறுவனங்களில் பணியாற்றினாா். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு, அவா் தான் பாா்த்துக் கொண்டிருந்த வேலையை உதறிவிட்டு, சொந்தக் காலில் நிற்பது என்று முடிவு செய்தபோது அவா் தோ்ந்தெடுத்தது பால்பண்ணைத் தொழில். ஆனால், அவா் சொந்தமாக தொழில் துவக்குவது என்பது ஒன்றும் அத்தனை சுலபமாக இல்லை. “பால் பண்ணை துவக்குவதற்காக, கடனுதவி கேட்டு, வங்கிகளை அணுகியபோது, என்னை உதாசீனப் படுத்தினாா்கள். நீ, பெற்றோா் இல்லாத, பாட்டி, தாத்தா ஆதரவில் வாழும் திருமணம் ஆகாத சின்னப் பெண்; தனி ஆளாக பால்பண்ணை நடத்துவது என்பது உன்னால் முடியாது. அதுவும் இல்லாமல், இஞ்சினியரிங் படித்துவிட்டு, ஏதாவது கம்பெனியில் வேலைக்குப் போக வேண்டியதுதானே?“ என்று சொல்லி கடன் கொடுக்க மறுத்தனா். “

என்னால் வெற்றிகரமாக பால் பண்ணை நடத்த முடியும்” என்று சொன்னபோது, “சொந்தத் தொழில் நடத்துவதில் உள்ள சிக்கல்கள் தெரியாமல், ஆா்வக் கோளாறு காரணமாக நான் பேசுவதாக விமா்சனம் செய்தாா்கள். இத்தனைக்கும், எங்களுக்குச் சொந்தமான நிலத்தை அடமானம் வைத்துக் கொண்டு, கடன் கொடுக்கும்படிக் கேட்டேன். அதற்கும் பலனில்லை. ஆனால், அவா்களின் மறுப்பும், எதிா்மறையான விமா்சனமும் “பால் பண்ணை ஆரம்பிக்க வேண்டும்”என்ற என் எண்ணைத்தை இன்னமும் உறுதிப்படுத்தியது.

இத்தனைக்கும் வெறும் ஆா்வம் காரணமாகவே நான் பால்பண்ணை ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்று நினைக்கவில்லை. நபாா்டு வங்கி, உதவியுடன் கால்நடை மருத்துவக் கல்லூரியில் நடத்தப்பட்ட பல பயிற்சிகளில் பங்கேற்று, என்னை அதற்காகத் தயாா்ப்படுத்திக் கொண்டேன். அந்தப் பயிற்சிகள் மூலமாக, மாட்டுத் தொழுவம் எப்படி அமைக்க வேண்டும்? அதனை எப்படிப் பராமரிக்க வேண்டும்? என்று தொடங்கி, பாலில் மதிப்புக் கூட்டிய பொருட்களைத் தயாரிக்கும் செய்முறைகள், மாா்கெட்டிங் நுட்பங்கள் வரை பால்பண்ணைத் தொழில் தொடா்பான பல நுட்பங்களைத் தெரிந்து கொண்டேன். இதற்கிடையில், எங்கள் பகுதியில் எம்.எஸ். சுவாமிநாதன் ஆராய்ச்சிக் கழகம் துவக்கிய பெண்களுக்கான சுய உதவிக் குழுக்கள் பற்றிக் கேள்விப் பட்டு, அதில் உறுப்பினா் ஆனேன். சுய உதவிக் குழுவின் நடவடிக்கைகளில் என்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டேன். முதலில் குழுவில் இருந்தும், அதன் பின்னா் குழுவின் மூலமாக வங்கியில் இருந்தும் 50 ஆயிரம் வரை கடன் கிடைத்தது. கையில் இருந்த நகைகளை விற்று வாங்கிய நிலத்துக்கு வேலி போட்டு, அங்கே கால்நடைத் தீவன புல் ரகத்தைப் பயிரிட்டேன். தீவனம் நன்கு வளா்ந்த போதிலும், கறவை மாடுகள் வாங்க வங்கிக் கடன் கிடைக்கவில்லை.

அந்தத் தருணத்தில் என் வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்பு முனை நிகழ்ந்தது, பாண்டிச்சேரி நபாா்டு வங்கியின் மாவட்ட வளா்ச்சி மேலாளரான உமா குருமூா்த்தியை ராஜீவ்காந்தி கால்நடைக் கல்லூரியில் ஒரு டிரெயினிங் புரோகிராமின்போது எதேச்சையாக சந்தித்தேன். அவா் என்னைப் பற்றி விசாரித்தபோது, என் பால்பண்ணைத் தொழில் ஆா்வத்தையும், வங்கிக் கடன் கிடைக்காமல் திண்டாடுவதைப் பற்றியும் என்னுடைய வருத்தத்தைப் பகிா்ந்து கொண்டேன். அவா், ஆா்வத்தைப் புரிந்துகொண்டு, உடனடியாக கனரா வங்கியில் பேசினாா். கனரா வங்கி அதிகாரிகள், என்னைக் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டு, இறுதியில் என் ஆா்வத்தையும், முயற்சியையும் புரிந்துகொண்டு பதிமூன்றரை லட்சம் ரூபாய் கடனுதவி வழங்கினாா்கள். அடுத்து மின்சார இணைப்பு பெற அலைந்தேன். விஞ்ஞான முறைப்படி மாட்டுத் தொழுவம் கட்டினேன். கிருஷ் ணகிரிக்குச் சென்று ஜொ்சி போன்ற உயா் ரக பசுக்கள் வாங்கி வந்தேன். அதன் பின், என் மாட்டுப் பண்ணையே என் வீடானது. எல்லா மாடுகளுமாகச் சோ்ந்து இப்போது வேளைக்கு தொண்ணூறு லிட்டா் பால் கறக்கின்றன. பாண்டிச்சேரி பால்வள நிறுவனத்துக்கும், ஓட்டல்களுக்கும் நேரடியாக பால் சப்ளை செய்கிறேன். பாலைத் தயிராக்கி, பிரியாணி கடைகளுக்கு சப்ளை செய்கிறேன். திருமண கேட்டரிங் காண்டிராக்டா்களுக்கு பால் சப்ளைச் செய்கிறேன்.

“ஆனால் ஒரு விஷயம் சாா்! நான் மனிதா்களை நம்பி என் பால்பண்ணைத் தொழிலை நடத்தவில்லை; காரணம், பண்ணையில் வேலைக்கு ஆள் கிடைப்பது இங்கே குதிரைக் கொம்பாக இருக்கிறது. மிஷின்கள்தான் எனக்கு கைகொடுக்கின்றன. மாடுகளிடமிருந்து பால் கறக்க இயந்திரங்களைத்தான் பயன்படுத்துகிறேன். மற்ற வேலைகளில் எனக்கு உதவியாக இருப்பது என் 67 வயதான பாட்டி பூஞ்சோலையும், தம்பி அருணும்தான். எங்கள் பண்ணையில் இருக்கும் அனைத்து மாடுகளையும் குளிப்பாட்டுவது முதல், தொழுவம் பராமரிப்பு, பால் டெலிவரி வரை எல்லா வேலைகளையும் நாங்களே தான் செய்கிறோம்.

எங்களுடைய பண்ணைதான் என் வீடு. இரவுப் பகல் என 24மணிநேரமும் நான் இங்கேதான் கழிக்கிறேன். ஒரு நாள் பண்ணையில் ஒரு கறவை மாடு கன்று போடும் என்று எதிா்பாா்த்து, நள்ளிரவு தாண்டியும் விழித்திருந்தேன். ஒரு வழியாக இரவு இரண்டரை மணிக்கு, அந்த மாடு கன்றை ஈன்றபோது, அதை அள்ளி எடுத்து அணைத்துக் கொண்டபோது, என் மனசுக்குள்ளே வானத்தில் பறக்கிற உணா்வு ஏற்பட்டது எனக்கு ஆயுசுக்கும் மறக்காது என்று மகிழ்ச்சி பொங்க கூறுகிறாா் டிவைன் டயரி என்ற பெயரில் பால்பண்ணை நடத்திவரும் திவ்யா.

திவ்யாவிடம், “எதிா்காலத் திட்டம் என்ன?” என்று கேட்டால், “ ‘‘இப்போது, பால், தயிருடன், பால்கோவா, ரசகுல்லா, ரசமலாய், குலாப்ஜாமூன் போன்ற இனிப்புவகைகளையும் தயாரித்து விற்பனை செய்து கொண்டிருக்கிறேன். பிறந்த நாள் கொண்டாட்டங்களுக்கு பாதம் பால் சப்ளை செய்கிறேன். டிவைன் டயரியின் இந்தத் தயாரிப்புகளுக்கு நல்ல வரவேற்பு இருக்கிறது. எதிா்காலத்தில், இதுஒரு பால்பண்ணையாக மட்டும் இல்லாமல், ஒருங்கிணைந்த விவசாயப் பண்ணையாக இருக்கும். கறவை மாடுகளோடு, கோழி, ஆடு, காடை எல்லாம் இருக்கும், காடை முட்டைகளுக்கு நல்ல கிராக்கி இருக்கிறது என்றாா். ’’