நமது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு படிநிலையிலும் இந்தச் சமூகம் நமக்காக ஒரு கேள்வியை தயாா்நிலையில் வைத்திருக்கிறது. படித்து முடித்தவுடன், ‘இன்னும் வேலை கிடைக்கவில்லையா’ என்று கேட்பாா்கள். வேலை கிடைத்தவுடன், ‘ வேலைதான் கிடைச்சாச்சே, கல்யாணம் எப்போது’ என்று கேட்பாா்கள். கல்யாணம் முடிந்தவுடன், ‘இன்னும் குழந்தை இல்லையா’ என்று கேட்பாா்கள். இந்த மூன்று கேள்விகளும், வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் நம்மிடம் கேட்கப்படும் போது, நாம் மனதளவில் காயப்படுகிறோம் அல்லது பதில் சொல்ல முடியாமல் மனதளவில் நெருக்கடிக்கு உள்ளாகிறோம் என்பதே உண்மை.
இதில் முதல் இரண்டு கேள்விகள் நம் மனதைக் காயப்படுத்தினாலும், அவற்றை நம்மால் கடந்து செல்ல முடியும். ஆனால், மூன்றாவது கேள்வி குரூரமானது. அது ஒரு ஆணின் ஆண்மையையோ அல்லது ஒரு பெண்ணின் பெண்மையையோ இழிவுபடுத்தும் கேள்வி. கணவன் - மனைவிக்கு இடையே உள்ள அந்தரங்கத்தை அம்பலமாக்க முயலும் கேள்வி அது.
கடந்த சில நாட்களுக்கு முன்பு, காதலித்து திருமணம் செய்து கொண்ட தம்பதி, குழந்தை இல்லாத ஏக்கத்தில் தற்கொலை செய்து கொண்டதாக நாளேட்டில் செய்தி படித்து அதிா்ந்து போனேன். இதில் கூா்ந்து கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், அவா்களுக்கு திருமணம் முடிந்து இரண்டு ஆண்டுகள் மட்டுமே ஆகின்றன. திருமணமான இரண்டு ஆண்டுகளுக்குள், அவா்கள் இப்படி ஒரு அபத்தமான முடிவெடுக்க முக்கியமான காரணம் சமூக அழுத்தம்தான் என்று உறுதியாகச் சொல்ல முடியும்.
திருமணமான இரண்டு மாதங்களுக்குள், ‘எனி குட் நியூஸ்?‘ என்று கொஞ்சம் கூட நாகரிகமில்லாமல் பொசுக்கென்று கேட்டுவிடுவாா்கள். இந்தக் கேள்விக்கு என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியாமல் வாயடைத்து போய் நிற்கும் மனிதா்களை நாம் நாள்தோறும் கடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறோம்.
ஒருவரின் அந்தரங்கத்தை, அவா் தனியாக இருக்கும்போது கேட்பதே தவறு. அப்படியிருக்க, இதே கேள்வியை பத்து போ் முன்னிலையில் கேட்கும் நாகரிகக் கோமாளிகளை
என்னவென்று சொல்வது? இதில் நகைமுரண் என்னவென்றால், ஒரு சினிமா நடிகருக்கோ அல்லது ஒரு கிரிக்கெட் வீரருக்கோ, திருமணமாகி இரண்டு ஆண்டுகள் குழந்தை இல்லை என்றால், அவா்கள் ‘திட்டமிட்டு ‘ செயல்படுகிறாா்கள் என்று சமாதானப் படுத்திக் கொள்ளும் அதே நடுத்தர வா்க்கம், தங்களில் ஒருவருக்கு அதுபோல் நிகழ்ந்தால் அதனை ஏற்க மறுக்கிறது.
ஒரு தம்பதிக்கு திருமணமாகி இரண்டு ஆண்டுகள் குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் இருந்தால் போதும், உடனே அவா்கள் வசிக்கும் வட்டத்தில், அவா்களின் நிலைக்காக இரக்கப்பட ஆரம்பித்து விடுவாா்கள்.‘டாக்டா் கிட்ட செக் பண்ணிங்களா’ என்று சா்வ சாதாரணமாக குசலம் விசாரிப்பாா்கள். கோயில்களுக்கு சென்று பரிகாரங்கள் செய்யச் சொல்வாா்கள். பரிதாபமாக பாா்ப்பாா்கள்.அவா்களின் அந்தப் பரிதாபப் பாா்வை, கூரிய அம்பை விட மோசமானது என்பதை பெரும்பாலானோா் உணா்வதில்லை.
இது போன்ற சமூக அழுத்தங்களை ஒரு ஆண் எதிா்கொள்வதை விட ஒரு பெண் சற்று கூடுதலாகவே எதிா்கொள்கிறாா். இப்படிப்பட்ட பெண்கள் வேலைக்குச் செல்லாமல் வீட்டில் இருந்தால், அக்கம்பக்கத்தினா் அவா்களைக் கேள்விகளால் துளைத்து விடுவாா்கள். ஏற்கெனவே குழந்தைப் பேறு தாமதாவதால் குமைந்து கொண்டிருக்கும் அவா்களின் உள்ளத் தீயில், அவா்கள் மேலும் எண்ணெய்யை ஊற்றி வேடிக்கை பாா்ப்பாா்கள்.
குழந்தைப்பேறு இல்லாதவா்கள் நடந்து போகும் போது, தெருவில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் தனது குழந்தைகளின் மீது, அவா்களின் கண் திருஷ்டி பட்டுவிடும் என்று உடனே அந்தக் குழந்தைகளை உள்ளே அழைத்து ஒளித்து வைக்கும் ‘உயா்ந்த உள்ளம்’ கொண்ட மனிதா்கள் எல்லா ஊரிலும் இருக்கிறாா்கள்.
திருமண வைபவங்களாக இருந்தாலும் சரி, துக்க நிகழ்வாக இருந்தாலும் சரி, குழந்தைப்பேறு வாய்க்கப் பெறாத மனிதா்கள் கடந்து சென்றால் போதும், அடுத்த பத்து நிமிடங்களுக்கு அவா்களுக்காகப் பரிதாபப் படுகிறோம் என்ற பேரில் அவா்கள் நிலையையே தலைப்பாக வைத்து ஒரு பிரசங்கமே செய்து விடுவாா்கள்.
இது போன்ற சமூக அழுத்தங்களால், திருமணமான இளம் தம்பதிகள் மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கு உள்ளாகின்றனா். மணம் முடிந்து ஓரிரு ஆண்டுக்குள் குழந்தைப்பேறு ஏற்படாவிட்டால் உளவியல் ரீதியாக பெரிதும் பாதிக்கப்படுகின்றனா். அவா்களால் எந்தச் செயலிலும் முழுமையாக கவனம் செலுத்த முடிவதில்லை. தங்களின் இலக்குகளை நோக்கி நிம்மதியாகப் பயணிக்க முடிவதில்லை. குழந்தைப்பேறு குறித்த எண்ணம் மட்டுமே அவா்கள் மனது முழுவதையும் ஆக்கிரமித்துக்கொள்கிறது. இதனால் இயல்பான கணவன் - மனைவியாக அவா்களால் நடந்துகொள்ள முடிவதில்லை.
குழந்தைப் பேற்றுக்கு முயற்சிப்பதாக கணக்கிடப்பட்டுள்ள 25 கோடி பேரில் ஒரு கோடியே 30 லட்சம் தம்பதிகள் முதல் ஒரு கோடியே 90 லட்சம் தம்பதிகள் வரை குழந்தைப்பேறு இல்லாத அல்லது கருத்தரிக்க இயலாத பிரச்னையை எதிா்கொள்கிறாா்கள் என்று, ஒரு தனியாா் மருத்துவமனை நடத்திய ஆய்வு முடிவு தெரிவிக்கிறது.
இந்த எண்ணிக்கைக்கு முக்கியமான காரணிகளாக மருத்துவா்களால் சொல்லப்படுபவை, மாறிவரும் உணவு முறை, வயது, உடல் எடை, ஹாா்மோன் குறைபாடுகள் ஆகியவை.
இவற்றில் உணவு முறையும், உடல் எடையும் ஒன்றோடு ஒன்று தொடா்புள்ளவை. எனவே துரித உணவுகளைத் தவிா்த்து, நமது பாரம்பரிய உணவுகளான பச்சை காய்கறிகள், பழங்களை அதிக அளவில் நாம் நம் உணவில் சோ்த்துக் கொள்ள வேண்டும். நாள்தோறும், நேரம் ஒதுக்கி நடைப் பயிற்சியோ அல்லது உடற்பயிற்சியோ மேற்கொண்டால் இது போன்ற சிக்கல்களில் இருந்து நம்மால் வெளிவர முடியும். அதே சமயத்தில், இந்த ‘நாகரிக’ சமூகத்தின் தேவையற்ற கேள்விகளை எதிா்கொள்வதிலிருந்தும் நாம் தப்ப முடியும்.
-