கு.ப.ரா. - பகுதி 4

சுமார் நாற்பது ஆண்டுகளாக இடைவெளியே விடாமல் எழுதி வருகிறேன். ஏதேனும் ஒரு பத்திரிகையிலாவது என் கட்டுரை வந்துவிடும். தமிழில் பத்திரிகை கிடைக்காத போது நான்கைந்து ஆண்டுகள் மலையாளப் பத்திரிகைகளான கலா கௌமுதி, மாத்யமம், மாத்ருபூமி ஆகிய மூன்றிலும் எழுதினேன். முதலில் மாத்யமம் பத்திரிகையில் தொடங்கியது. உடனே மற்ற இரண்டும் என் எழுத்தைக் கேட்டன. மூன்று ஆண்டுகள் ஒரே சமயத்தில் அந்த மூன்று வாரப் பத்திரிகைகளிலும் எழுத நேர்ந்தது. இதை ஓர் உதாரணத்துக்குச் சொன்னேன்.

இப்படி ஓர் அடர்த்தியான எழுத்து வாழ்வில் இப்போது தினமணி இணையத்தளத்தில் எழுதி வரும் பழுப்பு நிறப் பக்கங்களைப் போன்ற ஒரு பத்தியை இதுவரை எழுதியதில்லை. இதை நான் எழுதவில்லை என்றும் சி.சு. செல்லப்பா, க.நா.சு., ந. பிச்சமூர்த்தி, கு.ப.ராஜகோபாலன், தி. ஜானகிராமன், கரிச்சான் குஞ்சு, வெங்கட்ராம், லா.ச.ரா., எஸ். சம்பத், அ. மாதவன் போன்ற என் ஆசான்களே என்னை எழுத வைக்கிறார்கள் என்றும் தோன்றுகிறது. அவர்கள் சொல்ல நான் எழுதுகிறேன். அப்படி இருந்தும் இந்தச் செயலில் என் ஆத்மாவே ஈடுபட்டிருப்பதைப் போல் உணர்கிறேன். இதுவரையிலான எழுத்து வாழ்வில் இந்த அளவு தோய்ந்து எதையும் எழுதியதில்லை. ‘எனக்கு உங்களுடைய கட்டுரைகள் பிடிக்கும்.’ பொதுவாக பலரும் இப்படி என்னிடம் சொல்வதைக் கேட்டதுண்டு. அப்போதெல்லாம் எனக்கு அவமானமாக இருக்கும். ஏனென்றால், கட்டுரையில் என் உயிரை உருக்குவதில்லை; நாவல்களே என் அடையாளம். அப்படி நினைக்கும் நான் இந்தத் தொடரை என் நாவல்களுக்கும் மேலானதாக நினைக்கிறேன். ஏனென்றால், நானெல்லாம் தூசு என்று நினைக்கத்தக்க அளவு சாதனைகளைச் செய்திருக்கிறார்கள் நமது முன்னோடிகள். அதற்காக அவர்கள் செய்திருக்கும் தியாகங்களை நினைத்தால் மனம் பதறுகிறது; கண்கள் கலங்குகின்றன; நெஞ்சு துடிக்கிறது. அவர்கள் எனக்குப் பணித்ததை நான் எழுத நேரும்போது நான் நானாக இல்லை. கடந்த பன்னிரண்டு மாதங்களாக எனக்கென்று தனித்த வாழ்க்கை எதுவும் இல்லாமல் போனது. எப்போதும் எந்நேரமும் என் ஆசான்களோடு கூடவே நேரம் கழிகிறது. உங்களுடைய அடுத்த நாவல் எப்போது என்ற கேள்வியை நான் தினந்தோறும் எதிர்கொள்கிறேன். அதற்குப் பதிலாக என் மனம், பழுப்பு நிறப் பக்கங்கள், பழுப்பு நிறப் பக்கங்கள் என்றே ஸ்மரிக்கின்றன.

இந்த அவசர உலகத்தில், இந்த சினிமா உலகத்தில் ஒரு சினிமா விமரிசனம் எழுதினால் உடனடியாக இருபதாயிரம் பேர் படித்து விடுகிறார்கள். அதில் நூறு பேர் எதிர்வினையும் செய்கிறார்கள். ஆனால் பழுப்பு நிறப் பக்கங்களைப் படிக்கிறார்களா, படித்துவிட்டு அது பற்றிச் சிந்திக்கிறார்களா என்று அவ்வப்போது யோசிப்பேன். ஆனால் ஒரு கர்ம யோகிக்கு அப்படியெல்லாம் யோசனை வரலாகாது. முன்னோடிகளுக்குச் செய்யும் ஒரு யக்ஞம் இது.

இந்த நிலையில் சென்ற வாரம் எஸ். வைத்தீஸ்வரனிடமிருந்து ஒரு கடிதம்:

எஸ். வைதீஸ்வரன் பற்றி யாருக்கும் அறிமுகம் தேவையில்லை. ‘எழுத்து’ காலத்திலிருந்து இன்று வரை எழுதி வருபவர். தமிழின் முக்கியமான கவி ஆளுமை. உரைநடையும் எழுதுகிறார். அவர் வசித்த பகுதிக்கு ஒருமுறை இந்திரா காந்தி வந்ததையும் அதனால் தன் குடும்பத்தில் ஏற்பட்ட ஒரு விபரீதம் பற்றியும் அவர் எழுதியிருந்த கட்டுரை மறக்க முடியாத ஒன்று. உங்களுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதுங்கள் என அவரிடம் ஒருமுறை கேட்டுக்கொண்டேன். ஏனென்றால், அவருடைய வாழ்க்கைச் சரிதம் அவருடையதாக மட்டும் இருக்காதே? சி.சு. செல்லப்பா போன்ற மகத்தான ஆளுமைகளோடு பழகியவர் ஆயிற்றே? செல்லப்பா எப்படி இருப்பார்? எப்படிப் பேசுவார்? அடிக்கடி கோபப்படுவாரா? க.நா.சு. மாதிரி காப்பிப் பிரியரா? சாப்பாட்டில் அவருக்கு என்ன பிடிக்கும்? இப்படி ஆயிரம் விஷயங்களைச் சொல்லலாமே?

ஏற்கனவே எழுதியிருக்கிறேன் என்றார் வைதீஸ்வரன். இன்னும் நிறைய எழுதவேண்டும். இதையெல்லாம் இங்கே கு.ப.ரா.வை இடையீடு செய்து சொல்வதற்குக் காரணம் இந்த வரிகள்தான்: ‘கு.ப.ரா.வை வெறும் அதிர்ச்சிகளைத் தூண்டும் அதீத உறவுகளைப் பற்றி எழுதும் சிறுகதை ஆசிரியரைப் போல் ஒரு பிம்பத்தை யாரோ தவறாக ஆவணப்படுத்தி விட்டார்கள்.’ அந்தப் பிம்பத்தை ஓரளவுக்காகவாவது நேர் செய்ய வேண்டும் என்பதுதான் என் சேவகம். இது போலவே மற்ற முன்னோடிகளின் விஷயத்திலும். செல்லப்பா என்றால் வாடிவாசல், எழுத்து பத்திரிகை. க.நா.சு. என்றால் விமரிசகர். ஆனால் செல்லப்பாவின் சுதந்தர தாகமோ ஒரு நூற்றாண்டின் கதையைச் சொல்லும் காவியமாக அல்லவா விளங்குகிறது? கு.ப.ரா.வின் கட்டுரைகளை எடுத்துக் கொண்டால், தமிழ் தெரிந்த அத்தனை பேரையும் சேவித்து இந்த நூலைப் படிக்கச் சொல்ல வேண்டும் எனத் தோன்றுகிறது. உலகில் சில புத்தகங்களுக்கே அப்படிப்பட்ட பெருமை உண்டு. அதைப் படித்தால் அதைப் படிப்பதற்கு முன்பு இருந்த நம் ஆளுமைக்கும் அதைப் படிப்பதற்குப் பிந்தைய ஆளுமைக்கும் பெரும் வித்தியாசத்தை உண்டு பண்ணி விடும். மகாத்மாவின் சத்திய சோதனை அப்படிப்பட்ட ஒரு மகத்தான நூல். என்னைப் பொறுத்தவரை, ந. சிதம்பர சுப்ரமணியனின் மண்ணில் தெரியுது வானமும், செல்லப்பாவின் சுதந்திர தாகமும் அப்படிப்பட்ட நாவல்கள்தான். காரணம், இந்த மூன்றுமே மகாத்மா சம்பந்தப்பட்டவை. இந்த மூன்று நூல்களிலும் மகாத்மா தான் முக்கிய பாத்திரம்.

அப்படி நம் ஆளுமையிலேயே பெரும் மாற்றத்தைக் கொண்டு வரக் கூடிய புத்தகம் கு.ப.ரா. கட்டுரைகள். இந்த நூலை இளைஞர்கள் அனைவரும் படித்தால் நம் சமூகம் இப்போது இருப்பதை விட பல நூறு மடங்கு மேம்பாடு அடையும் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. இதை வாசிக்கும் அத்தனை பேரும் அடையாளம் பதிப்பகத்தின் கு.ப.ரா. கட்டுரைகளை வாங்கிப் படிக்குமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன். நண்பர்களுக்கும் இதைப் பரிசாக அளியுங்கள்.

நூலிலிருந்து ஒரு சில இடங்களைப் பார்ப்போம்.

‘கார்ல் மார்க்ஸ் உபதேசம் செய்த சமதர்ம வாதம் - கம்யூனிஸம் - பௌதிகப் பொருளுண்மையை ஆதாரமாகக் கொண்டது. நமது மனத்திற்கு எட்டாதது இன்னும் ஏதோ ஒன்று இருக்கிறது என்று சஞ்சலப்படாமல், ‘இதுதான் நிஜம்; உலக இன்பங்கள்தான் முடிவு; மேலே ஒன்று கிடையாது. மேலே இருக்கிறது என்று சொல்லுகிறவர்கள் எல்லோரும் ஏமாற்றுக்காரர்கள். இந்த எண்ணத்தோடு முழுச் சக்தியுடன் வாழ்க்கையைச் சுவைத்து அநுபவிக்க வேண்டும்; அதில் தென்படும் மனித சுபாவத்தை அனுசரித்தே தான் எல்லாம் செய்ய வேண்டும்’ என்ற சார்வாக (உலகாயத) வாதம்தான் அவருடையது. அவருக்கு நேர் விரோதமான மனப்பான்மை பிரௌனிங் என்ற ஆங்கிலக் கவியினுடையது. ‘வாழ்க்கை என்பது ஒரு பகுதிதான்; ஒரு வட்டத்தின் சிறு வளைவுதான் அது. வட்டம் பூர்த்தியாவது மேல் வாழ்வில். மேல் வாழ்வைப் பெறத்தான் வாழ்க்கையே ஏற்பட்டது. சத்திரம் வீடாகுமா? வாழ்க்கை தங்குமிடம்தான்’ என்பது அவர் கொள்கை. - இதற்கு அடுத்த வாக்கியத்தில்தான் கு.ப.ரா.வின் மேதமை பளிச்சிடுகிறது - ‘இரண்டு கட்சிகளுக்கும் பெருத்த பலம் இருக்கிறது.’

அடுத்து சில பத்திகள் தாண்டி இரண்டையும் இப்படி இணைக்கிறார் கு.ப.ரா.:

‘ஒற்றுமை என்பதுதான் என்ன? நேர் எதிரிடையான போக்குக் கொண்டிருக்கும் பௌதிக வாதமும் லட்சிய வாதமும் ஒன்றுபட வேண்டும் என்பதுதான் ஒற்றுமை என்று சுருக்கமாகச் சொல்லி விடலாம். நம் நாட்டில் இந்த சூட்சுமத்தை வெகு அழகாயும் சுருக்கமாயும் ‘அம்ருதம் இஹ பவதி’ என்ற வாக்கியத்தில் சித்தாந்தம் செய்து விட்டார்கள். ‘இங்கே - இந்த வாழ்க்கையில் - அழிவின்மை தோன்ற வேண்டும்’ என்பதுதான் ஒற்றுமை. ‘இங்கே’ என்பது கையிருப்பு; ‘அழிவின்மை’ என்பது அவா. இரண்டும் ஒன்றாக வேண்டும். அதாவது, எட்டாத நிலையிலுள்ளதை எட்டிப் பிடிக்க இடைவிடாத ஆவல் கொள்ள வேண்டும். பிற்காலத்தில், நம் நாட்டில் கையிருப்பை அலட்சியம் செய்து, அவாவில் மட்டுமே லட்சியம் வைத்தார்கள். நாடு சிதறி விட்டது. இப்பொழுது மேல்நாட்டார், கையிருப்பில் மட்டுமே லட்சியம் வைத்து, அவாவை நிராகரிக்கிறார்கள். அவர்களும் சிதறுகிறார்கள். இரண்டுக்கும் ஒற்றுமை, சமரசம் எப்போது ஏற்படும்?’

உலகின் சமகால வரலாற்றையும் இந்தியாவின் பத்து நூற்றாண்டு வரலாற்றையும் ஒரு பத்தியில் விளக்கியிருக்கிறார் கு.ப.ரா. அதனால்தான் அவரை மேதை என்று குறிப்பிட்டேன்.

இன்னொரு இடத்தில் கூறுகிறார்: ‘உலகத்தில் சமாதானமும் சமத்துவமும் நிலவ வேண்டும் என்றால், அதில் இப்பொழுது இடைவிடாமல் நடக்கும் போர்கள் அற்றுப் போக வேண்டும். தேசியம் என்ற சிறு அபிமானம் ஒரு கட்டுக்குள் அடங்கித் தேவையான அளவில் நின்று, போட்டியும் பொறாமையும் நிற்க வேண்டும். எல்லாத் தேசங்களிலும் எங்கும் மக்களிடையே தாண்டவமாடும் பஞ்சத்தையும் நோயையும் அகற்றும் முறையில், அரசியல், பொருளாதார சமூக அமைப்பு, கல்வி - இவற்றைப் புதுமாதிரி உலகக் கூட்டுறவுக்கு ஒத்தவையாக அமைக்க வேண்டும்.’

1943-ல் வெளிவந்த ‘எதிர்கால உலகம்’ என்ற சிறுநூலில் இன்று ஐரோப்பிய யூனியன் செய்து வரும் காரியங்களைப் பற்றிக் கனவு காண்கிறார் கு.ப.ரா.

***

கு.ப.ரா. கட்டுரைகளின் முன்னுரையில் வீ. அரசு இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார்:

‘கு.ப.ரா. இளமைக் காலத்தில் இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தில் தம்மை இணைத்துக் கொள்ளாததை குற்ற உணர்வுடன் பதிவு செய்கிறார். பின்னர் அரவிந்தர், ரவீந்திரர், காந்தி ஆகியோரின் கருத்துநிலைகளை உள்வாங்கி தமக்கென ஒரு கருத்துநிலையை உருவாக்கிக் கொள்கிறார். அந்த அடிப்படையில்தான் செயல்படுகிறார். ஒருவகையில், வ.ரா. போன்று ஒரு கருத்துநிலைச் சார்பாளராகச் செயல்பட்டதை அறிய முடிகிறது. க.நா.சு. மற்றும் புதுமைப்பித்தன் கட்டுரைகளில் அவர்களின் இவ்வகையான சார்புநிலையைக் காண்பது இயலாதது. சமூக நிகழ்வுகளை விமர்சனம் செய்வார்கள். ஆனால் அதில் தங்களுடைய நிலை குறித்தப் பதிவை வெளிப்படுத்துவது குறைவு. காந்தியம், மார்க்சியம் போன்ற கருத்தாக்கங்களை வெளிப்படுத்தும் சொல்லாடல்களில் இதனைக் காணலாம். ஆனால் கு.ப.ரா. தனக்கென ஒரு நிலைப்பாடு உண்டென்பதைத் தமது கட்டுரைகளில் பதிவு செய்கிறார். இவ்வகையில் சமகால நிகழ்வுகளை எதிர்கொண்டவராகக் கருத முடியும். சமகால நிகழ்வுகளை விமர்சனம் மட்டும் செய்தவராகக் கருத முடியவில்லை. இவ்வகையில் இவரது ஆளுமை, அவரது சமகால எழுத்தாளர்கள் பலரிலிருந்து தனித்திருப்பதைப் பதிவு செய்வது அவசியம். கு.ப.ரா.வின் இவ்வகைப் பரிமாணங்களைத் தமிழ்ச் சமூகம் விரிவாகப் புரிந்து கொண்டிருக்கவில்லை. புதுமைப்பித்தன், க.நா.சு. ஆகியோரைக் குறித்து இவ்வகைக் கூறுகளில் அறிந்த அளவிற்குக் கு.ப.ரா. அறியப்படவில்லை.’

***

கு.ப.ரா.வின் கதைகள், கு.ப.ரா.வின் கட்டுரைகள், கு.ப.ரா.வின் நாடகங்கள் மற்றும் கவிதைகள் என தனித்தனியே மூன்று பெரும் தொகுதிகளாக, ஒவ்வொரு கதையையும் கட்டுரையையும் அதனதன் பிரசுர விபரங்களோடு ஆய்வு செய்து தொகுத்திருக்கிறார் அ. சதீஷ். இதற்காக அவர் சென்னை ரோஜா முத்தையா ஆய்வு நூலகத்தில் பாதுகாத்து வைக்கப்பட்டுள்ள முப்பதுகளில் வெளிவந்த பழைய இதழ்களிலிருந்து கதைகளையும் கட்டுரைகளையும் தேடி எடுத்திருக்கிறார். உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனத்தில் உதவிப் பேராசிரியராக இருக்கும் இவரது பணி மிகுந்த பாராட்டுக்குரியது. சமகாலத் தமிழிலக்கியத்தில் கு.ப.ரா.வின் இடத்தை நிலைநிறுத்த இந்தத் தொகுதிகளே சாட்சியாக இருக்கும். (வெளியீடு: அடையாளம் பதிப்பகம்). இத்தொகுதிகளில் கு.ப.ரா.வின் அரிய புகைப்படங்களும், அவர் 17.7.1943 அன்று சி.சு. செல்லப்பாவுக்கு எழுதிய கடிதத்தின் புகைப்பட நகலும் அதில் உள்ளன.

4, பிள்ளையார் கோவில் தெரு, கும்பகோணம் என்ற சுய விலாசத்துடன் ‘என் அருமை செல்லப்பாவுக்கு’ என்று ஆரம்பிக்கிறது அந்தக் கடிதம்.

‘நீ ஏன் இப்பொழுது ஒன்றும் எழுதுவதில்லை. கி.ஊழியன் பத்திரிகையை உயர்தர இலக்கிய உருவில் நடத்தும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். நீ அதற்கு உடனே ஒரு கதை அனுப்பி வை. நமது மணிக்கொடி எழுத்தாளர்கள் எல்லோருக்கும் எழுதுகிறேன். 22.7.43க்குள் துறையூர் போய்ச் சேரும்படி அனுப்பி வை. மறந்து விடாதே. மற்றபடி உன் க்ஷேமத்திற்கு எனக்கு எழுது.

உன் கு.ப. ராஜகோபாலன்.’

கு.ப.ரா.வின் மறைவுக்குப் பிறகு 15.5.1944-ல் ‘கிராம ஊழியன்’ இதழ் வெளியிட்ட நினைவு மலர் மற்றும் 1.6.1944-ல் ‘கலாமோகினி’ இதழ் வெளியிட்ட நினைவு மலர்களின் முகப்பு அட்டைப் புகைப்படங்களும் மேற்படி நூலில் உள்ளது. ‘கிராம ஊழியன்’ 1.7.44 இதழில் ஒரு விளம்பரம். கு.ப.ரா.வின் மறைவுக்குப் பிறகு அவரது குடும்பத்தினருக்கு நிதியுதவி செய்வதற்காக நடத்தப்பட்ட இசைக் கச்சேரியின் விளம்பரம் அது:

‘கு.ப.ரா. நிதிக்காக கானகலாதர மதுரை மணி ஐயர் அவர்களின் இன்னிசைக் கச்சேரி தக்க பக்கவாத்தியங்களுடன் ஜூலை 8-ந் தேதியன்று திருச்சியில் நடைபெறும். பிற விபரங்கள் எதிர்பாருங்கள்!’ எழுத்தாளர்களை எந்த அளவுக்கு இந்தச் சமூகம் பேணியிருக்கிறது என்பதற்கு மேற்கண்ட அந்த விளம்பரம் ஒரு சான்று.

கு.ப.ரா.வுக்கு மூன்று மகன்கள் உண்டு என்று படித்திருந்ததால் அந்த வாரிசுகள் இப்போது எங்கே இருக்கிறார்கள் எனக் குழம்பிக் கொண்டிருந்தேன். அது பற்றியும் சதீஷின் தொகுப்பில்தான் அறிய முடிந்தது. கு.ப.ரா.வின் மூன்று மகன்களில் பட்டாபிராமன் மட்டும் தஞ்சையில் வசிக்கிறார்.

இந்தத் தொடரில் க.நா.சு.வை மட்டுமே மேதை எனக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறேன். அந்தச் சொல்லுக்கு ஏற்ற மற்றுமோர் பெயர் கு.ப.ரா. வெறும் 42 ஆண்டுகள் மட்டுமே வாழ்ந்தவர் அவர். இந்தியா சுதந்தரம் அடைந்ததைக் கூட அவர் பார்க்கவில்லை. (புதுமைப்பித்தனும் 42 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவரே. கு.ப.ரா. 1902 - 1944. புதுமைப்பித்தன் 1906-ல் பிறந்து 1948-ல் காலமானார்.) இவ்வளவு குறுகிய காலத்திலேயே தமிழ், தெலுங்கு, ஆங்கிலம், சம்ஸ்கிருதம், வங்காளம் ஆகிய ஐந்து மொழிகளில் - அந்த மொழிகளிலிருந்தே தமிழில் மொழிபெயர்க்கும் அளவுக்கு - பாண்டித்யம் பெற்றிருந்தார் கு.ப.ரா.

நம்மிடையே வரலாற்றைப் பதிவு செய்யும் வழக்கம் இல்லாத காரணத்தால் அ. சதீஷ் தொகுத்த கு.ப.ரா. தொகுதிகள் மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

***