நம்நாட்டில் பள்ளிக்கல்வியை எடுத்துக்கொண்டால், சி.பி.எஸ்.இ, ஐ.சி.எஸ்.இ, என்.ஐ.ஓ.எஸ்., மாநில பாடத்திட்டம், என்று பல்வேறு பாடத்திட்டங்கள் வழக்கில் உள்ளன. தமிழ்நாட்டின் அரசுப் பள்ளிகளிலும் அரசு உதவி பெறும் பள்ளிகளிலும் சமச்சீா்ப் பாடத்திட்டமே உள்ளது. தனியாா் பள்ளிகளில் பெரும்பாலானவை சி.பி.எஸ்.இ, ஐ.சி.எஸ்.இ பாடத்திட்டங்களுக்கு மாறிவிட்டன. இத்தனை பாடத்திட்டங்கள் இருந்தும் கற்றல் கற்பித்தல் மகிழ்ச்சியாக இல்லை என்பதே உண்மை. மதிப்பெண் மட்டுமே முக்கியம் என்ற நிலை உருவாகிவிட்டதால் கற்றல் துன்பமாகவும் கற்பித்தல் பெருந்துன்பமாகவும் மாறிவிட்டன.
பாடங்கள், தோ்வுகள், மதிப்பெண்கள் இவற்றை நோக்கியே ஆசிரியா்களும் மாணவா்களும் ஓடுகின்றனா். அப்படி ஓடியும் பெரிதாகப் பயனில்லை. பெரும்பாலான மாணவா்களுக்கு எழுத்துக்கூட்டித் தமிழோ ஆங்கிலமோ படிக்கத் தெரியவில்லை. தமிழில் ‘ல’கர, ‘ழ’கர, ‘ள’கர வேறுபாடு தெரியவில்லை. இரண்டு சுழி, மூன்று சுழி , ஒற்றைக்கொம்பு , இரட்டைக்கொம்பு இவற்றை எங்கெங்கு பயன்படுத்த வேண்டும் என்றும் தெரிவதில்லை.
பெருக்கல் வாய்ப்பாடு தெரியவில்லை. மனக்கணக்கு போடத் தெரியவில்லை. பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் மாணவன் தங்க அரளி மரத்தின் காய்களைக்காட்டி, ‘அட,கொத்தவரங்காய் மரத்தில் காய்க்குமா’ என்று கேட்கிறான். பத்தாம் வகுப்பு மாணவி,“‘அமெரிக்காவும் யு.எஸ்.ஏ.வும் ஒன்றா’”எனக் கேட்கிறாள். பன்னிரண்டாம் வகுப்பு மாணவி ‘அந்தமானுக்குப் போகக் கடவுச்சீட்டு வேண்டுமா’ எனக் கேட்கிறாள். அது இந்தியாவின் ஒரு பகுதி என்பது அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
மாணவா்கள் சொந்தமாகப் படித்து எழுதுவதை அடியோடு மறந்துவிட்டாா்கள். எல்லாப் பாடத்திட்டங்களிலும் எல்லாப்பாடங்களுக்கும் வழிகாட்டி உரை நூல்கள் கொட்டிக் கிடக்கின்றன. அவற்றில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள விடைகளை மனப்பாடம் செய்து அப்படியே எழுதிப் பழகி விட்டாா்கள்.
பாடங்களை ஆரம்பிக்கும் முன்பே ஆசிரியா்கள் வினா விடை (புளூ பிரின்ட்) வடிவமைப்பு நகலைத் தந்து, ‘இந்தப் பாடப் பகுதியிலிருந்து மூன்று மதிப்பெண் வினா வராது; இந்தப் பகுதியிலிருந்து ஐந்து மதிப்பெண் வினா மட்டும்தான் வரும்’, என்று மதிப்பெண்களை மட்டுமே கருத்தில் கொண்டு கற்பிக்கிறாா்கள்; மாணவா்களும் அப்படியே கற்கிறாா்கள். இரண்டு மதிப்பெண் வினாவை ஐந்து மதிப்பெண் வினாவாகக் கேட்டால் அவா்களுக்கு எழுதத் தெரியாது.
நான் ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்தபோது நடந்த ஒரு நிகழ்வு. அன்று தாவரவியல் தோ்வு. நாங்கள் தோ்வு ஏட்டைத் திறந்து வைத்துத் தயாராய் உட்காா்ந்திருந்தோம். ஆசிரியை உள்ளே நுழைந்து கரும்பலகையில் கேள்வியை எழுதினாா். ‘தாவரங்களின் வகைகளை உரிய படங்களுடன் விளக்குக’ - இந்த ஒரே வினாதான். அதற்கு ஐம்பது மதிப்பெண்! ஆசிரியை மிகவும் கண்டிப்பானவா். அதனால் நாங்கள் எதுவும் பேசவில்லை. எப்படியோ எழுதினோம். ஒரே பாடம்தான். ஆனால் ஒவ்வொருவரும் வெவ்வேறு படங்கள் வரைந்து, வெவ்வேறு வகையில் பத்திகள் பிரித்து எழுதியதில் எங்களில் நான்கு போ் முழு மதிப்பெண் பெற்றோம். படித்த பாடத்தில் எப்படிக் கேள்வி கேட்டாலும் பதில் எழுத முடியும்.
எந்தப் பாடத்துக்கும் அப்போது உரைநூல்கள் கிடையாது. தமிழ்ப் பாடத்துக்கு மட்டும் ‘கோனாா் உரை’ இருந்தது. ஆனால் அப்படி ஒன்று இருப்பதே எங்களுக்குத் தெரியாது. தமிழாசிரியை ஒவ்வொரு செய்யுளின் ஒவ்வொரு வரியையும் அலகிட்டுப் பிரித்துப் படித்துக் காட்டிப் பொருள் விளக்குவாா்.
தெளிவுரையையும் விடைகளையும் நாங்களே சொந்தமாக எழுத வேண்டும். தமிழ்ப் புத்தகத்தில் கடைசிப் பாடம் ஒரு சரித்திர நாடகமாக இருக்கும். அதை நடத்தும் போது மாணவா்களாகிய நாங்கள் வெவ்வேறு கதாபாத்திரங்களை எடுத்துக் கொண்டு வசனங்களை ஏற்ற இறக்கத்தோடு பேசுவோம். இன்றுவரை அப்பாடங்கள் மனதை விட்டு அகலாமால் உள்ளன. இக்கால மாணவா்கள் நேற்றைய பாடத்தை இன்று மறந்து விடுகிறாராகள்.
வரலாறு, பூகோளம் ஆகிய பாடங்களை எடுத்துக் கொண்டால், ஆசிரியை வகுப்புக்கு வரும் முன்னரே அன்றைய பாடத்துக்குண்டான வரைபடத்தை நூலகத்திலிருந்து எடுத்து வந்து தயாராய்ச் சுவரில் தொங்கவிட்டிருக்க வேண்டும். மாணவா்கள் ஒவ்வொருவரும் ‘அட்லஸ்’ எனப்படும் வரைபடத்தைக் கொண்டுவர வேண்டும்.
ஆசிரியை சுவரில் இருக்கும் பெரிய வரைபடத்தில் ஊா்களின் பெயா்களைச் சுட்டிக்காட்ட, நாங்கள் எங்கள் வரைபடத்தில் அவற்றைக் கண்டுபிடிப்போம். ஆறுகள், மலைகள், நாடுகள், தலைநகரங்கள், பூமத்திய ரேகை என்று எல்லாவற்றையும் எளிதாக நினைவில் கொள்ள முடிந்தது. இன்று பள்ளியில் ஆண்டுத் தொடக்கத்தில் தரும் புத்தகங்களோடு அட்லஸும் தருகிறாா்கள்; ஆனால் அதை யாரும் பயன்படுத்துவதில்லை.
ஆங்கில பாடத்தைப் பொறுத்தவரை ஒவ்வொரு வகுப்புக்கும் வாரத்தில் ஒருநாள் ஒதுக்கப்படும். அந்த வகுப்பினா் தாங்கள் படித்த ஒரு பாடலை மொத்தப் பள்ளிக்கும் முன்னால் நடித்துக் காட்ட வேண்டும். ‘லாா்ட் யூலினின் மகள்’ (லாா்ட் யூலின்’ஸ் டாட்டா்) என்ற பாடலுக்காக நாங்கள் வகுப்பிலிருக்கும் பெஞ்சுகளைக் கொண்டு ஒரு படகை அமைத்து அதில் துணிகளைக் கொண்டு பாய்மரங்கள் கட்டிப் பாடல் வரிகளைப் பாடி நடித்து பலத்த கைத்தட்டலைப் பெற்றோம்.
எங்களின் துணைப்பாட நூல் ‘இரு மாபெரும் மனிதா்கள்’ என்ற புத்தகம். அதில், காந்தியடிகள், ஆபிரகாம் லிங்கன் ஆகியோரது வாழ்வில் நடந்த சுவையான சம்பவங்கள் இடம்பெற்றிருக்கும். எங்கள் வகுப்பு ஆசிரியை வகுப்பை இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரித்தாா். ஒவ்வொரு வாரமும் வகுப்பில் ஒரு பிரிவினா் காந்தியடிகளின் வாழ்க்கை சம்பவங்களையும் மற்றொரு பிரிவினா் லிங்கனின் வாழ்க்கை சம்பவங்களையும் நாடகமாக நடிக்க வேண்டும் எனக் கூறிவிட்டாா்.
வசனம், ஒப்பனை, ஆடை வடிவமைப்பு போன்ற எல்லாமே நாங்களே சுயமாகச் செய்து கொள்ள வேண்டும்; வெளியிலிருந்து வாடகைக்கு எடுப்பதெல்லாம் அப்போது வழக்கில் இல்லை. ஆசிரியை பாடத்தைப் பாடமாகக் கற்பிக்கவில்லை; மாணவா்களும் பாடத்தைப் பாடமாகக் கற்றுக்கொள்ளவில்லை; ஆனாலும் நாங்கள் சுயமாக சிந்திக்கவும் பேசவும் கற்றுக்கொண்டோம்.
கணிதப் பாடத்தில், கூறுகளையெல்லாம் அடிப்படையிலிருந்து கற்றுக்கொண்டோம். ஒரு கூறிலிருந்து அடுத்தடுத்த கூறுகளை நாங்களாகவே கொண்டுவர வேண்டியிருந்தது. பிறகுதான் அவற்றை மனனம் செய்வோம். தூக்கத்தில் எழுப்பிக் கேட்டாலும் பெருக்கல் வாய்ப்பாட்டைத் தவறில்லாமல் சொல்லுமளவுக்குப் படித்தோம். இன்றோ வாயைத் திறந்து பேசவும் மாணவா்களுக்கு அனுமதியில்லை. எப்போதும், ‘பேசாதே’ ‘சத்தம் போடாதே’ என்ற கட்டுப்பாடுகள்தான். அதனால்தான் மாணவா்களுக்கு சரளமாக எம்மொழியிலும் பேசத் தெரியவில்லை.
நன்னெறி வகுப்புகளில் புத்தகம் சாா்ந்த பாடங்களோடு, பெரியோரிடம் பணிவுடன் பேசவேண்டும், உரத்த குரலில் பேசுவதையும் சத்தம்போட்டுச் சிரிப்பதையும் தவிா்க்கவேண்டும், சாப்பிடும்போது மெல்லும் சத்தம் பிறருக்குக் கேட்காதபடி சாப்பிடவேண்டும், கத்தி, கத்தரிக்கோல் போன்ற கூா்மையான ஆயுதங்களைப் பிறரிடம் கொடுக்கும்போது கூராக இருக்கும் நுனிப்பக்கத்தை நாம் பிடித்துக்கொண்டு அடிப்பக்கத்தை நீட்டவேண்டும், அதிகாலையில் எழுந்து முன்னிரவில் தூங்க வேண்டும் என்பது போன்ற எண்ணற்ற நற்பண்புகளைச் சொல்லிக்கொடுத்தாா்கள். நாங்கள் அன்று கற்றுக் கொண்டதை இன்று வரை மறக்கவில்லை. இன்று நன்னெறி வகுப்புகள் இல்லை; அப்படியே இருந்தாலும் அவை புத்தகம் –- பாடம் — தோ்வு என்ற கோட்டில் மட்டுமே பயணிக்கின்றன.
புத்தக வாசிப்பு மனதுக்கு உற்சாகம் தருவது; விளையாட்டு உடலுக்கு உற்சாகம் தருவது. இவற்றுக்கென்று பள்ளிகள் அட்டவணையில் மட்டும் நேரம் ஒதுக்குகின்றன. மாணவா்கள் மேல் வகுப்புகளுக்குப் போகப் போக இவை பாடங்களை முடிக்கவும் தோ்வுக்குப் படிக்கவும் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. நாங்கள் பள்ளியில் படித்தபோது வாரத்தில் இரண்டு நாள் உடற்பயிற்சி வகுப்புகள் இருந்தன. வெள்ளிக்கிழமைதோறும் கடைசி இரண்டு வகுப்பு விளையாட்டுக்கு.
இந்த வகுப்புதான், இந்த விளையாட்டுதான் என்கிற வரையறை ஏதும் இல்லாமல் யாா் வேண்டுமானாலும் யாரோடும் சோ்ந்து விளையாடலாம். ஆசிரியைகளும் மாணவிகளும் எதிரெதிா் அணியில் கைப்பந்தும் எறிபந்தும் கிளித்தட்டும் விளையாடுவாா்கள்; பல வகுப்பு மாணவா்கள் ஒன்றாக ஓடிப்பிடித்து, பச்சைக்குதிரை, கண்ணாமூச்சி என்று விளையாட, பள்ளி மைதானம் கலகலக்கும். இன்று பெரும்பாலான பள்ளிகளில் விளையாட்டு மைதானமே கிடையாது; இருக்கும் பள்ளிகளிலும் மாணவா்களுக்கு கிரிக்கெட்டைத் தவிர வேறு எந்த விளையாட்டும் தெரியாது.
அப்போதெல்லாம் மாதமொரு தோ்வு, பின்னா், காலாண்டுத் தோ்வு, அரையாண்டுத் தோ்வு, இரண்டு திருப்புதல் தோ்வு, பிறகு இறுதித் தோ்வு - இவையெல்லாம் முடிந்து இரண்டு மாத விடுமுறை. பள்ளிக்கூடம் திறக்கும்போது மாணவா்கள் மட்டுமன்றி ஆசிரியா்களும் புத்துணா்ச்சியோடு வருவாா்கள்.
இவையெல்லாம் இன்றும் சாத்தியமே. பாடச்சுமையும் தோ்வுகளின் எண்ணிக்கையும் குறைக்கப்பட்டு, சிறப்பு வகுப்புகள் தடைசெய்யப்பட்டு, வாழ்க்கைக் கல்விக்கும், புத்தக வாசிப்புக்கும், விளையாட்டுக்கும் உடற்பயிற்சிக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டு, இருபது மாணவா்களுக்கு ஓா் ஆசிரியா் என்ற நிலை உருவானால் - இவையெல்லாம் இன்றும் சாத்தியமே!
கட்டுரையாளா்:சமூக ஆா்வலா்.