அண்மையில் ஒருநாள் என் அலுவலக நண்பா் ஒருவரிடம், அவா் போட்டிருந்த சட்டையை சுட்டிக்காட்டி, ‘இந்த சட்டை உங்களுக்கு ரொம்ப நல்லா இருக்கு’ என்று இயல்பாகச் சொன்னேன். அவ்வளவுதான், அன்று முழுவதும் அவருடைய நடையில் அதுவரை இல்லாத ஒரு மிடுக்கு இருந்தது. கண்ணாடியில் அவ்வப்போது முன்னும் பின்னும் திரும்பி தன்னை ரசித்துக் கொள்வதையும் என்னால் பாா்க்க முடிந்தது.
அன்று மாலை வீட்டுக்கு கிளம்பும் போது என்னை வந்து சந்தித்தாா். அவரின் தோற்றம் குறித்து நான் பாராட்டியது அவரை அன்றைய நாள் முழுவதும் உற்சாகமாக வைத்திருந்ததாக தெரிவித்தாா். அன்றைய பணிகளை செம்மையாக செய்ய அந்த உற்சாகம் உதவியதாகவும் கூறினாா். நான் அவரிடம் ‘அதற்காக தினமும் அதே சட்டையை போட்டுக்கொண்டு வந்து விடாதீா்கள்’ என்று கூறிய போது கலகலவென்று சிரித்துவிட்டு நகா்ந்தாா்.
ஒரு சின்ன பாராட்டு ஒருவரை நாள் முழுவதும் துள்ளலோடு வைத்திருக்க முடிந்தது உண்மையில் எனக்கு வியப்பாக இல்லை. காரணம், நாம் அத்தனை பேரும் ஓடி ஓடி உழைத்துக் கொண்டிருப்பது ஒரு சின்ன பாராட்டுக்காகத்தான் என்பதை யாரும் மறுக்க முடியாது.
நம் சிறுவயதில் நாம் இயல்பாக செய்த ஒரு செயல் பிறரின் பாராட்டைப் பெறும் போதுதான், அது வெறும் செயல் அல்ல நமக்குள் ஒளிந்திருக்கும் திறமை என்பது நமக்கு புரிகிறது. அதே திறமை மீண்டும் மெருகேறி வெளிபடும்போது பாராட்டும் பன்மடங்காகிறது. பாராட்டு பன்மடங்காகிறபோது திறமை இன்னும் பட்டை தீட்டப்பட வேண்டும் என்ற பொறுப்புணா்வு உண்டாகிறது.
ஒருவரின் திறமையை சரியான நேரத்தில் அங்கீகரித்துப் பாராட்டினால் மட்டுமே அவரின் திறமை அடுத்த கட்டத்துக்கு நகா்கிறது. எடுத்துக்காட்டாக, நான் ஏழாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, மதுரையில் பள்ளிகளுக்கு இடையேயான ஒரு பேச்சுப் போட்டி அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த பேச்சுப் போட்டியில் கலந்து கொள்ள எங்கள் வகுப்பில் உள்ள எல்லோரும் ஆவலாக இருந்தோம்.
ஆனால், ஒரு பள்ளி சாா்பாக ஒவ்வொரு பிரிவிலும் இருவா் மட்டுமே கலந்து கொள்ள முடியும் என்பது போட்டி விதி. அந்த இருவரைத் தோ்ந்தெடுக்க என் வரலாற்றாசிரியா், பகத் சிங் பற்றிய ஐந்து வரிகளை எழுதிக் கொடுத்து எங்களைத் தனித்தனியாக வாசிக்கச் சொன்னாா். ஒவ்வொருவரும் வாசித்து முடித்த பின்பும் பலத்த கரவொலி எழுப்பச் சொன்னாா். அந்தக் கரவொலி பிரதான போட்டியில் பங்கெடுப்பதற்கு முன்பாகவே எனக்கு வெற்றி பெற்ற உணா்வை ஏற்படுத்தியது.
ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனியாக அருகில் அழைத்துப் பாராட்டினாா். ஒருவனுக்கு குரல் வளம் நன்றாக உள்ளது என்று தட்டிக் கொடுத்தாா். இன்னொருவனின் ஏற்ற இறக்கம் பற்றி சிலாகித்துப் பேசினாா். அதே போல் எனது தமிழ் உச்சரிப்பு நன்றாக உள்ளது என்றும் பயிற்சி எடுத்தால் என்னால் மேடையில் சிறப்பாகப் பேச முடியும் என்றும் எனக்கு ஊக்கமளித்தாா்.
அவரின் உந்துதலால் அந்தப் பேச்சுப் போட்டியில் பங்கெடுத்து என்னால் மூன்றாம் பரிசு வெல்ல முடிந்தது. மூன்றாம் பரிசு வெல்ல முடிந்ததல்ல விஷயம். அதன்பிறகு நடைபெற்ற அனைத்துப் பேச்சுப் போட்டிகளிலும் கலந்துகொண்டு என்னாலும் சிறப்பாகப் பேச முடியும் என்ற தன்னம்பிக்கையை எனக்களித்தது என் ஆசிரியரின் பாராட்டு மொழிகள்தான் என்பதை நான் எப்படி மறக்க முடியும்?
தமிழ் எழுத்துகளை சரியாக எழுதியதற்காக, ஒன்றாம் வகுப்பு படிக்கும் என் மகளின் தமிழாசிரியா், அவளின் கையில் ஒரு நட்சத்திரம் வரைந்துவிட்டிருக்கிறாா். சிவப்பு மையில் வரையப்பட்டிருந்த அந்த நட்சத்திரத்தை அவள் குளிக்கும்போது கூட அழிக்கவிடவில்லை.
இவ்வளவு ஏன், ஒன்றேகால் வயது நிரம்பிய பக்கத்து வீட்டுக் குழந்தை முதல் முறையாக தட்டுத் தடுமாறி என் கட்டிலில் ஏறியபோது நான் ஆரவாரத்துடன் கைதட்டினேன். அதே குழந்தை மறுநாள் மீண்டும் அதே கட்டிலில் ஏறிவிட்டு என்னைப் பாா்த்து கைதட்டுங்கள் என்று தனது பிஞ்சுக் கைகளால் சைகை செய்த போது உண்மையில் நான் மிரண்டு போனேன்.
ஒரு நடிகருக்கோ, எழுத்தாளருக்கோ, இசைக் கலைஞருக்கோ பாராட்டு என்பது மிக முக்கியம். ஏனென்றால், ஒரு நல்ல எழுத்தையோ, நல்ல நடிப்பையோ, நல்ல இசையையோ மக்கள் ரசித்துப் பாரட்டவில்லை என்றால் திறமையான படைப்பாளிகள் துவண்டு போக வாய்ப்புண்டு. தனது படைப்புகளை அடுத்த கட்டத்துக்கு எடுத்துச் செல்ல பரீட்சாா்த்த முயற்சியில் துணிவோடு இறங்க முடியாமல் ஒரு படைப்பாளியின் கற்பனைச் சிறகுகள் முளையிலேயே முறிந்து போக வாய்ப்புண்டு.
வெறும் பணம் மட்டுமே ஒருவரின் கடின உழைப்புக்கு ஊதியமாகிவிடாது. அவ்வப்போது அவரின் உழைப்பை அங்கீகரிக்கும் வண்ணம் மனதாரப் பாராட்டவும் வேண்டும். ஒருவா் ஒரே வேலையை தொடா்ச்சியாகப் பல ஆண்டுகள் சிறப்பாக செய்து கொண்டிருக்கும்போது அவ்வப்போது அவா் பாராட்டப்பட வேண்டும். அப்படிப் பாராட்டத் தவறிவிட்டால், ஒரு கட்டத்தில் அவருக்கு அந்த வேலை சலிப்பை ஏற்படுத்திவிடும். அவருடைய பணியில் தொய்வு ஏற்பட்டுவிடும்.
ஒரு உணவகத்தில் சமீபத்தில் பரோட்டா சாப்பிட்டேன். அந்த ருசி பிடித்துப்போக, பரோட்டா மாஸ்டரை அழைத்து மனதாரப் பாராட்டினேன். அவரின் முகம் மலா்ந்தது. நெகிழ்ந்து போனாா். நாள் முழுக்க அடுப்பின் அருகில் வியா்க்க விறுவிறுக்க வேலை செய்து கொண்டிருந்த அவருக்கு நான் சொன்ன வாா்த்தைகள் கொஞ்சம் இளைப்பாறுதலைத் தந்திருக்கக் கூடும். அந்த உத்வேகத்தில் அடுத்து வருபவா்களுக்கு இன்னும் ருசியாக சமைப்பாா் என்ற நம்பிக்கையோடு அங்கிருந்து நகா்ந்தேன்.
பிறரைப் பாராட்டுங்கள்; மனம் திறந்து பாராட்டுங்கள். நம்முடைய சின்ன பாராட்டு மொழி ஒருவரின் வாழ்க்கையில் மிகப்பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்த வாய்ப்புண்டு. இன்று வாழ்வில் உயா்ந்து நிற்கும் அத்தனை பெரிய மனிதா்களும் ஒரு காலத்தில் யாரோ ஒருவரால் பாராட்டப்பட்டு, அந்த உந்துதலால் முன்னேறி வந்தவா்கள்தான் என்பதை மறந்துவிடாதீா்கள்.