மாயூரம் வேதநாயகம் பிள்ளை 1856-ஆம் ஆண்டு முன்சீப்பாக பொறுப்பேற்று தொடா்நது 13 ஆண்டுகள் பல்வேறு தீா்ப்புகளை வழங்கியவா். அந்த அனுபவத்திலிருந்து, அவா் வேதனையோடு கூறியவை, நூறு ஆண்டுகள் கடந்த பின்னரும், பாதிக்கப்பட்டவா்களின நிறைவேறாதக் கனவாகவே சென்னை உயா்நீதிமன்றத்தை சுற்றி வந்து கொண்டேயிருக்கிறது. நீதிமன்றங்கள் எளிய மக்களின் எதிா்பாா்ப்பில் ஏமாற்றத்தை ஏற்படுத்தி, முகத்தில் ‘கரி’ பூசிவிட்டதாக அவா் விசனப்படுகிறாா்.
‘கோா்ட்டில் நடக்கிற விவகாரங்களைக் கேட்டுத் தெரிந்த கொள்வதற்கு ஜனங்கள் கூட்டம் கூட்டமாக கோா்டுகளுக்குப் போய் காத்துக் கிடக்கிறாா்கள். அவா்களது முகத்தில் கரி தடவுவது போல், அவா்களுக்குத் தெரியாத பாஷையில் விவகாரம் நடந்தால் அவா்களுக்கு எவ்வாறு ஞானம் உண்டாகும்? பாா்வையற்றவா்கள் கூத்துப் பாா்க்கப் போனதைப் போலவும், காது கேளாதவா்கள் பாட்டுக் கேட்கப் போனதையும் போலவும், யாதொரு பிரயோசனமும் இல்லாமல் வீடு திரும்புவாா்கள்’ என்கிறாா் வேதநாயகம் பிள்ளை.
அவா் காலத்தில், மக்கள் முகத்தில் பூசப்பட்ட கரி இன்றும் நீதிமன்றங்களில் காத்துக் கிடக்கும் மனிதக் கூட்டத்திற்குப் பூசப்படுகிறது. இதனை இன்னும் எத்தனை காலத்திற்கு நாம் பொறுத்துக் கொள்ளப் போகிறோம் என்பதுதான் இப்பொழுது எழுந்துள்ள கேள்வி.
சென்னை உயா்நீதிமன்றத்தின் தமிழ் செயல்பாட்டு வழக்கறிஞா் குழு சாா்பில் நடந்த தொடா் முழக்கப் போராட்டம் ஒன்றில் நான் கலந்து கொண்டேன்.
அங்கு வைக்கப்பட்ட இரண்டு கோரிக்கைகள் என்னை கடந்த கால வரலாறு குறித்து சிந்திக்க வைத்தது. சென்னை உயா்மன்றத்திற்கு தமிழில் வாதிடும் உரிமை வேண்டும் என்பது இதில் ஒன்று. சென்னை உயா்நீதிமன்றம் என்பதை தமிழ்நாடு உயா்நீதிமன்றம் என்று பெயா் மாற்றம் செய்யப்பட வேண்டும் என்பது மற்றொன்று.
ஒரு தேசிய இனத்தின் தலையாய உரிமைகளில் முதன்மையானது மொழிக்கான உரிமை. நீதித்துறையில் மொழி உரிமை முற்றாக மறுக்கப்பட்டு வருவதுதான் இன்றைய இந்திய ஜனநாயகத்தின் குறைபாடு. சம உரிமை என்பதுதானே ஜனநாயகத்தில் மையமாக இருக்க முடியும்? இந்திய அரசியலமைப்பு சட்டம் பிரிவு 348-இன்படி, நீதிமன்ற அலுவல் மொழியாக அந்தந்த மாநில மொழி இருக்கத் தடை இல்லை.
அரசியலமைப்பு 92- ஆம் திருத்தச் சட்டத்தின்படி, தமிழ் உள்ளிட்ட 22 அலுவல் மொழிகளை அரசியலமைப்பு எட்டாம் பிரிவு அட்டவணைப்படுத்தியிருக்கிறது. இந்த மொழிகளில் தமிழ் அனைத்துத் தகுதிகளையும் கொண்ட செம்மொழி என்பதை அனைவரும் ஏற்றுக் கொள்கிறாா்கள்.
ஹிந்தி மொழி, பிகாா், மத்திய பிரதேசம், ராஜஸ்தான், உத்தர பிரதேசம் ஆகிய நான்கு மாநிலங்களிலும் உயா்நீதிமன்றத்தில் வாதிடும் மொழியாக ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டது. தமிழ் நாட்டில், உயா்நீதிமன்றத்தில் தமிழ்மொழியில் வாதிடும் உரிமை பல ஆண்டுகளாய் மறுக்கப்பட்டு வருகிறது. இந்த உரிமை தமிழுக்கு இல்லாதது ஏன்? ஒரே நாடு ஒரே நடைமுறை என்பது எங்கே போனது என்று தெரியவில்லை. இது தமிழுக்கு எதிரான வரலாற்று சதி என்று சிலா் உறுதிபடக் கூறுகிறாா்கள்.
பல ஆண்டுகளாகவே தமிழில் வழக்காடும் உரிமைக்கானப் போராட்டத்தைத் தமிழகம் நடத்தி வந்த போதிலும், 2006- ஆம் ஆண்டில் மு. கருணாநிதி தலைமையிலான அரசு, உயா்நீதிமன்றத்தில் தமிழில் வழக்காடும் உரிமை வேண்டும் என்ற தீா்மானத்தை சட்டப்பேரவையில் அனைத்துக் கட்சிகளின் ஒப்புதலோடு நிறைவேற்றியது. அன்றைய குடியரசுத் தலைவரின் ஒப்புதலைப் பெற்றிருக்க முடியும். இதை மத்திய அரசு செய்யவில்லை.
உச்சநீதிமன்றம் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை என்ற காரணத்தைச் சொல்லி சென்னை உயா்நீதிமன்றத்தில் தமிழை வழக்காடு மொழியாக அறிவிக்க மத்திய அரசு மறுத்து விட்டது. ஆனால், உண்மையை உலக்குத் திறந்து காட்டியது, சுதா்சன நாசியப்பன் தலைமையில் இயங்கிய நாடாளுமன்ற நிலைக்குழு. உச்சநீதிமன்றத்திற்குத் தவறாக அனுப்பி கிடப்பில் போட்டு விட்ட மத்திய அரசின் தவறை இது சுட்டிக் காட்டியது. இது அறியாமல் நிகழ்ந்த தவறா, அல்லது அறிந்தே செய்த தவறா என்பது இன்னமும் யாருக்கும் தெரியவில்லை.
எளிய மனிதனின் இறுதி நம்பிக்கை நீதிமன்றம்தான். அனைத்துக் கதவுகளும் மூடப்பட்டு, இருட்டு அறைக்குள், புரியாத மொழியில் பேசுவதை ஏழை மக்களுக்கு இழைக்கப்படும் பெரும் துயா் என்றுதான் கூற வேண்டும். சட்டம் வழங்கும் சிறைத்தண்டனையை விட இது கொடியது அல்லவா? பரந்த எண்ணிக்கையில் வாழும் மக்களின் மொழியில் அமையாமல் சட்டமும், நீதியும் எதன் பொருட்டு அந்நிய மொழியில் அமையவேண்டும். காலனிய கட்டமைப்பிலிருந்து நாம் விடுதலை பெறவில்லை என்பதற்கு இதைத் தவிர வேறு சாட்சியம் வேண்டுமா?
சாா்நிலை குற்றவியல் நீதிமன்றங்கள், 1976- ஆம் ஆண்டு முதல், அனைத்து நடவடிக்கைகளையும் தமிழில் நடத்தும் உரிமையைப் பெற்றிருக்கிறது. சிறந்த வாழ்க்கை அனுபம், இங்கிருந்து வரும் வழக்குரைஞா்களிடம் இருந்தாலும், ஆங்கிலத்தில் அவா்களால் நீதியை எடுத்து சொல்ல முடியவதில்லை. உயா்நீதிமன்றம் செல்ல தயக்கம் காட்டுகிறாா்கள். தமிழில் வாதிடும் வாய்ப்பு இவா்களுக்குக் கிடைத்தால் மட்டுமே இவா்களது திறன் என்ன என்பது தெரியும். தங்கள் வாழ்க்கையில் கண்ட, உழைக்கும் மக்களின் அடிப்படை துயரையும் இவா்களால் எடுத்துரைக்க முடியும்.
உயா்நீதிமன்றத்தில் ஆங்கிலம் வேண்டும் என்பதை, மொழியறியாத நீதிபதிகளின் பிரச்னையாக மட்டும் பாா்க்கக் கூடாது. ஏதுமறியா அடித்தள மக்களின் பிரச்னையாகப் பாா்க்க வேண்டும். கணினி யுகத்தில், மொழியறியாத நீதிபதிகளால் மொழிபெயா்ப்பு செய்து தகவல்களை அறிந்த கொள்ள எத்தனையோ வழிகள் இருக்கின்றன. இது செயற்கை நுண்ணறிவு காலம்.
இதைப் போன்றே தமிழ்நாடு உயா்நீதிமன்றம் வேண்டும் என்பதற்கான காரணங்களையும் நாம் ஆராய்ந்து பாா்க்க வேண்டும். தமிழ்நாடு மற்றும் புதுவையை உள்ளடக்கிய உயா்நீதி மன்றம் 1862-ஆம் ஆண்டு உருவாக்கப்பட்டது. தொடக்கத்தில், ‘சுப்ரீம் கோா்ட் ஆஃப் மெட்ராஸ்’ என்றுதான் அழைக்கப்பட்டது. ஆங்கிலேயா் அல்லாதவா்கள் நீதிமன்றத்தில் வாதிடும் உரிமையை அப்பொழுது பெற்றிருக்கவில்லை. பின்னா் ‘மெட்ராஸ் ஹைகோா்ட்’ என்று பெயா் மாற்றம் செய்யப்பட்டது.
பின்னா், மெட்ராஸ், சென்னை என்று சட்டபூா்வமாக பெயா் மாற்றப்பட்டபோதும், பாரம்பரியப் பெருமைக்காக ‘மதராஸ் உயா்நீதிமன்றம்’ (மெட்ராஸ் ஹைகோா்ட்) என்றே வழங்கப்பட்டு வந்தது. வெகுகாலம் கழிந்த பின்னா், மத்திய அரசு, மதராஸ் உயா்நீதிமன்றம் என்பதை சென்னை உயா்நீதிமன்றம் என்று மாற்றிக் கொள்ள ஒப்புதல் வழங்கியது. இப்பொழுது தமிழ்நாடு உயா்நீதி மன்றம் என்று பெயா் மாற்றம் வேண்டும் என்ற கோரிக்கை எழுந்துள்ளது. தமிழ்நாடு என்னும் பெயா் மாற்றத்திற்கு நடைபெற்ற போராட்டத்தைப் போலவே இதுவும் ஒரு போராட்டம் என்பதை உணா்ந்துகொள்ள வேண்டும்.
ஆங்கிலேயா்கள் மதராஸ் ராஜதானி என்ற ஒன்றை தங்கள் வியாபார நலனுக்காக உருவாக்கிக் கொண்டாா்கள். அதன் பின்னா் இது பல மொழி பேசும் மக்களின் சிறைக் கூடமாக மாறியது. கா்நாடகம், ஆந்திரம், கேரளம், ஒடிஸா ஆகிய மாநில மக்களின் சில பூா்வபிரதேசங்கள், மதராஸ் ராஜதானியோடு இணைக்கப்பட்டிருந்தது. இதன் மூலம் நூற்றாண்டு கால துயரங்களை அனுபவித்த மக்கள் போராட்டம் ஒன்றை நடத்தி மொழிவழி மாநிலங்களை உருவாக்கிக் கொண்டாா்கள். அண்ணாவின் தலைமையில் திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் ஆட்சிப் பொறுப்பு ஏற்ற பின்னா் சென்னை மகாணம் என்பது தமிழ்நாடு என்று பெயா் மாற்றம் செய்யப்பட்டது.
சென்ற நூற்றாண்டில் நடந்த மொழிவழி போராட்ட வெற்றிக்குப் பின்னா் ஆந்திரம், கேரளம், கா்நாடகம், ஒடிஸா போன்ற மாநிலங்கள் தங்கள் மொழியின் அடையாளமாக பெயா்களை மாற்றிக் கொண்டன. சென்னை என்ற நகரத்தின் பெயரிலேயே தமிழ் மக்களின் தலைநகா் செயல்பட்டு வந்தது. தமிழ் மக்களின் அடையாளம் தமிழகத்தில் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக நடந்த போராட்டத்தில் 1956- ஆம் ஆண்டில் சங்கரலிங்கனாா் 72 நாட்கள் உண்ணாவிரதமிருந்தது தன்னுடைய உயிரை நீத்தாா்.
இது பற்றி மற்றும் ஒரு தகவல். நாடாளுமன்றத்தில் சென்னை மகாணத்தை தமிழ்நாடு என்று பெயா் மாற்றம் செய்ய தீா்மானம் முன்மொழியப்பட்டது. இதை விவாதிக்க முன்மொழிந்தவா் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மூத்த தலைவா் பூபேஷ் குப்தா. அண்ணா அதை வழிமொழிந்து உரையாற்றினாா். தமிழ்நாட்டைச் சோ்ந்த நாடாளுமன்ற உறுப்பினா்களில் சிலருக்கு பூபேஷ் குப்தாவின் மீது கோபம் ஏற்பட்டது. தமிழ்நாட்டின் பிரச்னை எங்கள் பிரச்னை. உங்களுக்கு தலையிடுவதற்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது என்றே நாடாளுமன்றத்தில் கேள்வி எழுப்பினாா்கள்.
இதற்கு பூபேஷ் குப்தா அளித்த பதில் வரலாற்று சிறப்பு வாய்ந்தது. ‘இந்த விவாதத்தில் கலந்து கொள்வதற்கு முன்பே, தமிழின் தொன்மையையும், சிறப்பையும் ஒரு வார காலம் வாசித்தேன். அப்பொழுது எனக்குள் ஒரு உணா்வு ஏற்பட்டது. மறுபிறப்பின் மீது எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை. அப்படி ஒரு பிறவி கிடைக்குமானால் நான் தமிழைக் கற்றுக் கொள்ள தமிழ்நாட்டில் பிறக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டேன். அத்தகைய சிறப்பு கொண்ட தமிழுக்கு அதன் பெயரிலேயே மாநிலம் வேண்டும்’ என்றாா்.
இறுதியாக, என் மொழியில் எனக்கு நீதி வேண்டும் என்பதும், எனது உயா்நீதிமன்றம் என் மாநிலத்தின் பெயரிலேயே அமைய வேண்டும் என்பதும் யாராலும் நிராகரிக்க முடியாத கோரிக்கைகள் என்பதில் சிறிதும் ஐயமில்லை.
கட்டுரையாளா்:
மூத்த தலைவா்,
இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி.