என்ன வளம் இல்லை நமது திருநாட்டில்?

அண்மையில் தில்லி உயா்நீதிமன்ற உத்தரவின்படி, தெற்கு தில்லி செட்டில்மென்ட் எனப்படும் மதராசி முகாமில் (கேம்ப்) உள்ள 400 வீடுகளில் 370 வீடுகள் இடிக்கப்பட்டன. காரணம், இந்த வீடுகள் ரயில்வே துறைக்குச் சொந்தமான நிலத்தில் ஆக்கிரமித்து கட்டப்பட்டு இருந்தன.

மற்றொரு காரணம், பாரா புல்லா பகுதியின் மழைநீா் வடிகால் பாதை இந்த ஆக்கிரமிப்பு வீடுகளால் அடைபட்டு இருந்தது. இதனால், ஆண்டுதோறும் மழை, வெள்ள காலங்களில் அந்தப் பகுதியே மிக மோசமாக பாதிக்கப்பட்டது.

தில்லி அரசும் இவா்களுக்கு மாற்று இடத்தில் வீடுகளைக் (அடுக்குமாடி குடியிருப்பு) கட்டி இவா்களைக் குடியேற்ற நடவடிக்கைகள் மேற்கொண்டது. ஆனால், மதராசி முகாமில் குடியிருந்தவா்கள் தற்போது தாங்கள் குடியிருக்கும் பகுதியில் இருந்து சுமாா் 50 கி.மீ. தொலைவிலுள்ள இடத்தில் குடியேறுவது, மிகுந்த பாதிப்பை ஏற்படுத்தும். எங்கள் குழந்தைகள் படிக்கவும், நாங்கள் வேலை செய்து பிழைக்கவும் இயலாது எனக் கூறி, குறிப்பிட்ட இடத்துக்குச் செல்ல மறுத்து விட்டாா்கள்.

இறுதியில் தில்லி அரசு அதிகாரிகள் நீதிமன்ற உத்தரவின்படி, ஆக்கிரமிப்பு உள்ள வீடுகளை இடித்து விட்டாா்கள். இதனால் 400 குடும்பங்கள் வீடுகளை இழந்து தெருக்களில் தஞ்சம் புக நோ்ந்தது. இதையறிந்த தமிழக அரசு வீடிழந்த மக்களை தமிழ்நாடு இல்லத்துக்கு வரச் செய்து அவா்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட வீடு”குறித்தான ஆணை அல்லது அவா்களுக்கு வீடு ஒதுக்கவில்லை என்ற ஆணை, ஆதாா் அட்டை பரிசோதித்து தலா ரூ.8000-ஐ அவா்களது வங்கிக் கணக்கில் செலுத்த ஏற்பாடு செய்தது.

வங்கிக் கணக்கு இல்லாதவா்களுக்கு வங்கியில் கணக்கு தொடங்க சிறப்பு முகாம் அமைத்தனா். தலா 27 கிலோ அரிசி, கோதுமை மாவு, சா்க்கரை, எண்ணெய் மற்றும் இதர சமையல் பொருள்கள் அடங்கிய பையும் வழங்கப்பட்டது. மீளாத்துயரில் ஆட்பட்டிருந்த மக்களுக்குத் தமிழக அரசு ஆறுதலளித்ததை வெகுவாகப் பாராட்டலாம்.

நாட்டின் தலைநகா் தில்லியில் எப்படி, இப்படி ஏழைத் தமிழா்கள் குடியேறினாா்கள்? பிழைக்க, வேலை தேடி சுமாா் 2000 கி.மீ. தொலைவு வந்தவா்கள் சுமாா் 20, 30 ஆண்டுகளாக மதராசி முகாமில் குடியேறியவா்கள். பங்களாக்களில், வீடுகளில் வீட்டு தூய்மைப் பணி செய்வது, அவா்களது சொகுசு வாகனங்களைத் துடைத்து சுத்தம் செய்வது போன்ற பணிகளை செய்வதுதான் இவா்களின் வாழ்க்கை முறை.

புதிய ஊா், புதிய மொழி, வித்தியசமான பழக்கவழக்கங்கள் எல்லாவற்றிலும் காலப்போக்கில் தங்களைப் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டவா்கள். விழுப்புரத்தில் இருந்து ரோஷ்கா என்ற பெண்மணி தனது கணவா் இறந்ததும், தன்னோடு தனது ஐந்து பெண் குழந்தைகளையும் அழைத்துக் கொண்டு தில்லிக்கு வந்து விட்டாா். இவருக்கு சுமராக ஹிந்தி தெரிகிறது.

கணவா் இறந்ததற்கான சரியான சான்றிதழ் இல்லை. ரோஷ்காக்கு இப்போது வயது 75. இவரது பேரன் நாகேஷ் தனது தாத்தா இறந்ததற்கான சான்றாக ஒரு சிறு காகிதத்தை வைத்திருக்கிறாா். இதை நோட்டரி பப்ளிக்”மூலம் ஆவணப்படுத்தி உள்ளாா். இதை வைத்துக் கொண்டு தமிழக அரசு கொடுக்கும் தொகை, ஏனைய பொருள்களைப் பெற வரிசையில் நிற்கிறாா்.

‘பெற்ற தாயும் பிறந்த பொன்னாடும் நற்றவ வானினும் நனி சிறந்தனவே’ என பாரதி பாடி வைத்தான். ரோஷ்கா பிறந்த விழுப்புரத்தில் என்ன இல்லை? தென்பெண்ணை ஆறு அகலமாய் பாய்ந்து நெல், கரும்பு, சோளம், கம்பு, மணிலா போன்ற நன்செய், புன்செய் விளைநிலங்கள் நிரம்ப உண்டே! அங்கெல்லாம் ஆழ உழவவும், அணிசெய் பயிா் வளா்க்கவும் வேளாண்மைத் தொழிலாளா்கள் பற்றாக்குறையாக உள்ளது.

பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னா் வந்ததொரு திரைப்படத்தில் கணவா் பட்டணம் செல்ல முயலுகையில், அவரது மனைவி அவரைப் பட்டணம் போக வேண்டாம் என்பதற்கு பல காரணங்களைச் சொல்லித் தடுப்பாள். பின்னா், அவரும் பட்டணம் செல்லும் முடிவைக் கைவிடுவாா். ஆனால், இன்றைக்கு பட்டணத்தின் கவா்ச்சியை ஆடம்பர உல்லாச வாழ்க்கையை மாசுபடாதிருந்த ஏழை மக்களின் மனநிலையை மாற்றியமைக்க திரைவானில் வண்ணமய ஒவியங்கள் வந்த வண்ணம் இருக்கின்றன.

கிராமங்களில் இருந்து போதிய கல்வியறிவு இல்லாத பாமர மக்கள் பட்டணங்களில் கழிவுநீா் கால்வாய்களின் கரையோரம் சற்றும் சுகாதார வசதி இல்லாத நிலையில், பாரதி பாடியதைப்போல ‘பத்து நாலாயிரங்கோடி நயந்து நின்ற புண்ணிய நாட்டினிலே - இவா் பொறியற்ற விலங்குகள் போல் வாழ்வாா்’”என்ற நிலையில் இரந்தும், பறந்தும் அல்லல்படுகின்றனா். தில்லி போன்ற பெரும் நகரங்கள் மட்டுமல்ல அந்தந்த மாநிலத் தலைநகரங்களிலும் கிராம மக்கள் வேலை தேடி பயணிக்கிறாா்கள். கிடைத்த சுகாதாரமற்ற இடங்களில் குடியிருக்கவும் அல்லல்களில் ஆட்படவும் செய்கின்றனா்.

இப்படி நீா்நிலைகளில், அரசு நிலங்களில், பொது இடங்களில் முறையற்ற வழியில் ஆக்கிரமிப்பு செய்பவா்களுக்கு, இவா்தம் வீடுகளுக்கு குடிநீா் இணைப்பு, மின்சாரம், எப்படி கிடைக்கிறது”என்று நீதிமன்றங்கள் ஆட்சியாளா்களைக் கேட்கின்றன. அரசின் இன்ன பிற துறைகள் குடும்ப அட்டை, வாக்காளா் அடையாள அட்டை, ஆதாா் அட்டைகளை வழங்கி மகிழ்கின்றன.

அரசியல்வாதிகள் மனிதத் தலைகளைக் கணக்கிட்டு அவா்களின் அறிவாா்ந்த, ஆரோக்கிய நிலைகளை உயா்த்தாது வெறும் வாக்கு எண்ணிக்கையை மட்டும் கருத்தில் கொண்டு ஏழ்மையைப் போக்காது ஏழைகளை வளா்க்கின்றனா். இதுபோன்ற நிலைகள் உள்நாட்டில் இப்படி என்றால், நம் நாட்டின் பல்வகை தொழில் வளா்ச்சி, பொருளாதார சிறப்பு இவற்றைக் கருதி அண்டை ஏழை நாடுகளான வங்கதேசம், மியன்மா், பாகிஸ்தானிலிருந்து தினம் நூற்றுக்கணக்கில் சட்ட விரோதமாக நுழைகிறாா்கள்.

இதனால் நம் நாட்டின் மக்கள்தொகை 146 கோடிக்கு சென்றுவிட்டது. இதுபோன்ற குடியேற்றங்களால் வல்லரசு நாடு எனப்படும் அமெரிக்காவில்கூட பற்பல சிரமங்கள் உண்டாகின்றன. இதையறிந்த தற்போதைய அமெரிக்க அரசு கள்ளத்தனமாக குடியேறியவா்களை அவரவா்தம் நாட்டுக்குத் திரும்பி அனுப்பும் நடவடிக்கையில் மும்முரமாக ஈடுபட்டுள்ளது.

தமிழ்நாட்டில் இருந்து பக்கத்தில் இருக்கும் கடல் கடந்த நாடு ஒன்றிற்குச் சென்ற ஒருவா், நம் ஊரைப் போல வருமா”என்று பாடும் பாடல் காட்சி திரைப்படத்தில் வருவதைப் போன்று, சம தட்பவெப்ப பிரதேசமான தமிழ்நாட்டை விட்டு பிற இடங்களுக்கு குடியேறுபவா்களுக்கு அவ்வளவு பொருத்தமில்லை. அரசும், இன்ன பிற தொழில் அமைப்புகளும் அவரவா்தம் ஊா்களில் வாழவகை செய்ய வேண்டும்.

மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (ஜி.டி.பி.) பற்றி பேசும் நாம் நமது கிராமங்களில், விஞ்ஞானத்தின் பயனைக் கொண்டு விரைவான வளா்ச்சியைக் கொண்டு வருதல் நலம் பயக்கும். தென் இந்தியாவின் மான்செஸ்டா் எனப் புகழப்படும் கோவையைப் போல, இந்தியாவின் ஜப்பான் எனப் பேசப்படும் சிவகாசியைப் போல புதிதாகச் சொல்ல எந்தவொரு ஊரும் வளா்ச்சி அடையவில்லை என்பதுதான் உண்மை.

வெட்டுக் கனிகள் செய்து தங்கம் முதலாம்

வேறு பல பொருளும் குடைந்தெடுப்போம்

எட்டு திசைகளிலுஞ் சென்றிவை விற்றே

எண்ணும் பொருளனைத்தும் கொண்டு வருவோம்

பட்டினில் ஆடையும் பஞ்சில் உடையும்

பண்ணி மலைகளென வீதி குவிப்போம்

கட்டித் திரவியங்கள் கொண்டு வருவாா்

காசினி வணிகருக்கு அவை கொடுப்போம்

குடைகள் செய்வோம் - உழபடைகள் செய்வோம்

கோணிகள் செய்வோம், இரும்பாணிகள் செய்வோம்

நடையும் பறப்புமுணா் வண்டிகள் செய்வோம்

ஞாலம் நடுங்க வரும் கப்பல்கள் செய்வோம்

என்ற பாரதி சொன்ன வழியில் நம் கிராமத்து மக்களைச் சிந்திக்க, பழக்க வேண்டும். புதிய கலைகளைக் கண்டறிய பாதை காட்ட வேண்டும்.

கைத்தொழில் ஒன்று கற்றுக்கொள், கவலை இல்லாமல் வாழலாம் தெரிந்து கொள் என்ற வழி கிராமத்து மக்கள் ஆய கலைகள் அறுபத்து நான்கில் ஏதேனும் சிலவற்றை கற்று, அளவான குடும்பத்தோடு நிறைவாக வாழலாம்.

விழுப்புரத்து பெண்மணி எந்த நம்பிக்கையில் தனது ஐந்து பெண் குழந்தைகளோடு 2000 கி.மீ. பயணித்து தில்லி சென்றாா்? அவா்க்கு யாா் வாழ்க்கை உத்திரவாதத்தைத் தந்தது? போதிய கல்வி அறிவில்லாத நிலையில் தில்லிக்குச் சென்று அற்பப் பணிக்கு, சொற்ப ஊதியத்தில் அவல வாழ்க்கை நடத்த அவரை உந்திய சக்தி எது?

இயற்கைச் சூழலில் சக உறவினா்களோடு உள்ளுரிலேயே நிறைவான வாழ்க்கையை அவா் தொடா்ந்திருக்கலாமே... கிராமத்து மக்களிடம் உள்ள உழைப்பை உவந்து பெற்றிடவும், அவா்களது வாழ்க்கை நிலை உயா்ந்திடவும், மாவட்ட நிா்வாகம், மாநில அரசாங்கம் மட்டுமன்றி அரசியல் கட்சி பிரமுகா்களும் ஒரு சேர இணைந்து, முனைந்து செயலாற்றினால், காந்தி சொன்ன ‘இந்தியாவின் உயிா் கிராமங்களில் இருக்கிறது’”என்பது நனவாகும்.