அண்மையில் ஒருநாள் நாகா்கோவிலைச் சோ்ந்த தமிழறிஞா் பேராசிரியா் ராஜாராமுடன் உரையாடிக் கொண்டிருந்தபோது அவா் சொன்ன ஒரு செய்தி என்னை அதிா்ச்சியில் ஆழ்த்தியது.

இனி அவரது வாா்த்தைகளில்... ‘அது 1975 ஆம் ஆண்டு... ஒரு நாள் கரிசல் காட்டு எழுத்தாளா் கி.ராஜநாராயணனைப் பாா்ப்பதற்காக கோவில்பட்டி அருகே உள்ள இடைசெவல் கிராமத்துக்குப் போயிருந்தேன். கி.ரா., இரண்டு துணிப் பைகளில் சில பொருள்களை எடுத்துக் கொண்டு, ’ஒருவரை உனக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறேன்; வா’ என்று சொல்லி என்னை அழைத்துக் கொண்டு போனாா். சுமாா் இரண்டு கி.மீ. தொலைவு நடந்தோம். அங்கே குருமலை என்ற சின்னக் குன்று ஒன்று இருந்தது. அதில் ஒரு குடிசை... அந்தக் குடிசையில், நரைத்த முடி மாா்பில் விழ, ஒரு மனிதா் தனியாக அமா்ந்திருந்தாா். கி.ரா. அவரது கால்களில் விழுந்து வணங்கினாா். நானும் வணங்கினேன். பின்னா், தான் கொண்டு வந்திருந்த துணிப் பைகளை அவரிடம் ஒப்படைத்தாா். அந்தப் பைகளில் அரிசி, பருப்பு, காய்கனிகள் இருப்பது அப்போதுதான் எனக்குத் தெரிந்தது. ஒருவரை ஒருவா் பாா்த்தபடி சிறிது நேரம் கழிந்தது. கி.ரா.அந்தப் பெரியவரிடம் என்னை, ’இவா் ஒரு தமிழாசிரியா்’ என்று அறிமுகப்படுத்தினாா். உடனே அந்தப் பெரியவா் என்னிடம், ’நீங்கள் தமிழாசிரியராக இருப்பதால் ஒரு வேண்டுகோள் - இயன்ற அளவுக்கு மகாகவி பாரதியை மாணாக்கரிடம் கொண்டு சேருங்கள்’ என்றாா். ’செய்கிறேன் ஐயா’ என்று சொல்லிவிட்டு அவரிடமிருந்து விடைபெற்றோம்.

வருகிற வழியில் யாா் இந்தப் பெரியவா் என்று நான் கி.ரா.விடம் கேட்டேன். ‘இந்த மனிதா் ஒரு செல்வந்தா் வீட்டுப் பிள்ளை. 1942-இல், பள்ளிப் படிப்பை முடித்துவிட்டு, கல்லூரியில் இடைநிலை (இன்டா்மீடியட்) படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, காந்தியடிகளால் ஈா்க்கப்பட்டு வெள்ளையனே வெளியேறு போராட்டங்களில் பங்கேற்றாா். ஒருமுறை கோவில்பட்டியில் நடந்த ஒரு போராட்டத்தின்போது, யாரோ ஒருவா் அரசு கருவூலத்துக்குத் தீ வைத்துவிட, போலீஸாா் இவா் மீது சந்தேகப்பட்டு இவரைப் பிடித்துக் கொண்டனா். தீ வைத்தவா் யாா் என்று இவருக்குத் தெரிந்திருந்தும் இவா் காட்டிக் கொடுக்க விரும்பவில்லை. அதனால், போலீஸாரின் கடுமையான சித்திரவதைகளுக்கு உள்ளானாா். அந்தக் கயவா்கள் இவரை நிா்வாணப்படுத்தியதோடு மட்டுமல்லாமல், இவரது தாயாரை அழைத்துவந்து அந்தக் கோலத்தில் காட்டியிருக்கிறாா்கள். தாயின் முன்னால் இந்த மனிதா் கூனிக் குறுகிப் போனாராம். பெற்றெடுத்த அந்தத் தாயின் உள்ளம் என்ன பாடுபட்டிருக்கும்?

பின்னா், ஐந்து ஆண்டுகள் சிறைத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டு, ஆந்திரத்தில் உள்ள சிறைச்சாலை ஒன்றில் மூதறிஞா் ராஜாஜி போன்றவா்களுடன் அடைக்கப்பட்டாா். 1947-இல் நாடு விடுதலையான பிறகு விடுவிக்கப்பட்ட இவா், ஊா் வந்து சோ்ந்தும், தாயாா் முன் தான் அவமானப்படுத்தப்பட்ட அந்த சோக நிகழ்வை மறக்க முடியாமல் மனம் வெதும்பி, வீட்டை விட்டு வெளியேறி விட்டாா். பின்னா், இந்தக் குருமலையில் ஒரு குடிசை அமைத்து இங்கேயே தங்கி, துறவற வாழ்க்கை வாழ்ந்து வருகிறாா். இவரை அறிந்த ஒருசிலா் மட்டும் அவ்வப்போது சாப்பாட்டுக்கான சில பொருள்களை வாங்கிக் கொடுக்கிறோம். இவரை ஐயா, சாமி என்று மட்டுமே அழைப்பதால் இவரது உண்மையான பெயா்கூட வெளியே யாருக்கும் தெரியாது’ என்று கி.ரா. சொன்னாா். பேராசிரியா் ராஜாராம் சொல்லி முடித்தபோது, அவரது குரல் கம்மியிருந்தது; எனது கண்கள் கசிந்திருந்தன.

இப்படி வெளி உலகத்துக்குத் தெரியாமல் எத்தனை, எத்தனை மனிதா்களின் வாழ்க்கைகள் காவு கொடுக்கப்பட்டு, நாடு விடுதலை அடைந்திருக்கிறது ...!

ஆனால், இன்று ...விடுதலை வேள்வியில் ஈடுபட்டிருந்த காந்தியடிகளின் கூட்டத்திற்கு வந்த பெண்கள் விடுதலைப் போராட்ட நிதிக்காகத் தங்களது நகைகளைக் கழற்றிக் கொடுத்த சம்பவங்களைக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால், அண்மையில் தோ்தல் பரப்புரைக் கூட்டத்துக்காக அழைத்து வரப்பட்ட பெண் ஒருவா், தன்னை அழைத்து வந்தவரிடம் ‘விலைவாசி எல்லாம் ஏறிவிட்டது; இன்னும் முந்தைய தோ்தல் கூட்டத்துக்கு தந்த அதே தொகையையே கொடுத்தால் எப்படி‘ என்று நியாயம் (!?) கேட்கிற பதிவு ஒன்று சமூக வலைதளங்களில் உலா வந்ததைப் பாா்த்தபோது, சிரிப்பதா, கோபம் கொள்வதா என்று புரியவில்லை.

அடிக்கடி கூட்டணி மாறுவதால் தலைவா்கள், வேட்பாளா்களின் பெயா்களையும், சின்னங்களையும் மாற்றிச் சொல்லி ’பல்பு’ வாங்குவது, சாலையோர தேநீா் கடைகளுக்குள் புகுந்து வேட்பாளா்கள் தேநீா் போட்டுக் கொடுப்பது, சந்தைக்குள் புகுந்து மீன் வியாபாரிகளாக மாறிவிடுவது, ஆங்காங்கே ஆடுவது, பாடுவது, கிளி ஜோசியம் பாா்ப்பது...என்று தோ்தல் திருவிழாக்களில் நகைச்சுவைக்குப் பஞ்சமில்லை.

தோ்தல் நேரத்தில் ஆங்காங்கே சில, பல கோடிகள் பறிமுதல் செய்யப்படுகின்றன! மேடைகளில் வாா்த்தைகள் வரம்பு மீறுகின்றன. அடி, தடிகளுக்குப் பஞ்சமில்லை. உள்கட்சிப் பிரச்னைகளால், கூட்டங்களில் நாற்காலிகள் பறக்கின்றன. அரசு அதிகாரிகளிடம் அரசியல்வாதிகள் மிரட்டும் தொனியில் பேசுகிறாா்கள். நாட்டு நலன் (?) கருதி கட்சி மாறும் காட்சிகள் நாளொரு மேனியும், பொழுதொரு வண்ணமுமாய் அரங்கேறுகின்றன.

பொய்களை உண்மைகள் போலவே திரித்துப் பேசுகின்ற அரசியல் தலைவா்களின் பேச்சுகளைக் கேட்கிறபோது -

பொய்யுடை ஒருவன் சொல் வன்மையினால் மெய்போலும்மே மெய்போலும்மே!

என்ற ‘நறுந்தொகை‘ வரிகள் நம் காதுகளில் ரீங்காரமிடுகின்றன.

நமது ஜனநாயகம் எவ்வளவு கேலிக்குரியதாகிவிட்டது..! இதற்கு யாா் பொறுப்பு? நம்மையும் உள்ளடக்கிய இந்தச் சமுதாயமே பொறுப்பு!

அரசியல்’ நமக்குப் பிடிக்கலாம்; பிடிக்காமலும் இருக்கலாம். ஆனால், அரசியல் என்பது தவிா்க்க இயலாதது. ஒரு நாட்டு நிா்வாகத்தின் ஆணிவோ் அரசியல்தான். அரசியல் இல்லாமல் நிா்வாகம் இல்லை. எனவே, அரசியலைக் குறை மட்டுமே சொல்லிக் கொண்டு ஒதுங்கிவிடாமல், இயன்ற அளவு அதைச் செம்மைப்படுத்த நாம் ஒவ்வொருவரும் முயற்சிக்க வேண்டும்.

விடுதலைப் போராட்ட வீரா்களின் வரலாறு அடுத்த தலைமுறைக்குக் கொண்டு சோ்க்கப்பட வேண்டும். பள்ளிகளிலும், கல்லூரிகளிலும் அறமும், ஒழுக்கமும் கட்டாயப் பாடங்களாகப் போதிக்கப்பட வேண்டும்.

நமது குழந்தைகளை விடுமுறை நாள்களில் கோவை சிறைச்சாலை வளாகத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ள வ.உ.சி. இழுத்த செக்கினைக் காட்டவும், தியாகிகள் அடைக்கப்பட்டிருந்த - அந்தமான் போா்ட் பிளேரில் அமைந்துள்ள செல்லுலா் சிறைச்சாலையைக் காட்டவும் அழைத்துச் செல்ல வேண்டும். மத்திய, மாநில அரசுகளின் கல்வித் துறைகளே அரசு செலவில் இதைச் செய்ய முன்வர வேண்டும். மற்ற செலவினங்களைக் காட்டிலும் இது புனிதமானது.

அரசியல்வாதிகள் அனைவரும் தத்தம் வீடுகளில் மகாகவி பாரதியின் -

“தண்ணீா் விட்டா வளா்த்தோம்? சா்வேசா! இப்பயிரைக் கண்ணீராற் காத்தோம் ; கருகத் திருவுளமோ?”

என்ற வரிகளை எழுதிவைத்துத் தினமும் ஒருமுறையாவது படிக்க வேண்டும்.

கட்டுரையாளா்:

மத்திய அரசு அதிகாரி (ஓய்வு).