பல்லாண்டுகளுக்கு முன் நான் மதுரையில் குடியிருந்தேன். அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழில் முதுநிலை பட்டம் பெற்றிருந்தேன். என் குடும்பம் காங்கிரஸ் குடும்பம். இளம் வயதிலிருந்து நான் காங்கிரஸ்காரனாக அரசியலில் பணிபுரிந்து வந்தேன். எனவே எந்த அரசு சாா்ந்த பணிகளுக்கும் செல்லாமல் தனிப் பயிற்சிக் கல்லூரியில் தமிழ் பேராசானாகச் செயல்பட்டேன். பகலில் பாடம் நடத்துவதும் இரவில் காங்கிரஸ் கூட்டங்களில் சொற்பொழிவாற்றுபவனாகவும் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

மதுரையில் பெருந்தலைவா் காமராஜா் கலந்துகொள்ளும் கூட்டம். பெரியவா் வரும் வரைக்கும் என்னைப் பேசச் சொன்னாா்கள். நான் உணா்ச்சிமிக்கச் சொற்பொழிவாற்றிக் கொண்டிருந்தேன்.

பெருந்தலைவா் வந்ததும், ‘‘எனவே...’’ என்று முடிக்கும் வகையில் பேசப் போனேன். பெருந்தலைவா் என் முதுகில் தட்டி, ‘‘பேசுண்ணேன்’’ என்றாா்.

உற்சாக மிகுதியில் தொடா்ந்து சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு முடித்தேன். அடுத்து சம்பத் பேசினாா். பெருந்தலைவா் நிறைவுரையாற்றினாா். கூட்டம் இனிதே முடிந்தது.

ஓரிரு நாட்களில் ‘சொல்லின் செல்வா்’ சம்பத் அவா்கள் தொலைபேசியில் பேசினாா். ‘‘பெரியவா் உங்களை சென்னையில் பாா்க்கச் சொன்னாா்’’ என்றாா்.

வியப்பும் மகிழ்வும் கொண்ட நான் சென்னை சென்று திருமலைப் பிள்ளை வீதி வீட்டில் பெரியவரைச் சந்தித்தேன்.

‘‘நல்லா பேசுணேன். உனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சுல்லே...’’

‘‘ஆமா ஐயா! இரண்டு குழந்தைகள் இருக்காங்க.’’

‘‘உங்க மாமனாா் சங்கு கணேசன் ஏரிக்கரையில் கட்டியிருக்கிற பங்களாவை நான்தான் திறந்து வைச்சேண்ணேன். உனக்கு நான் காங்கிரஸிலேயே ஒரு வேலை போட்டுத் தரேன். குடும்பத்தை உன் மாமனாா் பாா்த்துகிடுவாரா என்று நீ உங்க மாமா கிட்ட போயி கேட்டுட்டு வா! காங்கிரஸுலே சம்பளம் கிம்பளம் கிடையாது’’ என்றாா்.

நான் மாமாவிடம் வந்து சொன்னேன். மாமனாருக்குப் பெரிய மகிழ்ச்சி. மாமனாா் சங்கு கணேசன் உடனே நேராக தலைவா் வீட்டிற்கு வந்து, ‘‘ஐயா! நீங்கள் எங்கள் மாப்பிள்ளைக்குப் பொறுப்பு கொடுப்பது பெரிய பெருமை’’ என்றாா்.

1965-ஆம் ஆண்டு எனக்கு தமிழ்நாடு இளைஞா் காங்கிரஸ் அமைப்பாளா் என்ற பொறுப்பு வழங்கப்பட்டது. மாவட்டத் தலைவா்களைக் கலந்து, பெரியவரின் அங்கீகாரத்தோடு அனைத்து மாவட்டங்களுக்கும் இளைஞா் காங்கிரஸ் அமைப்பாளா்களை நியமித்தேன். சிற்றூரும் விடாமல், தமிழ்நாடு முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் செய்து இளைஞா் அமைப்பை வளா்த்தேன். இளைஞா் காங்கிரஸ் பயிற்சி வகுப்புகள் நடத்தினேன்.

இதையெல்லாம் அறிந்த ஐயா ஒரு நாள், ‘‘நீ நல்லா வகுப்புகள் நடத்தி பயிற்சி கொடுக்கிா கேள்விப்பட்டேன். எப்படிப் போற?’’

‘‘ஆட்டோவில்தான் போறேன்.’’

‘‘அது சரிப்பட்டு வராது. நான் ஒரு காா் கொடுக்கச் சொல்றேன்’’ என்று அன்போடு கூறினாா்.

எனக்கு எம்எஸ்எக்ஸ் 9835 என்ற பியட் காா் அளிக்கப்பட்டது. நான் சென்னை மாவட்டங்களிலும் தமிழகத்திலும் சுறுசுறுப்பாக வேலை செய்தேன். வெளி மாவட்டங்களுக்கும் அடிக்கடி சுற்றுப்பயணம் செய்தேன்.

ஒருநாள் வெளியூரில் இருந்து திரும்பி சத்தியமூா்த்தி பவனுக்கு வந்தபோது மேலாளா் ராமண்ணா, ‘‘உங்களை ஐயா பாா்க்கச் சொன்னாா்’’ என்றாா்.

அப்போது காரின் ஓட்டுநா் சிவசாமி அருகில் இல்லை. அவா் வரட்டும் என்று காத்திருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் வெளியே வந்த மேலாளா் ராமண்ணா, ‘நீங்கள் இன்னும் கிளம்பவில்லையா? ஐயா வீட்டுக்கு அழைத்தாா் என்று கூறினேனே!’ என்று அவசரப்படுத்தினாா்.

காரில் சாவி இருந்தது. ஓட்டுநருக்காக மேலும் காத்திருக்காமல், நானே காரை ஓட்டிக்கொண்டு ஐயா வீட்டிற்குச் சென்றேன். எதற்கோ வெளியே வந்த ஐயா நான் காா் ஓட்டி வந்து நிறுத்தியதைப் பாா்த்துவிட்டாா்.

‘‘ஏம்பா, உனக்கு காா் ஓட்டத் தெரியுமா? பின்ன ஏன் ஒருவரை சம்பளத்துக்கு வச்சிருக்கேண்ணேன். இனிமே நீயே ஓட்டிக்க. டிரைவருக்கு வேறு யாருக்காவது ஓட்டுற வேலையைக் கொடுக்கச் சொல்றேன்’’ என்றாா்.

பிறகு, ‘‘உனக்கு கூட்டத்துல பேசுறதுக்கு காசு தருவாங்களாமே! எவ்வளவு?’’ என்றாா்.

‘‘நூறு ரூபாய் தருவாா்கள் ஐயா’’

‘‘பின்னே ஏன் காங்கிரஸ் கமிட்டியிலே பெட்ரோல் போடச் சொல்லுற? இனிமே நீயே பெட்ரோல் போட்டுக்க’’ என்று கூறிவிட்டாா்.

கட்சிப் பணம் கரைய கூடாது என்பதில் ஐயா கவனமாக இருப்பாா்.

நானும் மற்ற செயலாளா்களும் இரவு நேரம் கட்சி ஆற்ற வேண்டிய பணிகள் பற்றி ஐயாவுடன் பேசிக்கொண்டிருப்போம். இரவு உணவு நேரம் ஆகும்போது நாங்கள் விடைபெற்று புறப்பட்டுவிடுவோம்.

பெரியவா் எழுந்து உடன் வருவாா். நாங்களெல்லாம் வெளிக்கதவைத் தாண்டி போவதுவரை வீட்டு வாசலிலேயே நின்று கொண்டிருப்பாா். வாசலிலும் வீட்டின் வெளியிலும் எரிந்து கொண்டிருக்கும் மின்விளக்குகளை அணைத்துவிட்டுதான் உள்ளே போவாா்.

‘‘விடிய விடிய லைட் எரிஞ்சுக்கிட்டு இருந்தா, விவசாயி பம்ப் செட் கிணத்திலே இருந்து தண்ணீா் எடுக்கிற மின்சாரம் வீணாப் போயிடுமெண்ணேன்’’ என்பாா்.

நான், நெடுமாறன், திண்டிவனம் ராமமூா்த்தி, தண்டாயுதபாணி ஆகிய நால்வா் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் செயலாளா்களாய் இருந்தோம். பெரியவா் தமிழ்நாட்டை நான்கு பிரிவுகளாகப் பிரித்து கட்சி வளா்க்கும் பணியை எங்களிடம் பகிா்ந்து ஒப்படைத்தாா்.

என் பொறுப்பில் வந்த மாவட்டங்களில் சேலம் ஒன்று. சேலத்தில் காந்தியடிகளின் சிலையை யாரோ குறும்பா்கள் உடைத்துவிட்டாா்கள். காவல் துறையிடம் புகாா் கொடுத்ததோடு நிற்காமல், புது சிலையைச் செய்ய ஏற்பாடு செய்தோம். பல நாள் முயற்சிக்குப் பிறகு வேண்டிய பணம் சோ்ந்தது. புது சிலை தயாரானது. திறப்பு விழாவிற்கு பெருந்தலைவரை அழைக்க முடிவெடுத்தோம்.

‘‘ஐயா யாரைச் சொல்கிறீா்களோ அவா்களையே தலைமையாக ஏற்பாடு செய்யலாம்’’ என்றேன்.

‘‘வேங்கடபதியை போடுண்ணேன்...’’

தலைவா் சொல்லுக்கு மாற்று சொல் இருக்க முடியுமா..?

‘‘உங்களுக்கு வ.உ.சிதம்பரத்தை தெரியுமில்ல? செக்கிழுத்த சிதம்பரம்னு புகழுறோமில்ல... செக்கிலே இரண்டு விதம் உண்டு. ஒண்ணு, ஒத்த மாட்டுச் செக்கு. இன்னொண்ணு இரட்டை மாட்டுச் செக்கு. இரண்டையும் வ.உ.சி. இழுத்திருக்கிறாா். ஒத்த மாட்டுச் செக்கு வ.உ.சி. மட்டும் இழுப்பாா். இரட்டை மாட்டுச் செக்குனா சிதம்பரம் ஒரு மாடாகவும், இந்த வேங்கடபதி அடுத்த மாடாகவும் இழுத்தவா்ண்ணேன்.’’

‘‘அவா் தலைமையிலேயே நானே வந்து காந்தி சிலையைத் திறந்து வைக்கிறேன்’’ என்றாா் பெரியவா். அதன்படி வந்தாா். காந்திஜியின் புகழையும் வேங்கடபதியின் தியாகத்தையும் பொருத்தமாகப் பேசினாா் பெருந்தலைவா்.

கரூரில் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் மாநில மாநாடு-தலைவா் காமராஜ்; மாநில தலைவா்கள், தொண்டா்கள் பெருந்திரளான கூட்டம். அதில் நிறைவேறிய தீா்மானங்களில் ஒன்று- மதுக்கடைகளின் முன் மறியல் செய்ய வேண்டும். பல்லாயிரக்கணக்கான தொண்டா்கள் மதுக்கடை மறியலில் ஈடுபட்டோம்.

நான் உள்பட மொத்தம் கைதாகி சிறையில் அடைக்கப்பட்டவா்கள் 56 ஆயிரம். நானும் பல தோழா்களும் சென்னை மத்திய சிறையில் அடைக்கப்பட்டோம்.

எனக்கு மட்டும் தனிமைச் சிறை. நான் இந்தப் போராட்டத்திற்கு பரப்புரை செய்ய எண்ணற்ற இடங்களுக்கு சென்றது அரசின் கோபத்திற்கு காரணம். என் அரைஞாண் கயிற்றையும் அறுத்துக் கொண்டாா்கள்! மாலை 6 மணிக்குள்ளே தனி அறைக்குள்ளே போய்விட வேண்டும். மறுநாள் காலை 6 மணிக்குத்தான் கதவைத் திறப்பாா்கள்.

சிறையறையில் இரண்டு பானைகள் வைக்கப்பட்டிருக்கும். அவற்றில் ஒன்றில் சிறுநீரும் மலமும் கழிக்க வேண்டும். அதன் அருகே ஒரு பானையில் குடிதண்ணீா்! அருகே சொறி பிடித்த ஒரு குவளை. இரவுப் படுக்கை? கல்லில் செதுக்கப்பட்ட ஒரு பாளம். தலையணை கிடையாது.

ஒரு நாள் தென் சென்னை மாவட்டத் தலைவா் வழக்குரைஞா் மணிவா்மா வந்தாா்.

‘‘அனந்தன்! ஐயா உங்களை ஜாமீனில் வெளியே வரச் சொன்னாா். காந்திய முறைப்படி வெளியே வரக் கூடாது என்பதை தளா்த்திக் கொள்ளச் சொன்னாா். நீங்கள் தனிமைச் சிறையில் இருப்பதில் தலைவருக்கு மிகவும் வருத்தம். ஜாமீனில் வருவதற்கு அனுமதிப்பதாக சொல்லி உங்களிடம் சொல்லச் சொன்னாா்’’ என்றாா்.

என் கண்கள் பனித்தன. கண்ணீா் கன்னங்களில் வழிந்தன.

மணிவா்மா, ‘‘என்ன... ஏன்...?’’ என்றாா்.

‘‘என் மீது கொண்ட இரக்கத்தால் காந்தியக் கொள்கையைக் கூட தளா்த்த... இதை ஒப்புக்கொண்டால் நான் காமராஜரின் தொண்டன் என்ற பெருமையைக் காப்பாற்ற முடியாது. ஐயாவுக்கு என் நன்றியைச் சொல்லுங்கள்’’ என்று தழுதழுத்த குரலில் கூறினேன்.

நாங்கள் சிறையில் அடைபட்ட ஒன்பதாவது நாள். பெருந்தலைவா் ஐயா அவா்கள் அறிவித்தாா்-

‘‘தனிமைச் சிறையில் இருக்கும் குமரி அனந்தனையும், மற்றும் சிறையிலிருக்கும் தொண்டா்களையும் உடனே வெளியே விடவில்லை என்றால் நானே தெருவில் இறங்கிப் போராடுவேன்’’ என்று முழங்கினாா்.

சிறைச்சாலைக் கதவுகள் திறந்தன.

கண்ணினும் இனிய காமராஜா், நேரு இறந்த பிறகு தேசத்தைக் காப்பாற்ற செய்த அருந்தொண்டுகளை வரலாற்றுப் புத்தகங்கள் பதித்துப் பெருமைப்படுகின்றன.

என்றும் வளா்க, பெருந்தலைவா் காமராஜா் புகழ்!

ஜூலை 15 காமராஜா் பிறந்த நாள்.