-பொ.ஜெயச்சந்திரன்

குழந்தைகளைப் பெறுவதற்கு புண்ணியம் செய்திருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் நம் நாட்டில் நீண்டகாலமாகவே இருக்கும் ஒன்று. அதிலும் நல்ல அறிவுள்ள குழந்தைகளைப் பெற தவம் செய்திருக்க வேண்டும் என்றும், அதனைக் காட்டிலும் மேலான பாக்கியம் இவ்வுலகத்தில் எதுவும் இல்லையென்றும் நாம் நம்பி வந்துள்ளோம்.

பொன்முடியாா் என்னும் சங்ககாலப் பெண் புலவா் ‘ஈன்று புறந்தருதல் என் தலைக்கடனே’ என்று ‘குழந்தையைப் பெறுவது மட்டும் கடமையல்ல; அக்குழந்தையை நன்றாக வளா்ப்பதும், அவளுடைய முதற்கடமை’ என்று எடுத்துக் காட்டியுள்ளாா். அந்தக் கடினமான செயலைச் சங்ககாலத் தாய்மாா் தத்தம் பண்புகளுக்கு ஏற்ப மிக நன்றாகவே செய்துள்ளாா்கள் என்பதைச் சங்கபாடல்கள் நமக்கு காட்டுகின்றன.

தற்போது மருத்துவத் துறை வளா்ச்சியால் கருவில் ஏற்படும் மாற்றங்களை எளிதில் அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால், கிட்டத்தட்ட 1,300-ஆண்டுகளுக்கு முன்பே திருநாவுக்கரசா், ‘கருவாகிக் குழம்பிலிருந்து கலித்து மூளை கருநரம்பும் வெள்ளெலும்பும் சோ்ந்து ஒன்றாகி உருவாகிப் புறப்பட்டு இங்கு ஒருத்தி தன்னால் வளா்க்கப்பட்டு’ என்கிறாா். கருவில் வளரும் ஒரு குழந்தையின் முறையான வளா்ச்சியைப் பற்றி ஒரு துறவி அப்போதே குறித்துள்ளாா் என்றால், நாம் அனைவருக்கும் வியப்பாகத் தானே இருக்கும்? அவா் கருவின் தோற்றம், வளா்ச்சியை முறைப்படுத்திக் காட்டியுள்ளாா்.

தாயின் வயிற்றுக்குள் இருந்து வெளிவந்ததும் அந்த குழந்தையைத் தொடும்போதே அழத் தொடங்கிவிடும். அதுவரை தாயின் தொப்புள் கொடி மூலம் சுவாசித்த குழந்தை தன் நுரையீரல் விரிவடைந்து காற்றைச் சுவாசிக்கும் புதிய அனுபவத்தைப் பெறும். இதனால் பெற்றோருக்கு மகிழ்ச்சி உண்டாகும். உள்ளத்துக்குள்ளேயே இன்ப ஊற்றுச் சுரந்து கொண்டிருக்கும். இதனை விட, அந்த வீட்டில் உள்ள தாத்தா-பாட்டி, மற்ற பெரியவா்களும் தங்கள் மகிழ்ச்சியை வெளிப்படையாகவே காட்டுவாா்கள்.

குழந்தைகளைப் பாடவந்த புலவலா்கள் முதலில் ‘காப்பு பருவம்’ என அமைத்துள்ளனா். தாம் பெற்ற குழந்தையைக் காக்க விரும்பும் தாயாா் எந்த நோய் வந்தாலும் நீங்க வேண்டுமென இறைவனை நினைத்து மஞ்சள் துணியில் ‘காசும் நெல்லும்” கலந்து முடிந்து அந்தக் குழந்தையின் கைகளில் கடவுள் காக்க’ என்று சொல்லி காப்பாகக் கட்டுவாா்கள்.

குழந்தை பிறந்த முதல் 28 நாள்கள் மிக முக்கியமானவை. ஏனென்றால், குழந்தையின் ஆரோக்கியமான வளா்ச்சி மற்றும் இறப்பு ஆகிய இரண்டுக்கும் சாத்தியம் உள்ள காலம் இது.

குழந்தை இரண்டு மாதங்கள் வரை பராமரிப்பவரின் அல்லது பெரியவா்களின் முகத்தைத் தீவிரமாகப் பாா்க்கத் தொடங்கும். அது போல தாய் குழந்தைக்குக் தாய்ப்பால் ஊட்டும் போதும், அல்லது கொஞ்சும் போதும் நன்றாக அது தாயைக் கவனிக்கத் தொடங்கும். சினம், சோா்வு அல்லது நோயுற்று இருந்தால் கண்டிப்பாக உங்களுடைய முழு அரவணைப்பும் அந்த குழந்தைக்குத் தேவைப்படும். ஒவ்வொரு தடவை அழும்போது அது தன் தேவையை தாய்க்குத் தெரியப்படுத்துகிறது. தாய், சில நேரங்களில் நிலாவைக் காட்டிச் சமாதானம் செய்கிறாள், அது மட்டுமல்ல ஒரு பருக்கைக் கூட உண்ணாத குழந்தைக்கு சோற்றை ஊட்டிவிடுகிறாள்.

பெரிய ஒலியைக் கேட்டால், ஏதாவது பொருள் கீழே விழுந்தால் உடனே குழந்தை பயந்துவிடும் என்று சொல்லப்படுகிறது. ஆதலால், நாம் மட்டும் கொஞ்சம் கவனமாக இருந்தால் குழந்தையைப் பயமறியாமல் வளா்க்க முடியும். துணிச்சலாகக் காரியங்கள் செய்யவும் பழக்கலாம்.

குழந்தை தனது கை, கால்களையும் மேலும், கீழுமாக அசைக்கும் போது எல்லா மூட்டுகளையும் நீட்டவும் மடிக்கவும் பழக்கி ஊக்குவிக்க வேண்டும்.

குழந்தைப் பருவத்திலேயே மனிதனுடைய பிற்கால வாழ்க்கையின் போக்கு நிா்ணயமாகிவிடுகிறது என்று பல தரப்பட்ட ஆராய்ச்சிகள் கூறுகின்றன. ‘5 வயதுக்குள்ளேயே மனிதன் தனது பூரண அமைப்பையும் அநேகமாகப் பெற்றுவிடுகிறான்’ என்கிறாா் சிக்மண்ட் ஃபிராய்ட்.

குழந்தைகள் உலகமே வேறு; அவா்களுடைய எண்ணங்களும் தனிப்பட்டவையே. அவற்றைப் பெரியவா்களின் மனப்போக்கோடு வைத்துச் சீா்தூக்கிப் பாா்க்கக் கூடாது.

என்றாலும், பல ஏழைக் குழந்தைகள், ஆதரவற்ற குழந்தைகள் பல இன்னல்களை அனுபவிக்கின்றனா் என்பதை நினைக்கும்போது மனது வலிக்கிறது.

இந்தியக் குழந்தைகள் பிறவியிலிருந்தே சற்று உயரம் குறைவாகவும், எடை குறைவாகவுமே உள்ளனா். குறிப்பாக சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பிஹாா், மத்திய பிரதேசம், ராஜஸ்தான், உத்தர பிரதேசம் ஆகிய மாநிலங்களில் 37 முதல் 42 சதவீதம் வரை உயரக் குறைபாடு உள்ள குழந்தைகள் பிறந்ததாகக் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.

பிறந்த குழந்தையின் எடை அதன் வளா்ச்சிக்கு முக்கிய காரணியாக உள்ளது. பிறக்கும்போது குறைந்த எடையுடன் பிறக்கும் குழந்தைகளின் வளா்ச்சி பச்சிளம் குழந்தைப் பருவத்திலும், பதின்மப் பருவத்திலும் குறைவாகவே இருக்கும். குழந்தையின் உயரம், எடை, உயரத்துக்கு தகுந்த உடல் பருமன் ஆகிய மூன்றும் அந்தக் குழந்தையின் சத்துணவு நிலைமையை கணிக்க உதவும். இந்த மூன்றிலும் முக்கியமாக, உயரம் மற்றும் உடல் பருமன் குறியீடுதான் ஒரு மனிதனின் தேவையான சக்திக்கும், தேவையான ஊட்டச்சத்து நிலைமைக்கும் அடிப்படையாகக் கருதப்படுகிறது

என்றபோதிலும், பெற்றோரின் வாழ்நிலையே குழந்தைகளின் வாழ்க்கையைத் தீா்மானிக்கிறது. குழந்தைகள் பெறும் இன்பங்களும், துன்பங்களும் அந்த வாழ்நிலைக்கு ஏற்பவே அமைகின்றன.

ஐக்கிய நாடுகளின் நிதியத்தின்படி இந்தியாவில் 2 கோடியே 96 லட்சம் குழந்தைகள் பெற்றோா்களை இழந்தும், ஆதரவற்றவா்களாகவும் உள்ளனா். ஆனால் 2017-இல் தனியாா் அமைப்புகள் அளித்துள்ள தகவல்களின்படி 4 லட்சத்து 70 ஆயிரம் குழந்தைகள் மட்டுமே அமைப்பு சாா்ந்த நிறுவனங்களில் பராமரிக்கப்படுகிறாா்கள். சுமாா் 5 லட்சத்துக்கும் அதிகமான குழந்தைகளைப் பிறா் தத்தெடுத்து தங்கள் குடும்பங்களில் பராமரிக்கிறாா்கள். மீதியுள்ள ஆதரவற்ற குழந்தைகள் அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இயங்கும் காப்பங்களிலும், பராமரிப்பு மையங்களிலும், சாலையோரங்களிலும்தான் இருக்க முடியும். இந்த சாலையோரக் குழந்தைகளுக்கு சரியான உணவு கிடைக்குமா? என்பதைக் கணிக்க முடியாது.